Ogłoszenia:
1. Nowi użytkownicy, którzy nie przekroczą progu 30 napisanych postów, mają zablokowaną możliwość wstawiania linków do wszelakich komentarzy.
2. Usuwanie konta na forum - zobacz tutaj: jak usunąć konto?

Miłosc,choroba,depresja,próba samobójcza.

Dział poświęcony depresji, dystymii, stanom depresyjnym.
Zamieszczamy własne przeżycia, objawy depresji i podobnych jej zaburzeń.
Próbujemy razem stawić temu czoła.
Gosia2626
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 13
Rejestracja: 28 kwietnia 2018, o 21:31

29 kwietnia 2018, o 11:04

Witam Was.

Jestem nowa na tym forum i postanowiłam założyć wątek ponieważ potrzebuje obiektywnego spojrzenia na pewną trudną dla mnie sprawę.
Otóż mam obecnie 26 lat a cała historia którą chce wam przedstawić miała miejsce gdy miałam zaledwie 16. Był to okres szkoły średniej,przeżyłam wtedy swoja pierwszą wielką nastoletnią miłość,byłam z tym chłopkiem zaledwie pół roku więc był to bardzo krótka znajomość, jednak nie wyszło nam,rozstaliśmy się i to była jego decyzja. ..
Jak można się domyśleć moje serce zostało złamane i bardzo przecierpiałam nasze rozstanie,chodziliśmy do jednej klasy więc widywaliśmy się na co dzień ..on po naszym rozejściu bardzo mi dokuczał, mówił przykre rzeczy,po prostu źle mnie traktował,wiele razy płakałam przez niego.. no było to dla mnie straszne . Nie rozumiałam dlaczego tak się zachowuje wobec mnie i mimo że starałam się szanować jego decyzje co do naszego rozstania to nie rozumiałam dlaczego tak bardzo mnie rani swoim zachowaniem . Udało mi się raz z nim o tym porozmawiać on próbował mi to wytłumaczyć że łatwiej jest mu zachowywać się jak cham w stosunku do mnie aby dać mi do zrozumienia że ta znajomość już go nie interesuje i mam mu niczego nie zarzucać ...
Chciałabym dodać do tego wszystkiego ze wychowywałam się w patologicznym środowisku,mój ojciec był alkoholikiem przez całe życie pił mama zaś jest współuzależniona . Od dziecka doświadczałam przemocy psychicznej i fizycznej,byłam bita i maltretowana bili oboje za wszystko i czym popadnie był kabel,pas ..,a jako nastolatka również molestowana przez ojca moja relacja z nim była kazirodcza,czego miała świadomość reszta członków mojej rodziny zwłaszcza matka która ignorowała wszelkie sygnały świadczące o tym jaka krzywda mi się dzieje,często chodziłam potłuczona po szkole...dodatkowo ta sytuacja z tym chłopakiem bardzo dobiła mnie psychicznie,zaczęłam mieć problemy z autoagresją ...za to że robiłam sobie krzywdę również byłam bita..
Tamten chłopak dowiedział się o tym że robię sobie krzywdę od naszej wspólnej znajomej .. i jak można się domyśleć wyśmiał mnie,stwierdził że jestem żałosna,że nie imponuje mu to co sobie robię,że to pewnie nie prawda i go nie obchodzę ...takie były jego słowa. Pociągnęłam w takim stanie z kilka miesięcy a potem próbowałam odebrać sobie życie matka znęcała się nade mną próbowałam powiedzieć bliskim że coś złego się ze mną dzieje,ale bagatelizowali wszystko..,zaczadziłam się gazem we własnym mieszkaniu i trafiłam na odział psychiatryczny w stanie zagrożenia życia ..spędziłam tam całe 2 miesiące. Od kilku lat choruje przewlekle wtedy też na oddziale pierwszy raz zdiagnozowano u mnie depresje. .Leczyłam się z depresji kilka lat,obecnie przechodzę również przez psychoterapię ponieważ mam zaburzenia osobowość (bordeline ) jak i nerwicę lękową.
On nie miał świadomość tego co wtedy przeżywałam,nie wiedzieli tego ani moi znajomi ani też nauczyciele w szkole .Nikomu nie zwierzałam się z tego co dzieje się za drzwiami mojego domu,miałam młodszego brata i bałam się ze możemy trafić do domu dziecka,do jakiegoś ośrodka że rozdzielą nas,zabiera od rodziców... nie mogłam na to pozwolić,bałam przestraszona ...
Kilka dni temu po tylu latach spotkałam właśnie jego,robiłam zakupy w osiedlowym markecie i wtedy właśnie się z nim zetknęłam . O dziwo powiedział część,uśmiechnął się ..próbował zagadać ...Jednak ja nie chciałam z nim rozmawiać,nie chciałam nawet na niego patrzeć za to jak mnie kiedyś potraktował,wciąż to pamiętam i nadal mnie to w jakiś sposób dotyka ..i wiem że byliśmy dzieciakami,niedojrzałymi i być może to dlatego zachowywał się tak a nie inaczej ale mimo to wciąż boli ...nie wiem jak mam tego człowieka dzisiaj traktować w sumie jego zachowanie wskazywało na to że on nie do końca zdaje sobie sprawę jak bardzo przeżyłam jego zachowanie ..a może nawet już tego nie pamięta?



