Od jakiegoś czasu mam myśli "zostaw partnera, bo jego studia są do dupy i to ci nie odpowiada". Było to silne mocne. Teraz jets lepiej. Lżej. Somatyka i lęki niskie. Myśli nadal się pojawiają. Wiem że to nerwa, ale jak napisała Marinetto ciężko w nie nie wierzyć. Wiara w myśli gdzieś z tyłu głowy spowodowała że zaczęłam się odsuwac od chłopaka. Nie jestem taka sama. Nie jestem sobą. Przestałam przytulać. Całować. Dystans. On też zaczął nabierać dystans. Wczoraj wybuchło. "coś jest nie tak i jak tak dalej pójdzie trzeba by się rozstać, bo ja już nie daje rady z akceptacja twojego zaburzenia I mnie to przerosło" - powiedział mój chłopak. Dodam że mieliśmy. Wplanach kupno domu oraz dziecko. Mam 41 lat. Myśli mnie wybily z tropu gdyż moje uczucia są poddane w wątpliwości. Pomimo że ignoruje I nie analizuje już od dawna.



Nasz związek ma się źle.

Co myślicie. Co robić. Ja nie jestem w stanie mu zagwarantować że jutro będzie już ok.

Dla niego dystans między nami jest oznaką pogorszenia związku.
Tłumacze mu ze to zaburzenie, choć tłumacząc jak wiemy przekonania nie mam, gdyż są cały czas wątpliwości.

Więc czuje się sztucznie jak robót tłumacząc mu coś w co emocje nie pozwalają mi wierzyć.

Zostałam postawiona w sytuacji "bierzesz się mocniej za siebie, dajeszx dajesz, naprawiasz związek I będziemy mieć dziecko jak na nowo się zbliżymy do siebie a jak nie będziemy myśleć za kilka miesięcy czy się rozstać czy nie".

Czy jego reakcja jets prawidłową?

Jesteśmy rok że sobą. I widziały oczy co brały, bo jak się poznaliśmy miałam ostre stany nerwicy natrectw.

On pimagalx zapewniał że dmay radę. 'ZAWSZE był obok. Wczoraj oznajmił że już nie ma siły.

Mam spiąć dupe i pomimo obaw I wątpliwości działać tak jakby nigdy nic. Choć człowiek blokuje się automatycznie i już nie wie jakby się zachował "bez myśli".....

Dzięki za każde info

Hej Aga, myślałam jak sobie z tym radzisz.

Cóż, mając podobną tematykę uważam, że naszym partnerom należy się medal za to, że z nami są. Z drugiej strony, nam należy się medal, że mimo tego z nimi jesteśmy.

Powiedz, czy w ogóle wtajemniczałaś partnera w nerwicę? Poza tym, że wie, że ją masz, czy opowiadasz mu co się z Tobą dzieje, jak cierpisz? On widzisz skutek, czyli wspomniany dystans, ale poza tłumaczeniem, że to zaburzenie, mówisz mu co Ty czujesz i jak Ty jesteś poniewierana przez nerwicę?

katarzynka pisze: ↑

30 marca 2020, o 22:41

Hej Aga, myślałam jak sobie z tym radzisz.

Cóż, mając podobną tematykę uważam, że naszym partnerom należy się medal za to, że z nami są. Z drugiej strony, nam należy się medal, że mimo tego z nimi jesteśmy.

Powiedz, czy w ogóle wtajemniczałaś partnera w nerwicę? Poza tym, że wie, że ją masz, czy opowiadasz mu co się z Tobą dzieje, jak cierpisz? On widzisz skutek, czyli wspomniany dystans, ale poza tłumaczeniem, że to zaburzenie, mówisz mu co Ty czujesz i jak Ty jesteś poniewierana przez nerwicę?

Hej
Radzę sobie z myślami Cora zlepiej a wiadomo, z e myśli nie znikną same w szybkim czasie. Zaczęłam pracę nad sobą na nowo w czerwcu więc potrzeba sporo czasu. Tak za dużo marudzilam. Wiem. Dogadaliśmy się Kasiu. To wyrozumiały facet. Mam nadzieję że masz się lepiej. Sądzę że medal należy się nam. I że należy potem sporo czasu na od budowanie związku.

Miło to słyszeć Kochana, zawsze wiedziałam, że jesteś silna babka!

