Ogłoszenia:
1. Nowi użytkownicy, którzy nie przekroczą progu 30 napisanych postów, mają zablokowaną możliwość wstawiania linków do wszelakich komentarzy.
2. Usuwanie konta na forum - zobacz tutaj: jak usunąć konto?

Poczucie bycia ważną i kochana

Tutaj rozmawiamy na tematy naszych partnerów, rodzin, miłości oraz zakochania.
O kłopotach w naszych związkach, rodzinach, (niezgodność charakterów, toksyczność, zdrada, chorobliwa zazdrość, przemoc domowa, a może ktoś w rodzinie ma zaburzenie? Itp.)
Awatar użytkownika
Olalala
Dyżurny na forum Odważny VIP
Posty: 1856
Rejestracja: 17 grudnia 2015, o 08:36

1 lipca 2018, o 16:20

Kochani mam do Was pytanie dotyczące poczucia bycia ważną i kochaną. Ja dzięki terapii doszłam do tego, ze mam w sobie takie wewnętrzne przekonanie o samej sobie, ze jestem nieważna. Oczywiście na to złożymy sie doświadczenia z dzieciństwa. I tak rzeczywiście cale życie to poczucie mi towarzyszy, co jest zresztą świetną pożywką dla wszelkich nerwic i zaburzeń. Jako dziecko radziłam sobie z tym na ile moglam, niestety niezbyt dobrymi strategiami, które teraz wiem, ze nie pomagają, a tylko jeszcze bardziej mnie wycofuja i pogłębiają w tym przekonaniu. Oczywiście pracuje nad tym z moja terapeutka. Nie wiem natomiast jak mam postępować z osobami bliskimi, które teraz wiem, ze wzbudzają we mnie to poczucie bycia nieważną. Z tesciami jakoś sobie radze, ale nie wiem jak poradzić z własnymi rodzicami, którzy powodują we mnie takie odczucia dosyć często. Przecież nie odsune sie od nich, ale tez nie chce być blisko osób, które zatruwają mnie takimi odczuciami. Oczywiście dużo mi daje świadomość, ze wiem dlaczego sie tak czuje. Ale nie jestem już przecież małym dzieckiem i mam prawo decydować o takich relacjach. Jedyne co mi przychodzi do głowy to zaakceptować ten stan rzeczy, ale nie jest to łatwe jeśli dotyczy to własnych rodziców, a chce jakieś relacje z nimi zachowywać. Mam wrażenie jakbym musiała potem dokonywać jakiegoś wyboru: Miedzy nimi i własnymi odczuciami. Poza tym wybór własnych odczuć nie przynosi całkowitej ulgi, bo ciężko jest odcinać sie od własnych rodziców. Nie wiem co o tym myśleć.
georgia21
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 39
Rejestracja: 7 marca 2018, o 22:58

1 lipca 2018, o 18:45

Miałam tak samo. Oczywiście nie da się odciąć od rodziców. Trzeba zrozumieć, że oni po prostu... się mylą. Że popełnili i nadal popełniają błędy, ale my musimy się od nich odciąć. Że to ich błędy. Że oni mówią i robią jedno, a my wiemy drugie. Mimo, że nas wychowali nie znają nas lepiej niż my sami. Mnie się udało dojść już do tego, że to co mówią o mnie, czy ich oceny, komentarze, są mi obojętne. Nauczyłam się brać od nich tylko to co dobre. Resztę odrzucam. Duuużo czasu mi to zajęło. Ale udało się. Bardzo pomogła mi książka "Toksyczni rodzice" Susan Forward. Bardzo polecam wszystkim, którzy nie potrafią się zdystansować do rodziców. Bo o dystans przede wszystkim tu chodzi.
Awatar użytkownika
schanis22
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 2199
Rejestracja: 17 września 2015, o 00:28

1 lipca 2018, o 19:05

Olalala , siostra kochana moja :lov: Dam Ci do odsłuchania filmik , kiedyś bardzo mi pomógł ... króciutki 4 minutki ale trafiony :lov:
https://www.youtube.com/watch?v=IvHo9etF7p0
W zdrowym ciele zdrowy duch , zdrowa głowa zdrowy brzuch.
Nerwica jest małą ściemniarą francą , wróblicą cwaniarą . Plącze nam nogi i mówi idż ! Wkręceni w zgubną nić .
Świata nie naprawisz - napraw siebie .
Awatar użytkownika
Olalala
Dyżurny na forum Odważny VIP
Posty: 1856
Rejestracja: 17 grudnia 2015, o 08:36

