Cześć !
Mam na imię Kasia i mam 29 lat. Jak znalazłam się na tym forum ? Wpisując kolejny raz jakieś straszne choroby w wyszukiarkę, natknęłam się na jednym z wątków tego forum, 25 etapów nerwicy
Z jednej strony poczułam ogromną ulgę, że moja dolegliwość, jest taka typowa, z drugiej, uznałam, że to strasznie smutne, że mój organizm sobie sam to robi, że ja sobie sama to robię... Swoją drogą, bardzo spodobało mi się, z jakim dystansem zdarzy Wam się porozmawiać o Waszych problemach. Pomyślałam, że tez tak bym chciała. Szczególnie, że jestem całkiem radosną osobą, która lubi pośmieszkować :>
Jak to się zaczeło ? Tak naprawdę, jak o tym pomyślałam na poważnie, to z nerwicą botykam się od dziecka.
Nagła śmierć taty, kiedy miałam 12 lat, i moja mama z nerwicą, depresją...Nieobecna, na lekach ( z perspektywy zbyt silnych, źle dopasowanych). Właściwie to już wtedy zaczeły sie akcje z nerwica...Sytuację, że zrobie coś tam, to się stanie coś tam towarzyszyły mi od najmłodszych lat. Zazwyczaj dotyczyły tego, że jesli coś zrobię ( przeskocze, zaczne któraś nogą, dokonam jakiegoś rytuału), to moja mama nie umrze...
Pózniej, 4 lata temu pierwsza, niefajna praca, po której została mi masa objawów somatycznych jak bóle barków, łokcie, kończąc na nadgarstkach i stawach palców. Pózniej, dołączyły wedrujące bóle całego ciała, które potrafiłam sobie wyobrazić i wręcz potrafiłam nimi kontrolofwąć ( miejsce wystepowania, niestety bez umiejetnosci sprawienia, że znikną
). Któregoś dnia poczułam mrowienie w róznych miejscach na twarzy, oczywiście w tym wszystkim było szybkie bicie serca, hiperwentylacje, wzmożona nerwowość. Najgorsze chyba jest to poczucie, że za chwilę zemdleje. I mimo, że ten stan nie trwa dłużej niż max kilka minut, to zawsze jest poczatkiem do pszukiwań sympomów chorób w internecie (lęk przed rakiem kości, stwardnieniem rozsianym,albo innym guzem mózgu), tworzenia fikcyjnych sytuacji, w których np coś się dzieje mnie, moim bliskim, i jak moja choroba wpływa na ich życie, zamieniąjąc je w gehennę. Że mój mąż ma wypadek, że umrze podczas operacji, że coś mu się po prostu stanie. Już nie mówie o trudnach codzienności, jak mentalne rozwolnienie przed odbiorem jakichkolwiek wyników badań mojej rodziny, czy nieodbierania telefonów przez bliskich. Jak wszystko jest dobrze, to i tak boje się, że za chwile może nie być. Lęk przed lękiem. Internista, badania krwi, ortopeda, reumatolog,neurolog - > każdy odsyłał mnie do psychologa. Oczywiście decyzja o pójsciu do kolejego specjalisty, przychodziła mi z ogromnym trudnem BO COS SIE JESZCZE OKAŻE. Neurolog przepisał rtg kregosłupa szyjnego, którego nie zorbiłam de facto oraz konsultacje psychologa, psycholog i reumatolog zaproponował fluoksytycyne. Oczywiście odrzuciłam ten pomysł, ze względu na doswiadczenia z moja mamą i przekonanie, ze ja przecież jestem inna i poradze sobie sama.I faktycznie, w dużej mierze basen, alkohol, siłownia były odpowiedzią na moje dolegliwości. Nauczyłam się panować nad stresem, oddychac tak, żeby się nie hiperwentylować, tak naprawde problemem były już ( chyba realne dość) ból bark- nadgarstek, na które działały ciepłe kąpiele i sport. To było 3 lata temu.
Wkrótce zaczełam starać się o dziecko, jakoś temat nerwicy, był gdzies z tyłu. Pierwsza ciaża, poronienie.. pamiętam, że już w szpitalu czułam to okropne wrażenie pulsowania całego ciała... Wtedy już umiałam z tym walczyć, bo okazało się, ze te mrówki w ciele, to nic innego jak mój puls. Wewnętrzne rozedrganie mija mi, kiedy wsłuchuje się w dzwięk swojego serca. Póżniej nie miałam czasu na takie pierdoły. Jak coś bolało, brałam ibuprom, i problem znikał. Przestałam dopisywac hsitorii do zwykłych dolegliwości. Jeśli ciało było wewnętrzni rozedrgane, tez umiałam sobie z tym radzić. Zaczełam ignorowąc objawy, wysmiewać je, naprawdę było okej.
Teraz..
Teraz mam 2 miesięczną córeczkę. 12 dni temu dostałam migreny z aurą. Byłam z córką na spacerze. Nagle ujarzałam fortyfikacje, jedno oko, drugie zreszą też, wgramoliłam sie z nią i wózkiem na 2 pietro, ale niepokój zaczał narastać. Ona zaczeła płakać, ja panikować, próbując jednoczensie ją rozebrać, przygotowac mleko, uciszyć. Obrazek jak z jakiegoś dramatu psychologicznego. Po 20 minutach aura znikneła i ..zaczał się bół głowy.