Może poradzicie mi w jaki sposób zapomnieć o całej tej bolesnej przeszłość ? Jak zacząć normalnie żyć?
Awatar użytkownika
Ciasteczko
Administrator
Posty: 2682
Rejestracja: 28 listopada 2012, o 01:01

1 maja 2018, o 00:01

Witaj na forum Gosiu,
ja myślę, że czasem jest tak, że pielęgnujemy wspomnienia o kimś z przeszłości (nawet te negatywne), tylko, że...tej osoby już nie ma. Nawet jeśli stoi przed Tobą niby ten człowiek, to jest to ktoś inny, bo minął czas. Myślę, że licealne miłości się przeżywa mocno i one zapadają w pamięć, bo mają miejsce,kiedy dorastamy, kształtuje się w nas to, jak patrzymy na świat, nie mamy za sobą innych doświadczeń, mamy jeszcze wiele dziecięcej ufności w sobie i potem gdzieś tam w sercu siedzi taka drzazga, a wpadnięcie na takiego byłego może powodować wulkan bardzo różnych emocji, które utrzymują się jeszcze jakiś czas po spotkaniu. Widzisz tę osobę i jest rok 2018, ale Twój mózg tego nie łapie, bo emocje siedzą 10 lat wstecz.
W swojej głowie cały czas postrzegasz go jako 16 latka, a minęło 10 lat. Czy jest dziś dobrym miłym człowiekiem-nie wiadomo, ale jednak pielęgnujesz przez te lata urazę 16 latki spowodowaną również przez nastolatka. Możliwe, że on inaczej zapamiętał zdarzenie z tamtych lat, może mieć to dla niego inną wagę, w końcu przeżywamy wszystko subiektywnie,a wspomnienia też są wybiórcze i zazwyczaj pamiętamy to, co było mocno nacechowane emocjonalnie. Jako nastolatek mógł nie mieć pojęcia przez co przechodzisz. Niosłaś ciężki bagaż i niejeden dorosły, by mógł osiwieć od takich doświadczeń...nie sądzę by on miał świadomość, szczególnie jako młody człowiek jaki wpływ miało na Ciebie to jak się odnosił do Twojej osoby po zerwaniu, poza tym dzieciaki bywają czasem paskudne.
A jak to przepracować...to jest bardzo indywidualne. Mnie przychodzi do głowy , by spróbować zmienić właśnie swój punkt widzenia (najbardziej rani kiedy uważasz, że ktoś rani cię z premedytacją), pomyśleć nad tym w taki inny sposób, napisać list do niego i spalić, posłuchać piosenek, w których jest mowa o odbudowywaniu się po rozstaniu, poczytać wiersze tego typu...odreagować to jakoś. Wiesz przychodzi mi do głowy taki obraz, że po rozstaniu się powinno popłakać na kanapie z wielką paczką chusteczek i ogromnym pudełkiem lodów...Ty chyba nie miałaś warunków ,żeby z siebie to wyrzucić i dlatego to w Tobie siedzi jak kołek.