1 lipca 2018, o 19:25

georgia21 pisze:
1 lipca 2018, o 18:45
Miałam tak samo. Oczywiście nie da się odciąć od rodziców. Trzeba zrozumieć, że oni po prostu... się mylą. Że popełnili i nadal popełniają błędy, ale my musimy się od nich odciąć. Że to ich błędy. Że oni mówią i robią jedno, a my wiemy drugie. Mimo, że nas wychowali nie znają nas lepiej niż my sami. Mnie się udało dojść już do tego, że to co mówią o mnie, czy ich oceny, komentarze, są mi obojętne. Nauczyłam się brać od nich tylko to co dobre. Resztę odrzucam. Duuużo czasu mi to zajęło. Ale udało się. Bardzo pomogła mi książka "Toksyczni rodzice" Susan Forward. Bardzo polecam wszystkim, którzy nie potrafią się zdystansować do rodziców. Bo o dystans przede wszystkim tu chodzi.
A czy potrafisz być blisko nich mimo tego dystansu? Bo właśnie to wydaje mi sie niemożliwe do pogodzenia.

Siostro kochana dziekuje za filmik :-* to co jest w filmiku tez jest ważne, jednak mam takie przekonani, że same afirmację nie zmienia podświadomego poczucia jakie zbudowalo sie przez cale życie. Mi sie wydaje, ze ja mam troszkę inny problem, bo ja potrafię odczuwać bycie wazna dla kogoś. I jak dla kogoś wazna sie nie czuje to nie mam ochoty kontynuować danej relacji. Natomiast nie potrafię do końca rozwiązać tego w relacji z rodzicami, czyli osobami, od których trudno sie odcinać. Ja uważam, ze zasluguje na zainteresowanie, uwagę i dlatego złości mnie jak nie otrzymuje tego od nich. Zresztą nie bez powodu mam dużo cech osobowosci zaleznej, trzeba było sobie jakoś radzić jako dziecko. Jak mam podtrzymywać z rodzicami dobre rękach gdy oni nadal często zapatrzeni sa w samych siebie?
Awatar użytkownika
schanis22
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 2199
Rejestracja: 17 września 2015, o 00:28

1 lipca 2018, o 19:39

Olalala ja zawsze zabiegałam o miłość mamy ona mnie odtrącała , i tak w kółko .
Kiedyś ułożyłam tak sobie w głowie , nigdy nie zabiegaj ani nie proś o miłość nawet rodziców , i nie dawaj tej miłość ludzią którzy jej od Ciebie nie chcą , rozdaj tą miłość ludzią którzy naprawdę Cię kochają ja mam taką osobą mojego męża , mogą dać mu tyle miłości ile chcę , on nigdy jej nie odtrąci - jak zrobiła to kiedyś moja mama , czasem to lepiej nawet tą miłość dać psu czy kotu ;luzz .
Na dzień dzisiejszy moja mama bardziej zabiega o moje towarzystwo jest tak milusia , ale ja dałam jej odczuć że to ja jestem najważniejsza . Wiadomo też nie od razu wszystko zbudujesz ale pomalutku zawsze warto sobie tam w głowie poprzestawiać .
A ja jeszcze rozdałam moją miłość Wam :lov: wszystkim których poznłam na forum no chyba że ktoś nie chciał , to miałam gdzieś i nic ode mnie nie dostał :pp
W zdrowym ciele zdrowy duch , zdrowa głowa zdrowy brzuch.
Nerwica jest małą ściemniarą francą , wróblicą cwaniarą . Plącze nam nogi i mówi idż ! Wkręceni w zgubną nić .
Świata nie naprawisz - napraw siebie .
Awatar użytkownika
Ptasiek
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 180
Rejestracja: 13 czerwca 2016, o 07:00

