Zarejestrowałam się ma forum niecałe dwa lata temu, przerażona jak nigdy, bo desperacko chciałam dowiedzieć się, co się ze mną dzieje. Dużo czytałam, w zasadzie tylko czytałam, głównie wpisy administratorów (duży ukłon w Waszą stronę). Teraz chcę napisać, bo być może jest to potrzebne komuś, tak jak było potrzebne mi: reakcja lękowa jest pewnym nawykiem zdrowego (!) mózgu (mózg działa wybitnie nawykowo, zasadnicza większość tego, co robi jest nawykowe), który można skutecznie wyciszyć. Bezpowrotnie.

Pomogło przede wszystkim zrozuminie tego mechanizmu lękowego, dosłownie rozebranie go na atomy.
Poza tym odrobina intuicji: zdecydowałam się nie brać leków przepisanych przez psychiatrę.
Odwaga, na jaką musiałam się zdobyć, z uporem maniaka pchając się w sytuacje, w których byłam pewna, ze przyjdzie panika i czas, który musiałam sobie dać.
No i na końcu, kiedy było już dużo lepiej, świadomość, że jeśli jest w moim życiu coś, co tak bardzo mnie unieszczęśliwia, że boję się własnego cienia, to warto coś z tym zrobić: zmienić albo zaakceptować.

Ściskam wszystkich ciepło.

Na marginesie; uważam, że jeśli trzydziestolatka idzie do psychiatry i mówi, że od dłuższego czasu żyje w dużym stresie, a od niedawna nie może ze strachu wejść do windy, wsiąść do tramwaju ani przejść przez most, a w międzyczasie nie jest w stanie normalnie wyjść z domu, a on -bez słowa- wypisuje jej receptę na antydepresanty, po czym mówi, żeby przyjść po następne za parę miesięcy, to jest to oburzające. Czasem myślę, że o dzisiejszej psychiatrii będzie się kiedyś mówić jak dziś o średniowiecznej "astronomii". Działa zupełnie po omacku. Opisuje działanie telewizora mówiąc, że jest duży, czarny, a z boku miga czerwona lampka.
Nie znaczy to, że odradzam wizyty u specjalistów. Róbcie to, co Wam pomaga. Ale nie martwcie się, jeśli nie pomaga. To nic nie znaczy.

Mega gratulacje z dd tez się zmagalas?

hemina pisze: ↑

10 kwietnia 2019, o 20:21

Na marginesie; uważam, że jeśli trzydziestolatka idzie do psychiatry i mówi, że od dłuższego czasu żyje w dużym stresie, a od niedawna nie może ze strachu wejść do windy, wsiąść do tramwaju ani przejść przez most, a w międzyczasie nie jest w stanie normalnie wyjść z domu, a on -bez słowa- wypisuje jej receptę na antydepresanty, po czym mówi, żeby przyjść po następne za parę miesięcy, to jest to oburzające. Czasem myślę, że o dzisiejszej psychiatrii będzie się kiedyś mówić jak dziś o średniowiecznej "astronomii". Działa zupełnie po omacku. Opisuje działanie telewizora mówiąc, że jest duży, czarny, a z boku miga czerwona lampka.
Nie znaczy to, że odradzam wizyty u specjalistów. Róbcie to, co Wam pomaga. Ale nie martwcie się, jeśli nie pomaga. To nic nie znaczy.

Dokładnie opisałaś jak działa psychiatria. Zamiast leków powinni powiedzieć, że małe dziecko może być lękliwe, ale nie dorosły.
Nie pigułki, a materiały informacyjne, książki psychologiczne i przysłowiowy kop w dupę i przestroga, że życia nikt za nas nie przeżyje i że to od nas zależy jak ono będzie wyglądało.

hemina Gratulacje !!!

Dokładnie to samo usłyszałam na wizycie „po co się męczyć, lepiej wziąć leki” chyba ta sama szkole kończyli ci panowie haha
Na szczęście go nie posłuchałam

SCIBEK849 pisze: ↑

10 kwietnia 2019, o 20:27

Mega gratulacje z dd tez się zmagalas?

W najgorszym momencie miałam poczucie, że to co się dzieje nie dzieje się naprawdę, tego, co mówię nie mówię w rzeczywistości , itd.
Przeszło (bez ostrej granicy), klasycznie, gdy to zaakceptowałam. Pamiętam, jak pomyślałam kiedyś (kiedy byłam już obcykana w teorii), że nawet jeśli to, co widzę i robię nie dzieje się naprawdę, to tym bardziej nie ma się czym martwić. Będę po prostu grać w tę „grę”. Skoro rzeczywistość nie istnieje – nic mi nie grozi. Sama się wtedy zaśmiałam z siebie, a przede wszystkim do siebie i poczułam się lepiej.