A odnośnie reszty tematów i tego jak zacząć żyć to myślę, że dobrze, że uczęszczasz na psychoterapie. To jest ważne, że profesjonalnie ktoś się zajmuje dawaniem Ci wskazówek. Ja nie mam tak ciężkiego bagażu doświadczeń, więc nie chcę Ci prawić frazesów, ale wiem jak to jest mieć trochę paskudztw w przeszłości i wierzę, że najważniejsze jest otwarcie się na możliwość normalniejszej teraźniejszości i przyszłości i skupianie się właśnie na tych udanych momentach, bo przeszłość zawsze gdzieś tam będzie, bez zmian i tego się nie zmieni, można natomiast pracować nad tym co teraz i potem. :)
Odburzanie, to proces - wstajesz, upadasz, wstajesz, upadasz... ale upierasz się, że idziesz do przodu.
Każdy ma tę moc. Nie odkładaj życia na później. Nigdy. :hercio:
Gosia2626
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 13
Rejestracja: 28 kwietnia 2018, o 21:31

1 maja 2018, o 08:15

Ciasteczko pisze:
1 maja 2018, o 00:01
Witaj na forum Gosiu,
ja myślę, że czasem jest tak, że pielęgnujemy wspomnienia o kimś z przeszłości (nawet te negatywne), tylko, że...tej osoby już nie ma. Nawet jeśli stoi przed Tobą niby ten człowiek, to jest to ktoś inny, bo minął czas. Myślę, że licealne miłości się przeżywa mocno i one zapadają w pamięć, bo mają miejsce,kiedy dorastamy, kształtuje się w nas to, jak patrzymy na świat, nie mamy za sobą innych doświadczeń, mamy jeszcze wiele dziecięcej ufności w sobie i potem gdzieś tam w sercu siedzi taka drzazga, a wpadnięcie na takiego byłego może powodować wulkan bardzo różnych emocji, które utrzymują się jeszcze jakiś czas po spotkaniu. Widzisz tę osobę i jest rok 2018, ale Twój mózg tego nie łapie, bo emocje siedzą 10 lat wstecz.
W swojej głowie cały czas postrzegasz go jako 16 latka, a minęło 10 lat. Czy jest dziś dobrym miłym człowiekiem-nie wiadomo, ale jednak pielęgnujesz przez te lata urazę 16 latki spowodowaną również przez nastolatka. Możliwe, że on inaczej zapamiętał zdarzenie z tamtych lat, może mieć to dla niego inną wagę, w końcu przeżywamy wszystko subiektywnie,a wspomnienia też są wybiórcze i zazwyczaj pamiętamy to, co było mocno nacechowane emocjonalnie. Jako nastolatek mógł nie mieć pojęcia przez co przechodzisz. Niosłaś ciężki bagaż i niejeden dorosły, by mógł osiwieć od takich doświadczeń...nie sądzę by on miał świadomość, szczególnie jako młody człowiek jaki wpływ miało na Ciebie to jak się odnosił do Twojej osoby po zerwaniu, poza tym dzieciaki bywają czasem paskudne.
A jak to przepracować...to jest bardzo indywidualne. Mnie przychodzi do głowy , by spróbować zmienić właśnie swój punkt widzenia (najbardziej rani kiedy uważasz, że ktoś rani cię z premedytacją), pomyśleć nad tym w taki inny sposób, napisać list do niego i spalić, posłuchać piosenek, w których jest mowa o odbudowywaniu się po rozstaniu, poczytać wiersze tego typu...odreagować to jakoś. Wiesz przychodzi mi do głowy taki obraz, że po rozstaniu się powinno popłakać na kanapie z wielką paczką chusteczek i ogromnym pudełkiem lodów...Ty chyba nie miałaś warunków ,żeby z siebie to wyrzucić i dlatego to w Tobie siedzi jak kołek.