1 lipca 2018, o 20:15

schanis22 pisze:
1 lipca 2018, o 19:39
Olalala ja zawsze zabiegałam o miłość mamy ona mnie odtrącała , i tak w kółko .
Kiedyś ułożyłam tak sobie w głowie , nigdy nie zabiegaj ani nie proś o miłość nawet rodziców , i nie dawaj tej miłość ludzią którzy jej od Ciebie nie chcą , rozdaj tą miłość ludzią którzy naprawdę Cię kochają ja mam taką osobą mojego męża , mogą dać mu tyle miłości ile chcę , on nigdy jej nie odtrąci - jak zrobiła to kiedyś moja mama , czasem to lepiej nawet tą miłość dać psu czy kotu ;luzz .
Na dzień dzisiejszy moja mama bardziej zabiega o moje towarzystwo jest tak milusia , ale ja dałam jej odczuć że to ja jestem najważniejsza . Wiadomo też nie od razu wszystko zbudujesz ale pomalutku zawsze warto sobie tam w głowie poprzestawiać .
A ja jeszcze rozdałam moją miłość Wam :lov: wszystkim których poznłam na forum no chyba że ktoś nie chciał , to miałam gdzieś i nic ode mnie nie dostał :pp
Mam tez taka relacje z matka. Dopiero teraz widze, jak zabiegałam o jej uwagę, ciepło, miłość, starałam sie robic wszystko by zyc tak jak mnie wychowała ( czyt. Jej sposob zycia). Oczywiscie na nic to. Najbardziej zabolało mnie jak na swoje 24 urodzińy wysłałam jej kartkę z podziękowaniem, ze mnie urodziła. Tak jakbym chciała by ten dzien ( dzien moich urodzin, był takze jej dniem). Nie było dziekuje, nic nie było. Strasznie przykro mi było. Teraz wiem, ze nic od niej nie dostanę. Uczę sie, nie zabiegać o żebromilosc.
No healing without feeling
Awatar użytkownika
schanis22
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 2199
Rejestracja: 17 września 2015, o 00:28

1 lipca 2018, o 20:17

Ptasiek pisze:
1 lipca 2018, o 20:15
schanis22 pisze:
1 lipca 2018, o 19:39
Olalala ja zawsze zabiegałam o miłość mamy ona mnie odtrącała , i tak w kółko .
Kiedyś ułożyłam tak sobie w głowie , nigdy nie zabiegaj ani nie proś o miłość nawet rodziców , i nie dawaj tej miłość ludzią którzy jej od Ciebie nie chcą , rozdaj tą miłość ludzią którzy naprawdę Cię kochają ja mam taką osobą mojego męża , mogą dać mu tyle miłości ile chcę , on nigdy jej nie odtrąci - jak zrobiła to kiedyś moja mama , czasem to lepiej nawet tą miłość dać psu czy kotu ;luzz .
Na dzień dzisiejszy moja mama bardziej zabiega o moje towarzystwo jest tak milusia , ale ja dałam jej odczuć że to ja jestem najważniejsza . Wiadomo też nie od razu wszystko zbudujesz ale pomalutku zawsze warto sobie tam w głowie poprzestawiać .
A ja jeszcze rozdałam moją miłość Wam :lov: wszystkim których poznłam na forum no chyba że ktoś nie chciał , to miałam gdzieś i nic ode mnie nie dostał :pp
Mam tez taka relacje z matka. Dopiero teraz widze, jak zabiegałam o jej uwagę, ciepło, miłość, starałam sie robic wszystko by zyc tak jak mnie wychowała ( czyt. Jej sposob zycia). Oczywiscie na nic to. Najbardziej zabolało mnie jak na swoje 24 urodzińy wysłałam jej kartkę z podziękowaniem, ze mnie urodziła. Tak jakbym chciała by ten dzien ( dzien moich urodzin, był takze jej dniem). Nie było dziekuje, nic nie było. Strasznie przykro mi było. Teraz wiem, ze nic od niej nie dostanę. Uczę sie, nie zabiegać o żebromilosc.
Ptasiek nauczysz się kroko po kroku , i wtedy Ty poczujesz się ważna :friend: :lov:
W zdrowym ciele zdrowy duch , zdrowa głowa zdrowy brzuch.
Nerwica jest małą ściemniarą francą , wróblicą cwaniarą . Plącze nam nogi i mówi idż ! Wkręceni w zgubną nić .
Świata nie naprawisz - napraw siebie .
Awatar użytkownika
zrk
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 193
Rejestracja: 24 października 2017, o 00:11