Najgorsze, że pojaiwł się lęk zostania samej z dzieckiem. Bałam sie że zemdleje, że nikt mnie nie znajdzie, a co gorsze- moja córka, taka maleńka nie poradzi sobie w takiej sygtuacji. A co jesli bedę ją niosła i coś się stanie ?Lek o mnie, o nią, wyobrażanie sobie sytuacji, okropne uczucie omdlewania, ktore trwało bardzo krotko i obrzydliwie niskie cisnienie typo 95/45 i puls po spacerze oscylujący około 50.
Poszłam do internisty, powiedział, ze to typowa migrena ( niski poziom żelaza, który faktycznie dziś potwierdziłam w badaniach, połóg etc.). Niemniej, udałam się do neurologa ( z dusza na ramieniu). Gdzieś z tyłu była też inna, straszna diagoza, która zaczeła rosnąć z mojej głowie. Neurlog, po badaniu fizykalnym stwierdził, że nie ma powodów do dalszej diagnostyki, że mam koniecznie udac się do psychologa. ( zrobilam jeszcze podstawowe badania, ogólnie, oprócz niskiej ferrytyny są okej, nawet tsh wskoczyło mi z 0.071 do 1.7 w przeciągu 4 tygodni- takie wahanie pewnie też mi nie pomogło)
Po wizycie oczywiscie zaczęłam analizować, czy wszystko powiedziałam, czy diagnoza nie była zasugerowana tym, że wspomniałam o nerwicy, czy ta pani była pewna, czy nie chciała siać paniki z dalsza diagnostyką etc... I znow, 2 dni po wizycie u neurologa i przeszukiwaniu internetu powrocilo mrownieni na twarzy, nosie, biodrze, palcu, kciuku, uchu, bole barków i to okropne uczucie, że mogę zemdleć. Zaczełam doszukwiać sie oczywiscie objawów wzrkowych ktorych nie miałam, ale w sumie to juz nie wiem czy nie był moment, że zaczełam sobie je wyobrażać całkiem skutecznie, np przy zamknietych oczach nie mogłam się uspokoić, ze widzę swiatło przez powieki. ( sic!)).Chodziłam prawie po ścianach. Spokój i nagle... okropny lęk, który przeszywa całe moje ciało, jakby spadał na mnie sufit. Trochę sie przełamałam, jak wyszłam z nią na spacer i okazało się, że to nie musi być od razu związane z takimi sytuacjami, tak samo jak przestałam unikać przewijaka, który jest jedynym miejcem w domu, w którym nie wiedziałabym co z nią zrobić, gdybym zasłabła. (tak,tak, wszędzie mam plan, gdzie ją odloże do przyjazdu karetki).I nagle znow cos mnie mrowi, coś boli. Już nawet myślałam o robieniu mri, i pomijąć, że kosztowałoby mnie to pewnie obrzydliwie dużo zdrowia, to i tak chyba nie rozwiąze problemu, bo przecież jest tyle roznych chorób, o które jeszcze mogłabym siebie podejrzewać....
Od poniedziałku zaczynam terapie. Chcę pomóc sobie, nie chcę też, żeby moja córka miała smutną mamę, którą ja miałam. To uczucie, że jesteś za szybą, a po drugiej stronie toczy się życie. Chciałabym przerwać w końcu te spiralę. Moja babcia, moja mama...niech moja córka nie doświadcza takich stanów.
Chciałabym podejśc do tematu poważnie, w końcu taktować siebie, jak kogoś, kto cierpi na nerwice ( a nie inne powazne choroby) i kogoś, kto potrzebuje pomocy i wcale sobie nie poradzi z tym wszystkim tylko dlatego, że są dni, tygodnie, miesiące, że sa lepiej. Chce przestać żyć w napięciu, że to wszystko może powrócić i znów, będe musiała układac sobie rzeczywistośc od nowa. Chce się cieszyć z mojej córki, chce być wsparciem dla mojego meza i zaakceptować, że mogę być szcześliwa.
Mam do Was pytanie - czy zaczynając terapie, też byliscie świadomi żródła swojego problemu, tego jak walczyć z nerwica, na czym polega terapia, a mimo wszystko ta terapia Wam pomogła? Boję się już na zapas, że psycholog nie będzie mi mógł pomóc, bo za dużo wiem o procesie i jakoś sama dotychczas nie rozprawiłam się z tym problemem. Czy warto zaczynać terapie przyjmując jakieś leki ?
Boje sie też, że terapia mi nie pomoże i okaże się, że jestem śmiertelnie chora... Jejku, nawet teraz widzę, jak absurdalnie to brzmi.
P.S na skali fazy nerwicy jestem gdzieś punkcie 11, ale w życiu udało mi się zaliczyć kilka razy wszystkie punkty, oprócz ostatniego
Uff, nie wiem czy ktoś przetrwa przez cały ten post
Nie jesteś sam w lękach jest tak ze strach jest tak silny ze wierzysz w to wszystko a czytanie o tym sprawia ze to nigdy się nie kończy .Jak czytałam to co napisałeś to nawet się zasmialam bo wiem ze nawet jak ktoś Ci powie ze nie masz schizy to uspokaja Cię na chwile bo rodzi się pytanie a co jeśli ?jesli lekarz się pomylił ?jesli od tego strachu mi się zwariuje i tak wkoło .Staraj się olewać te myśli jest strasznie ciężko ale spróbuj i zauważ jedna rzecz tyle lat już mamy zwariować i nic takiego sie nie dzieje .Oprocz tego ze tkwimy w tym piekiełku .Takze głowa do góry