Miałaś tylko lęk przed wychodzeniem ?

Celine Marie pisze: ↑

11 kwietnia 2019, o 20:22

Miałaś tylko lęk przed wychodzeniem ?

Bałam się wielu rzeczy. Z dzisiejszej perspektywy mają tendencję do zlewania się w całość. Pamiętam, że najmocniejszy (najbardziej przykry) był lęk przed samobójstwem i depresją, i brakiem sensu w życiu w ogóle. Myślę, że każdy ma coś, czego boi się bardziej. Każdy jest trochę inny i ten lęk (czyli sposób w jaki organizm sam siebie straszy, żeby pozostać w stanie gotowości do walki lub ucieczki, bo "uważa", że w danym momencie to najlepszy sposób na przetrwanie) obiera taki cel, jaki najlepiej działa dla danej osoby.

hemina pisze: ↑

11 kwietnia 2019, o 22:55

Celine Marie pisze: ↑

11 kwietnia 2019, o 20:22

Miałaś tylko lęk przed wychodzeniem ?

Bałam się wielu rzeczy. Z dzisiejszej perspektywy mają tendencję do zlewania się w całość. Pamiętam, że najmocniejszy (najbardziej przykry) był lęk przed samobójstwem i depresją, i brakiem sensu w życiu w ogóle. Myślę, że każdy ma coś, czego boi się bardziej. Każdy jest trochę inny i ten lęk (czyli sposób w jaki organizm sam siebie straszy, żeby pozostać w stanie gotowości do walki lub ucieczki, bo "uważa", że w danym momencie to najlepszy sposób na przetrwanie) obiera taki cel, jaki najlepiej działa dla danej osoby.

Rozumiem,więc bardziej objawy psychiczne Cię męczyły ,a nie fizyczne?

Gratki

Celine Marie pisze: ↑

11 kwietnia 2019, o 20:22

Rozumiem,więc bardziej objawy psychiczne Cię męczyły ,a nie fizyczne?

Zdecydowanie. Przy czym, oczywiście gdzieś w środku uważałam, że mam gorzej niż ci którzy mają „tylko zawały” ))) To nauczyło mnie nie wartościować lęków i objawów. Wszystkie są tak samo paskudne, różnią się tym, że są „dostosowane” do konkretnego człowieka. Innymi słowy: ma boleć
Nigdy wcześniej nie bałam się bólu, śmierci, chorób fizycznych (w odróżnieniu od psychicznych) dlatego nie miałam boreliozy ani zawału serca, ale "przechodziłam" przez osiowe objawy schizofrenii, jednobiegunówki i dwubiegunówki.

W panice, rzecz jasna zawsze był płytki oddech (parę razy się „dusiłam)”, walące serce (potem, przy odburzaniu, kiedy zaczynała się panika, wyśmiewałam to sobie, że przynajmniej poznam dokładne położenie układu krwionośnego, co do naczynia włosowatego, tak mi wszystko waliło i pompowało) i coś, co interpretowałam jako ścisk wszystkich wnętrzności. Poza tym upierdliwe było piszczenie w uszach i nadwrażliwość na dźwięki i światło.

hemina pisze: ↑

11 kwietnia 2019, o 22:55

Celine Marie pisze: ↑

11 kwietnia 2019, o 20:22

Miałaś tylko lęk przed wychodzeniem ?

Bałam się wielu rzeczy. Z dzisiejszej perspektywy mają tendencję do zlewania się w całość. Pamiętam, że najmocniejszy (najbardziej przykry) był lęk przed samobójstwem i depresją, i brakiem sensu w życiu w ogóle. Myślę, że każdy ma coś, czego boi się bardziej. Każdy jest trochę inny i ten lęk (czyli sposób w jaki organizm sam siebie straszy, żeby pozostać w stanie gotowości do walki lub ucieczki, bo "uważa", że w danym momencie to najlepszy sposób na przetrwanie) obiera taki cel, jaki najlepiej działa dla danej osoby.

Hej
mam podobnie. Nie boję się objawów fizycznych nerwicy tylko lęki mam na tle psychiki. Boję się, że zastraciłam swoją osobowość, że nie wiem juz kim jestem, ze moze udaje kogos. Nerwica tak miesza w glowie no ale jeszcze z tym walcze