A odnośnie reszty tematów i tego jak zacząć żyć to myślę, że dobrze, że uczęszczasz na psychoterapie. To jest ważne, że profesjonalnie ktoś się zajmuje dawaniem Ci wskazówek. Ja nie mam tak ciężkiego bagażu doświadczeń, więc nie chcę Ci prawić frazesów, ale wiem jak to jest mieć trochę paskudztw w przeszłości i wierzę, że najważniejsze jest otwarcie się na możliwość normalniejszej teraźniejszości i przyszłości i skupianie się właśnie na tych udanych momentach, bo przeszłość zawsze gdzieś tam będzie, bez zmian i tego się nie zmieni, można natomiast pracować nad tym co teraz i potem. :)


Dziękuje Ci za ten komentarz.

Co do tamtych zdarzeń -to jestem przekonana że dla niego miały one inną wagę i inaczej je postrzega z tym że jest tak dlatego bo to nie on cierpiał ,to nie on przechodził przez to wszystko i to nie on się okaleczał.. Wtedy gdy dowiedział się o moich problemach i po reakcji z jego strony ja znowu to zrobiłam i to tak mocno że pozostały blizny ...On mnie upokorzył poniżył.. a ja potrzebowałam wtedy pomocy. To był dla mnie WSTRZĄS. Który miał wpływ na moją psychikę.. Dlatego nie odbieram tego jak zwykłych docinek czy zaczepek od kolegi z ławki które można puścić w niepamięć. A on krzywdził mnie z premedytacją -przecież sam się do tego przyznał.

16 latki są różne jak i różni są dorośli ,nie sądzę że każdy zareagowałby tak samo jak on w tamtym momencie .No i moim zdaniem ludzie się nie zmieniają ,jedynie na gorsze .I myślę że to przepracowania tamtej historii potrzebna jest jedna rzecz -przepraszam z jego strony .
Awatar użytkownika
Ciasteczko
Administrator
Posty: 2682
Rejestracja: 28 listopada 2012, o 01:01

1 maja 2018, o 10:34

Mogłabyś próbować z nim nawiązać kontakt, ale chyba trzeba by się przygotować, że nie ma pewności jaki by był rezultat.
Odburzanie, to proces - wstajesz, upadasz, wstajesz, upadasz... ale upierasz się, że idziesz do przodu.
Każdy ma tę moc. Nie odkładaj życia na później. Nigdy. :hercio:
Gosia2626
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 13
Rejestracja: 28 kwietnia 2018, o 21:31

1 maja 2018, o 10:54

Ciasteczko pisze:
1 maja 2018, o 10:34
Mogłabyś próbować z nim nawiązać kontakt, ale chyba trzeba by się przygotować, że nie ma pewności jaki by był rezultat.
Myślałam o tym ale no właśnie -nie wiem jaka będzie reakcja . A jeśli weźmie mnie za jakąś wariatkę ? jeśli będzie gorzej niż poprzednio? ja się otworze, powiem co czuje a on nawet nie będzie wiedział o co chodzi?
Chyba nie jestem gotowa na to.
Awatar użytkownika
eiviss1204
Odburzony Wolontariusz Forum
Posty: 1291
Rejestracja: 2 stycznia 2017, o 16:22