U mnie.. chyba lepiej nie pisać

Mecze sie z nerwica od poltora miesiaca, jestem z dziewczyna od 5lat, 2tyg temu gdy caly czas bylem przybity mialem lęki, nic mi sie nie chcialo, caly czas bylem smutny gdzie cale zycie bylem osoba niezwykle radosna, taka dusza towarzystwa, zawsze mnie bylo duzo wszedzie, 2tyg powiedziala mi, ze jest juz mna zmeczona, bo byla z innym facetem niz teraz i chce zebym wrocil, wzialem sie w garsc od 2tyg nie czekalem az wstane taki jak kiedys tylko zaczalem mowic sobie hej jestes taki jak zawsze tylko jakas franca ci w glowie mowi inaczej i zachowywalem sie jak kiedys mimo ze bylo ciezko, po 2tyg czuje sie o wiele lepiej, zaczalem czytac ti forum i olewac moje somaty, sprobuj czasami zalozyc maske dobrej kochajacej dziewczyny mimo tego ze glowa mowi ci cos innego

franixxx pisze: ↑

31 marca 2020, o 18:55

Mecze sie z nerwica od poltora miesiaca, jestem z dziewczyna od 5lat, 2tyg temu gdy caly czas bylem przybity mialem lęki, nic mi sie nie chcialo, caly czas bylem smutny gdzie cale zycie bylem osoba niezwykle radosna, taka dusza towarzystwa, zawsze mnie bylo duzo wszedzie, 2tyg powiedziala mi, ze jest juz mna zmeczona, bo byla z innym facetem niz teraz i chce zebym wrocil, wzialem sie w garsc od 2tyg nie czekalem az wstane taki jak kiedys tylko zaczalem mowic sobie hej jestes taki jak zawsze tylko jakas franca ci w glowie mowi inaczej i zachowywalem sie jak kiedys mimo ze bylo ciezko, po 2tyg czuje sie o wiele lepiej, zaczalem czytac ti forum i olewac moje somaty, sprobuj czasami zalozyc maske dobrej kochajacej dziewczyny mimo tego ze glowa mowi ci cos innego

OK dziękuję za poradę. U nas się pogorszylo. Mój chłopak znosił sporo. Od jakiegoś czasu zrobiło się źle. On się zaczął odsuwac co mnie z kolei doprowadziło do kryzysu dość mocnego i doprowadziło do pojawienia się natrectw na ten temat. Mimo tego że miałam się coraz lepiej i widział moja poprawę. Bardziej się tym faktem przejęłam aniżeli dodało by mi to skrzydeł. Do tego mój chłopak warunkuje moje zajście w ciążę od tego czy się poprawi mi bardziej czy nie. Z tymże mam już 41 lat. I zupełnie nie wiem jak sobie poradzić z tym. Czy to słuszne czy nie.

a u mnie paradoksalnie w okresie najostrzejszej nerwicy, partnerka latała za mną bo widziała, że się dystansowałem. O jak wtedy wspierała i kochała. Jak wszystko z nerwicą ucichło i wyszedłem z tego, urodziło się dziecko. Ja byłem już, bez nerwicy, zadowolony z perspektywą lepszej pracy i dużym mieszkaniem. Bum, związek się rozsypał, partnerka odeszła- a mogło być tak dobrze, okazało się że nie chciała już ze mną być, a dzieckiem woli się sama zajmować lub z matką.
Jak widać nie ma gwarancji, poleciłbym olanie tej sprawy, bo jak widać jak człowiek się stara to gunwo wychodzi. Jak Cię kocha to powinien wspierać.

ozz87 pisze: ↑

1 kwietnia 2020, o 20:24

a u mnie paradoksalnie w okresie najostrzejszej nerwicy, partnerka latała za mną bo widziała, że się dystansowałem. O jak wtedy wspierała i kochała. Jak wszystko z nerwicą ucichło i wyszedłem z tego, urodziło się dziecko. Ja byłem już, bez nerwicy, zadowolony z perspektywą lepszej pracy i dużym mieszkaniem. Bum, związek się rozsypał, partnerka odeszła- a mogło być tak dobrze, okazało się że nie chciała już ze mną być, a dzieckiem woli się sama zajmować lub z matką.
Jak widać nie ma gwarancji, poleciłbym olanie tej sprawy, bo jak widać jak człowiek się stara to gunwo wychodzi. Jak Cię kocha to powinien wspierać.

bardzo mi przykro z powodu twojej sytuacji

Trzeba spojrzeć moim zdaniem trochę na sprawę obiektywnie, bo sami dobrze wiemy, że nerwica nie jest męcząca tylko dla nas, ale i dla bliskich osób. Kiedy sytuacja się bardzo przeciąga, to każdy jednak ma prawo do buntu wobec tego i postawienia własnych warunków. Wspierać a zgadzać się na wszystko bo nerwica, to dwie różne sprawy.