Ogłoszenia:
1. Nowi użytkownicy, którzy nie przekroczą progu 30 napisanych postów, mają zablokowaną możliwość wstawiania linków do wszelakich komentarzy.
2. Usuwanie konta na forum - zobacz tutaj: jak usunąć konto?

Realistyczne oczekiwania po odburzeniu

Wpisy Ciasteczka
Regulamin forum
Uwaga! Attention! Achtung! 注意广告!
Ten dział poświęcony jest materiałom forumowym, służą one "do odczytu" czyli nabywania informacji i ewentualnie komentarza. Nie opisuj tu swojej historii, objawów i nie zadawaj pytań o zaburzenia.
Jeśli masz taką potrzebę przejdź na stronę główną forum - Kliknij - do sekcji FORUM DYSKUSYJNE, tam masz dostępnych wiele działów do rozmów, pytań itp.
Zablokowany
Awatar użytkownika
Ciasteczko
Administrator
Posty: 2682
Rejestracja: 28 listopada 2012, o 01:01

9 października 2014, o 21:23

Realistyczne oczekiwania wobec życia i siebie po odburzeniu

Zastanawiając się nad tematem oczekiwań wobec życia i samych siebie, doszłam do wniosku, że ludzie mający depresję, nerwicę, osobowość unikającą (problemów i wyzwań), lęki od dziecka, itp. często miewają idealistyczne podejście do tego jacy byliby i jakie byłoby ich życie, gdyby tylko pozbyli się tych zaburzeń. Jeśli już uda im się przekonać do tego, żeby coś w sobie zmienić, rozpocząć pracę w tym kierunku, mają wrażenie, że gdy już do tego dojdą, to ich życiowa droga będzie usłana różami, a oni sami będą twardzi jak skała, której nic nie ruszy. Klops. Nic z tych rzeczy. I żeby nie było, że mędrkuję, to z góry zaznaczam, że piszę z własnych doświadczeń "sprzed i po". Może ktoś jeszcze z czytających będzie się z tym podejściem identyfikował, jeśli tak, to zapraszam do lektury.

Parę ładnych razy zdarzyło mi się słyszeć pytania jak to jest być po nerwicy, po depresji. Jak to jest mówić o tym, gdy już się ma ten rozdział za sobą, itd. Tak jakby wyjście z tego było przejściem do innego wymiaru. Wiem dlaczego powstaje takie wrażenie niesamowitego osiągnięcia, gdy jest się w trakcie walki o normalne funkcjonowanie i kiedy każdy dzień dobrego samopoczucia jest niesamowity. Ale zawsze kiedy słyszę to pytanie uśmiecham się w duchu i przypomina mi się powiedzenie, które co prawda nie pochodzi z psychologii, ale moim zdaniem idealnie pasuje:

"Przed oświeceniem rąbiesz drewno i nosisz wodę. Po oświeceniu rąbiesz drewno i nosisz wodę".

Życie płynie sobie dziwnymi drogami, z różych względów można znaleźć się w sytuacjach, które odczuje się jako trudne, przykre, skomplikowane, których wcale nie chciałoby się doświadczać. Nie można sobie powiedzieć -teraz już będzie na pewno zawsze dobrze. Wyjście z nerwicy i/lub depresji jest ogromnym dokonaniem, szczególnie dla ludzi, którzy od zawsze mieli tendencje do lęków i załamań psychicznych. Jest to coś, co pozwala na nowo zbudowac siebie, inaczej, tak bardziej po swojemu. Zaczyna się własne projektowanie siebie i życia. Ale po pierwszej euforii można poczuć rozczarowanie, gdy pojawi się przeszkoda. Przecież tyle już przecierpieliśmy i tak dzielnie sobie poradziliśmy z przeskoczeniem samych siebie, teraz powinno być już tylko z górki. Nic z tego.

