Mam na imię Marlena, mam 22 lata i od 2,5 miesiąca zmagam się z nerwicą (?). Wszystko zaczęło się od tego, że 10 tygodni temu zasłabłam. Tradycyjnie pojawiło się przyspieszenie bicia serca, duszność, brak siły, zawroty głowy, uczucie, jakbym miała za chwilę zemdleć. Przy tym obecny był paniczny lęk, później pojawiły się dreszcze, nudności. Trwało to jakieś 20 min. Następnego dnia czułam się osłabiona i senna, wieczorem znowu powtórzył się atak paniki z wrażeniem nieuchronnej utraty przytomności. Takie napady powtarzały się jeszcze wielokrotnie, za każdym razem z podobnymi objawami, jednak powoli zaczęły zanikać. Po nich pojawiło się jednak coś gorszego... Miałam wrażenie jakby świat był jakiś inny, obcy. Wiedziałam, że to jest mój dom, ale nie odczuwałam w nim już takich emocji jak wcześniej. To samo dotyczyło bliskich mi osób. Jakbym nie była pewna, czy moja mama jest faktycznie moją mamą. Poza tym to dziwne uczucie kiedy coś robiłam, miałam wrażenie jakby ktoś robił to za mnie, jakby to było automatyczne. Kontrolowałam każdy swój ruch, każde wypowiedziane przez siebie słowo. Nie mogłam się od tego uwolnić. Teraz już jest lepiej jeśli chodzi o to. Bardziej ufam swoim zmysłom, rzadziej mam wrażenie, że wychodzę z własnego ciała, chociaż się to zdarza, ale nie towarzyszy już temu tak silny lęk. Jednak od pewnego czasu zaczęłam odczuwać przewlekły lęk, bardzo silny, nie napadowy tak jak wcześniej. Cały czas wydaje mi się, że wszystko się zmieniło, mój cały świat, ja także. Wiem, że tak samo wyglądam, że mam taki sam charakter, ale jakbym nie była tą samą osobą. Ciągle odczuwam derealizację. Poza tym kilka razy dziennie mam wrażenie, że za chwilę zwariuję, nie będę wiedzieć gdzie jestem, kim jestem, choć nigdy mi się to nie zdarzyło. Czuję dezorientację w czasie, jakbym się pogubiła. Budzę się z lękiem, czuję, jakbym była wyrwana z kontekstu, wiem, że wczoraj było wczoraj, ale wcale tego nie czuję, jakby dla mnie istniała rzeczywistość tylko "tu i teraz". Najgorsze jest jednak odczucie, kiedy wydaje mi się jakbym cofnęła się w czasie...
Na przykład wracam ze sklepu drogą, którą wracałam kilka miesięcy wcześniej i nie mogę uwolnić się od myśli, uczuć, że to znowu jest ten czas, okres. Trwa to nawet kilkanaście godzin. Zaczynam wtedy odczuwać sprzeczność między rozumem a uczuciami i wpadam w panikę. To okropne uczucie. Wtedy uwalniam się od derealizacji i obcości i mam wrażenie, że czuję się jak dawniej, chociaż wiem, że to niemożliwe, bo przecież nie cofnęłam się w czasie. Boję się wtedy, że zupełnie zwariowałam, tak jakby przeszłość nakładała się na teraźniejszość. Poza tym, jeśli zaczynam czuć się normalnie, boję się, że coś jest nie tak, bo przecież ja "powinnam" czuć się źle... Mam wrażenie jakbym przez cały czas z lękiem próbowała kontrolować to gdzie jestem oraz kolejność wydarzeń, jakbym bała się, że się pogubię i nie będę wiedzieć co się ze mną dzieje. Gdy zdarzają się chwile bez lęku mam wrażenie, że nie mam przeszłości, jakbym była tylko tu i teraz. Poza tym wydaje mi się, że ten okres kiedy źle się czułam nie istnieje, że to mi się przyśniło, chociaż wiem, że to nieprawda.
Zdrowi ludzie potrafią jednego dnia być najpierw w jednym miejscu, później w drugim, a ja kiedy tak jest zaczynam odczuwać panikę, jakbym się bała, że nie będę mogła poukładać w głowie, że zmieniłam miejsce, jakbym nie ufała sobie i swoim zdolnościom, które posiada, każdy człowiek :łup:
Pomóżcie mi i powiedzcie co wy o tym sądzicie. Czy to nerwica? A może jestem chora na coś innego?
Czy ktoś z Was też ma podobne objawy? Bardzo proszę o rady jak sobie z tym radzić.
