Cześć.
Jak część z Was wie, niedawno wyszedłem z dziennego oddziału psychiatrycznego, mam jeszcze końcówkę nic nie robienia przed 3 podejściem do studiów. Aktualnie siedzę w domu, z bardzo srogim DD + do tego mam fatalną sytuację domową. Mój ojciec ciągle wyzywa matkę, kłótnie na porządku dziennym, mnie sny mieszają się z rzeczywistością + w zasadzie czuję się, jakbym wybudził się z śpiączki, tj. w pewnym momencie w miarę trwania DD zauważyłem, że moja osobowość po prostu się zatrzymała, albo nawet zaczęła cofać. Przez brak wspomnień ciężko osadzić mi się w czasie, no i mam straszne lęki przed podjęciem dorosłego życia, na ten moment nawet sobie tego nie wyobrażam. Pewnie dużo moich obaw to kopia z poprzedniego tematu, ale jest po prostu coraz gorzej. Boję się, że w końcu zniknę i nie przejdę przez DD, tylko nie wiem, zrobię sobie krzywdę, albo też nie ogarnę studiów.