1 lipca 2018, o 23:10

Olalala pisze:
1 lipca 2018, o 16:20
Kochani mam do Was pytanie dotyczące poczucia bycia ważną i kochaną. Ja dzięki terapii doszłam do tego, ze mam w sobie takie wewnętrzne przekonanie o samej sobie, ze jestem nieważna. Oczywiście na to złożymy sie doświadczenia z dzieciństwa. I tak rzeczywiście cale życie to poczucie mi towarzyszy, co jest zresztą świetną pożywką dla wszelkich nerwic i zaburzeń. Jako dziecko radziłam sobie z tym na ile moglam, niestety niezbyt dobrymi strategiami, które teraz wiem, ze nie pomagają, a tylko jeszcze bardziej mnie wycofuja i pogłębiają w tym przekonaniu. Oczywiście pracuje nad tym z moja terapeutka. Nie wiem natomiast jak mam postępować z osobami bliskimi, które teraz wiem, ze wzbudzają we mnie to poczucie bycia nieważną. Z tesciami jakoś sobie radze, ale nie wiem jak poradzić z własnymi rodzicami, którzy powodują we mnie takie odczucia dosyć często. Przecież nie odsune sie od nich, ale tez nie chce być blisko osób, które zatruwają mnie takimi odczuciami. Oczywiście dużo mi daje świadomość, ze wiem dlaczego sie tak czuje. Ale nie jestem już przecież małym dzieckiem i mam prawo decydować o takich relacjach. Jedyne co mi przychodzi do głowy to zaakceptować ten stan rzeczy, ale nie jest to łatwe jeśli dotyczy to własnych rodziców, a chce jakieś relacje z nimi zachowywać. Mam wrażenie jakbym musiała potem dokonywać jakiegoś wyboru: Miedzy nimi i własnymi odczuciami. Poza tym wybór własnych odczuć nie przynosi całkowitej ulgi, bo ciężko jest odcinać sie od własnych rodziców. Nie wiem co o tym myśleć.
Wiesz nie znam twoich relacji z rodzicami i pewnie nikt ich nie zna poza tobą, ale wydaje mi się że w życiu przychodzi taki czas kiedy przestajemy być dziećmi i rodzice przestają nas wychowywać a my powinniśmy zacżąć trochę wychowywać ich i to nie kłótniami,awanturami, fochami a taką pracą wychowawczą dzień po dniu, bo nikt święty nie jest i każdy błędy popełnia również nasi rodzice ale nigdy nie jest za późno na refleksję która może pojawić się i u naszych rodziców również. Myślę że taka refleksja może odmienić nasze relacje z nimi. Kiedyś zapytałem ciebie czy masz dzieci, pytanie to nie było wścibskością a informacją że stanie się rodzicem znacznie zmienia nasze spojrzenie i na naszych rodziców i pozwala wiele zrozumieć, wiele wybaczyć i wiele naprawić. Nie wiem czy to ci coś podpowie ale pytałaś o nasze zdanie więc przedstawiłem ci swoje. Życzę ci z całego serca abyś poukładała swoje relacje z nimi bo mamy ich tylko jednych, a najlepszy mąż czy znajomi nie zastąpią rodziców. Ja uważam że nie ma większej miłości niż miłość rodziców do dziecka, chociaż czasami może być ona trudna. Nie mówię tu oczywiście o jakichś wynaturzeniach które się zdarzają ale nie zakładam ich w twoim przypadki.
DESIDERATA
Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu,
Bądź sobą, a zwłaszcza nie zwalczaj uczuć. Przyjmuj pogodnie to co lata niosą, rozwijaj siłę ducha by w nagłym nieszczęściu mogła być tarczą dla ciebie. Lecz nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności.
Jesteś dzieckiem wszechświata, nie mniej niż gwiazdy i drzewa, masz prawo być tutaj i czy jest to dla ciebie jasne czy nie, nie wątp, że wszechświat jest taki jaki być powinien. Ten świat jest piękny. Bądź uważny, staraj się być szczęśliwy.