Życie dalej składa się zarówno z genialnych, fajnych momentów, jak i z paskudnej szarej rzeczywistości, w różnych proporcjach, na przemian. Jest to oczywistość, gdyby się nad tym zastanowić, ale mnie osobiście przytrafiło się właśnie takie zderzenie z rzeczywistością po odburzeniu. Po kilku latach meczenia się z samą sobą i całym dotychczasowym podejściu przemiana i wyproszenie za drzwi codziennego psychicznego bólu była miłym i kojącym doświadczeniem. Wydarzyło się wiele wspaniałych rzeczy, pełno nowych doświadczeń, których nigdy przedtem nie mogłam mieć w takiej formie, bo nie umiałam ich przyjąć, zainicjować i się na nie otworzyć. Ale zapomniałam, że będą takie dni i sytuacje, kiedy znów wszystko będzie się zdawało walić na łeb na szyję. A przecież wcale nie oznacza to, że wszystko diabli wzięli!

Po jakimś czasie zorientowałam się, że miałam nierealistyczne oczekiwania wobec rzeczywistości. Myślałam zawsze w kategoriach czarno-białych. Rzeczy były albo kompletnie do kitu, albo kompletnie rewelacyjne. Jeśli jedna rzecz się udała, tzn. że życie jest cudowne, jeśli miałam podły nastrój, wydarzyło się coś niedobrego, lub czułam, że sobie nie radzę, zdawało mi się, że mam depresyjne deja vu. Bez sensu!

Wszystko się zmienia wciąż, raz jest dobrze, raz źle, raz się ma więcej siły, raz mniej, raz się czuje w sobie moc do podejmowania wyzwań, raz nie. Czasem przytrafi się coś fajnego, czasem coś dokopie tak, że człowiek nie wie z której strony dostał i co się dzieje. Grunt to pamiętać o tej zmienności i mieć wyrozumiałość dla siebie. Wyrozumiałość, bo tylko dzięki odpowiedniej postawie życiowej można sobie poradzić z tą zmiennością życia. Dawanie się ciągle wynosić wzwyż dobrym doświadczeniom i podtapiać złym powoduje niezły sztorm i bałagan w emocjach. Nierealistyczne oczekiwania z kolei dają poczucie frustracji i rozczarowania. A przecież nie o to chodzi.

"Wszystko będzie dobrze" - to taki oklepany pocieszający frazes, który słyszymy wciąż, gdy jest nam przykro. Zgadzam się z nim, ale tylko jeśli się go zinterpretuje, że będzie dobrze, jeśli będziecie mieć podporę w samych sobie i nie będziecie stawiać znaku równości pomiędzy odburzeniem a rajem (choć gdy patrzę wstecz mogę tak to nazwać ;) ). Zadowolenie jest w dużej mierze efektem zderzenia naszych oczekiwań z rzeczywistością. Przyjrzenie się swoim oczekiwaniom i ich zmiana mogą zdziałać całkiem niemałe cuda.

Odburzenie jest zaproszeniem od życia do dalszej pracy nad sobą, do dalszego wewnętrznego uporządkowywania się, do przełamywania kolejnych barier w sobie (pisałam o tym w artykule Praca nad sobą nawet po nerwicy). Czasem dopada znów brak motywacji, wątpliwości. Ale jest łatwiej, dużo łatwiej, gdy spojrzy się wstecz. To tak jakby otworzyć zupełnie nowy notes i pisać w nim inną historię, ale dalej musieć się wysilić by był zapisany pozytywnymi przeżyciami.

Piszę to dlatego, że wydaje mi się ważne żeby podkreślać, że odburzenie jest przemianą całkowicie wewnętrzną i choć staje się przyczyną doświadczania dużo fajniejszych emocji i zdarzeń, to jako takie nie zmienia natury życia. Stąd właśnie to powiedzenie, które przytoczyłam na początku, na zewnątrz nic się nie zmienia, dalej robi się to samo, tylko inaczej się do tego podchodzi. No chyba, że macie dość osobistego tyrania przy drewnie i po przemianie wewnętrznej założycie sobie tartak z niewolnikami. :DD

A tak na poważnie - tekst ma być oczywiście motywujący, bo realistyczne spojrzenie nie oznacza wcale niczego strasznego. Chociaż jestem marzycielką, to coraz częściej dochodzę do wniosku, że życie w świecie swoich wyobrażeń,tych przesadnie dobrych i tych przesadnie, złych wcale nam nie pomaga.

^^
Odburzanie, to proces - wstajesz, upadasz, wstajesz, upadasz... ale upierasz się, że idziesz do przodu.
Każdy ma tę moc. Nie odkładaj życia na później. Nigdy. :hercio:
Zablokowany