Autor oryginału: Max Ehrmann
Każdego dnia bądź jak ŻUK ......... ciesz się z byle gówna :hehe:
Awatar użytkownika
weird_thoughts
Odważny i aktywny forumowicz
Posty: 300
Rejestracja: 12 września 2017, o 17:57

2 lipca 2018, o 00:55

Olalala jeśli nie jest to zbyt prywatne to mam pytanie co terapeutka Ci radziła, jeśli chodzi o kontakty z rodzicami? Ja próbowałam moim przedstawić mój punkt widzenia, czym sprawiają mi przykrość, ale niestety narobiło to więcej szkody niż pożytku. Sama nie wiem co robić w sytuacji, kiedy rodzice obniżają naszą wartość.
Awatar użytkownika
jestemjakajestem
Odważny i aktywny forumowicz
Posty: 167
Rejestracja: 29 listopada 2016, o 15:35

2 lipca 2018, o 16:02

Hmmm z ta miloscia to jest różnie....ja zawsze blagalam werbalnie i nie o miłość i to .......mojego męża....takk męża, mowie mu wprost ze brakuje mi go, nie ma czasu na mnie, na dzieci , czeste kłótnie, czasem mam wrazenie ze to jest tylko kwestia czasu kiedy odejdę...... ale potem jest dobrze i tak w kolko, obecnie juz przestalam zabiegac , nauczylam sobie radzic w inny sposob ale bardzooooomczesto sie czuje nie zauwazalna, malo wartosciowa itp...
Tlumacze sobie to tym ze wychowywalam sie bez ojca ale za to mialam duzo milosci od ojczyma i mamy , ale ojczym wczesnie odszedl tak ot taki ten nasz nerwiciwy los...🤗😏
georgia21
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 39
Rejestracja: 7 marca 2018, o 22:58

2 lipca 2018, o 17:38

A czy potrafisz być blisko nich mimo tego dystansu? Bo właśnie to wydaje mi sie niemożliwe do pogodzenia.

Nie. I nie dążę nawet do bliskości. Nie mam już takiej potrzeby. Skoro ich nie interesuje tak naprawdę co u mnie itd ( bo niby pytają, ale i tak od razu przechodzą do monologu o sobie ) to nawet nie chcę budować z nimi jakiejś głębszej relacji. Może tak nie powinno być, ale mnie pasuje. Mam do nich masę żalu o dzieciństwo. Parę ładnych lat zajęło mi uporanie się z tym. Dużo emocji: wściekłość, żal, smutek. Dużo energii w te relacje wkładałam. Teraz wiem, że niepotrzebnie. Teraz jest mój czas, oni swój już mieli i nie mogą mieć już wpływu na mnie. Teraz czuję się wolna i żadne komentarze z ich strony już mnie nie ranią, ani nawet nie wywołują żadnych emocji.
Awatar użytkownika
Olalala
Dyżurny na forum Odważny VIP
Posty: 1856
Rejestracja: 17 grudnia 2015, o 08:36

2 lipca 2018, o 19:00

weird_thoughts pisze:
2 lipca 2018, o 00:55
Olalala jeśli nie jest to zbyt prywatne to mam pytanie co terapeutka Ci radziła, jeśli chodzi o kontakty z rodzicami? Ja próbowałam moim przedstawić mój punkt widzenia, czym sprawiają mi przykrość, ale niestety narobiło to więcej szkody niż pożytku. Sama nie wiem co robić w sytuacji, kiedy rodzice obniżają naszą wartość.
Jeszcze nie miałam możliwości rozmawiać z nią o tym, nie pytałam o rodziców, a o innych ludzi. Akurat chodziło o moich teściów, którzy właśnie utrzymują z nami taki kontakt, ze jest pytanie co u nas słychać, odpowiedz, po czym tesciowa przechodzi do monologu o sobie, który trwa 90% czasu. Moj mąż miewa potem do mnie o to pretensje, ze sie wycofuje z tego kontaktu. Terapeutka potwierdziła mi wtedy, ze moje zachowanie jest normalne jeśli ktoś nie angażuje sie w relacje i ze mój maz nie może wymagać ode mnie jakiejś zażyłej z nimi relacji w tej sytuacji. Mam ich szanować i spotykać sie z nimi, ale ze względu na meza, a nie ze ja chce sie widywać i tyle. Wiec doradziła mi to co Arleta napisala-żeby dawać miłość tym, którzy na nia odpowiadaja.

Trudniej jest z rodzicami, bo to rodzice. Ja już bardzo dużo zalu wyzbyłam sie do nich, no ale reaguje jak normalny człowiek gdy ktoś po prostu sie mną nie interesuje. Ja przez takie ich traktowanie wykształciłam w sobie dużo cech osobowości zaleznej i to mnie tez chcieć pchnęło w objęcia nerwicy. I może i moim rodzicom i tesciom fajnie sie funkcjonowalo gdy Ola nie miała swojego zdania i uważała sie za mało ważna i godziła sie na takie zachowanie. Dzięki terapii wiem, ze ja tez jestem ważna i mam swoje potrzeby. Terapeutka powiedziała mi, ze postęp w terapii wiąże sie najczęściej z kryzysem w relacjach, bo zmieniamy dotychczasowe układy. I tak jest. No tylko jak to ułożyć z rodzicami to jest trudniejsze, bo to sa rodzice. No ale co ciągle mam sie godzic na bycie mniej ważna?
Awatar użytkownika
pudzianoska
Dyżurny na forum Odważny VIP
Posty: 301
Rejestracja: 24 października 2016, o 21:37

2 lipca 2018, o 19:50

Olcia ;*
Znasz może psycholożkę Katarzynę Miller? Nie jestem teraz w stanie znaleźć jednego konkretnego filmiku, ale ona często porusza tematy związane z relacjami na linii dziecko - rodzice, szczególnie córka - matka, bo trudy tego układu również ją dotknęły. W wywiadach i książkach często pisze, żeby nie bać się jasno stawiać granic oraz dawać sobie prawo np. do rezygnacji z odwiedzin w domu rodzinnym, jeśli przynoszą one więcej cierpienia psychicznego (nawet na jakiś czas). Nie namawiam Cię do tak drastycznych kroków, ale warto zapoznać się z poglądami tej psycholożki w tym zakresie. Ja mam problem z nadopiekuńczą mamą w pakiecie z jej nerwicą, która całe życie opierała na mnie całe swoje szczęście i powtarzała, że to ja jestem jej ratunkiem, a ja jako odważne i silne dziecko niosłam ten ciężar, aż mnie przygniótł. I wiesz co? Mieszkam 200 km dalej, bo tak jest zdrowo. Kocham mamę i zawsze chciałam żeby była inna i żeby dała mi tą siłę, której w sobie ciągle szukam. W końcu zaakceptowałam fakt, że jeśli ktoś może zmienić moją mamę to tylko ona sama, nie ja ;) Może Ty też spróbujesz przyjąć całą sobą fakt, że Twoi rodzice są i byli niedoskonali i być może nigdy nie będą tacy, jacy według Ciebie powinni być? A jeśli po spotkaniach z nimi wychodzisz poturbowana wewnętrznie, to na jakiś czas zmniejszysz częstotliwość spotkań? Ostatnio ukazała się tez książka - Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców (opis:https://www.wuj.pl/page,produkt,prodid, ... id,47.html) i po przeczytaniu kilku pierwszych stron mogę stwierdzić, że możesz w niej odnaleźć treści dla siebie.
Buziaki ;*
Boże, użycz mi pogody ducha,
Abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,
Odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić,
I mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.

Jeśli nie otrzymujesz cudu, stań się nim.

https://wordpress.com/view/pudzianoska.wordpress.com
Awatar użytkownika
Olalala
Dyżurny na forum Odważny VIP
Posty: 1856
Rejestracja: 17 grudnia 2015, o 08:36

2 lipca 2018, o 20:25

pudzianoska pisze:
2 lipca 2018, o 19:50
Olcia ;*
Znasz może psycholożkę Katarzynę Miller? Nie jestem teraz w stanie znaleźć jednego konkretnego filmiku, ale ona często porusza tematy związane z relacjami na linii dziecko - rodzice, szczególnie córka - matka, bo trudy tego układu również ją dotknęły. W wywiadach i książkach często pisze, żeby nie bać się jasno stawiać granic oraz dawać sobie prawo np. do rezygnacji z odwiedzin w domu rodzinnym, jeśli przynoszą one więcej cierpienia psychicznego (nawet na jakiś czas). Nie namawiam Cię do tak drastycznych kroków, ale warto zapoznać się z poglądami tej psycholożki w tym zakresie. Ja mam problem z nadopiekuńczą mamą w pakiecie z jej nerwicą, która całe życie opierała na mnie całe swoje szczęście i powtarzała, że to ja jestem jej ratunkiem, a ja jako odważne i silne dziecko niosłam ten ciężar, aż mnie przygniótł. I wiesz co? Mieszkam 200 km dalej, bo tak jest zdrowo. Kocham mamę i zawsze chciałam żeby była inna i żeby dała mi tą siłę, której w sobie ciągle szukam. W końcu zaakceptowałam fakt, że jeśli ktoś może zmienić moją mamę to tylko ona sama, nie ja ;) Może Ty też spróbujesz przyjąć całą sobą fakt, że Twoi rodzice są i byli niedoskonali i być może nigdy nie będą tacy, jacy według Ciebie powinni być? A jeśli po spotkaniach z nimi wychodzisz poturbowana wewnętrznie, to na jakiś czas zmniejszysz częstotliwość spotkań? Ostatnio ukazała się tez książka - Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców (opis:https://www.wuj.pl/page,produkt,prodid, ... id,47.html) i po przeczytaniu kilku pierwszych stron mogę stwierdzić, że możesz w niej odnaleźć treści dla siebie.
Buziaki ;*
Ooo super książeczka, napewno ja jakoś zdobędę, bo myślę, ze może sporo wnieść w temacie, dzięki kochana :-*

No ja myślę, ze oni tacy beda jacy sa, ale niestety w tym układzie ja nie mogę w pełni liczyć na to, co ja im jestem w stanie dać. W sumie tez oni nigdy nie poznaja jaka ja jestem naprawde. Ja juz sie nie czuje jakas poturbowana wewnętrznie (co jest już dużym sukcesem) co odczuwam dyskomfort związany z tym, ze ciągle musze być jak tak taka satelita - sa oni jako obiekt, który ciągle uważa sie za za państwo środka i ja jako państwo zależne, bez własnej stolicy i waluty. No nie mogę sie już godzic na takie układy jeśli chce pracować nad zmiana siebie i dążąc do porzucenia poczucia bycia niewazna. Ja chce sie czuć wazna. Zasluguje na to jak każdy człowiek.
ZlotyKamyk
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 65
Rejestracja: 9 grudnia 2017, o 19:11

2 lipca 2018, o 23:28

Ciekawy temat.

Ja oczywiście też znam te doświadczenia i przyczyniły się one do mojej nerwiczki. Przyznam, ze uświadomienie sobie tego nie było przyjemne, szczególnie że w moich waśniach rodzinnych to ojciec był zawsze przedstawiany jako ten zły, a moja mama była po prostu sierotą życiową. Z ojcem kontaktów nie utrzymuję, a od mamy coraz bardziej mam ochotę się oddalić...

Chciałabym zauważyć, że to bycie nieważnym jest często także dla nas wygodne ;) Łatwiej jest być nieważnym, niż zawalczyć o siebie, niż przeciwstawić się komuś, doprowadzić do konfrontacji i jakoś sobie z tym poradzić ;) Akurat z mamą nie mam tego problemu, bo po prostu walę prosto z mostu i trochę po chamie, ale jeśli przez 30 lat nic nie dotarło, to nie oczekuję za wiele. Raczej uczę się dbać o siebie i zaspokajać swoją potrzebę ważności w innych miejscach. I czuję się coraz silniejsza. Myślę, że kluczowe jest porzucenie nadziei na bycie zauważonym, wtedy łatwiej jest taki kontakt utrzymywać.

Z ciekawych książek to mnie jeszcze wpadła w łapki taka: Dorosłe dzieci - Katarzyna Schier. Trudna to lektura, ale sporo naświetlająca.

Pozdrawiam,
K.
ODPOWIEDZ