1 maja 2018, o 11:06

Hey Gosiu.
Moim zdaniem powinnas zaakceptowac przeszlosc i isc dalej. Trochę zawiwsilo sie Twoje życie w tamtym czasie długi czas w sobie to trzymasz i to w pewnieb sposob Cie niszczy. Twoja historia jest bardzo smutna...ale pomysl ze jesli w życiu zranilo Cie tyle osob to moze zacznij siebie doceniac i kochać. Spróbuj zmienić perspektywę. Ja tez bylam porzucona przez rodzicow i chlopaka pierwszego, ale po prostu wybaczylam, kazdy jest inny i nosi inny krzyż na swoich plecach.
Ja osobiście odpuscilabym to spotkanie bo jednak minelo wiele lat.... Chociaz możliwe ze to by Cie w pewnien sposób oczyscilo z demonow przeszłość.
Terapia tez jest wazna i jakas edukacja w strone tez Twojego zaburzenia, bo nie jestem pewna ale moze bordeline nasila sposób w jaki o tym myślisz ( nazbyt emocjonalnie )
Tak jak mowila Ciasteczko, kazdy z nas ma swoja subiektywna ocenę danych sytuacji i on moze kompletnie inaczej odebrac to co sie dzialo w tamtym czasie. Miec tego inny obraz.
Jesli bedziesz potrzebowac pomocy pisz ;) zawsze razem damy rade coś wymyśleć :)
Szukasz dobrych naturalnych kosmetyków? Lub masz jakiś problem skórny?
A może potrzebujesz kremu z magnezem, na zmęczoną skórę i zarazem duszę?

Obrazek Daj sobie prawo do relaksu i bycia coraz piękniejszą!
Pozwól sobie doradzić i zgłoś się do mnie :)
Gosia2626
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 13
Rejestracja: 28 kwietnia 2018, o 21:31

1 maja 2018, o 11:23

eiviss1204 pisze:
1 maja 2018, o 11:06
Hey Gosiu.
Moim zdaniem powinnas zaakceptowac przeszlosc i isc dalej. Trochę zawiwsilo sie Twoje życie w tamtym czasie długi czas w sobie to trzymasz i to w pewnieb sposob Cie niszczy. Twoja historia jest bardzo smutna...ale pomysl ze jesli w życiu zranilo Cie tyle osob to moze zacznij siebie doceniac i kochać. Spróbuj zmienić perspektywę. Ja tez bylam porzucona przez rodzicow i chlopaka pierwszego, ale po prostu wybaczylam, kazdy jest inny i nosi inny krzyż na swoich plecach.
Ja osobiście odpuscilabym to spotkanie bo jednak minelo wiele lat.... Chociaz możliwe ze to by Cie w pewnien sposób oczyscilo z demonow przeszłość.
Terapia tez jest wazna i jakas edukacja w strone tez Twojego zaburzenia, bo nie jestem pewna ale moze bordeline nasila sposób w jaki o tym myślisz ( nazbyt emocjonalnie )
Tak jak mowila Ciasteczko, kazdy z nas ma swoja subiektywna ocenę danych sytuacji i on moze kompletnie inaczej odebrac to co sie dzialo w tamtym czasie. Miec tego inny obraz.
Jesli bedziesz potrzebowac pomocy pisz ;) zawsze razem damy rade coś wymyśleć :)

Dziękuję za komentarz i słowa wsparcia.
Rozstanie mam za sobą nie jedne w życiu ale ja nie mówię o tym... mnie nikt tak nigdy nie skrzywdził, oprócz najbliższych. Nie ogarniam tego jak postąpił, autoagresja to bardzo delikatny i trudny temat który wymaga wyczucia i taktu do dziś mam z nią problem i czasami myślę że gdyby nie on to wcale niewpadlabym w to uzależnienie. .

On miał na mnie ogromny wpływ..i nie czuje się dobrze jak go spotykam, pamiętam ze 3 lata później gdy go spotkałam w barze tez był miły, uśmiechał się.. A ja wtedy jeszcze byłam na antydepresantach.
Awatar użytkownika
Ciasteczko
Administrator
Posty: 2682
Rejestracja: 28 listopada 2012, o 01:01

1 maja 2018, o 11:30

No, tylko, co jesli okaże się, że on kompletnie tego nie ogarnia, nie rozumie i poczujesz, że rozbijasz się o ścianę niezrozumienia... To jest jedna z możliwości, potencjalny scenariusz. Nie wiem czy to by Ci dobrze zrobiło? To taka moja refleksja...Oczywiście może być i odwrotnie ale zawsze trzeba brać pod uwagę różne scenariusze w przypadku spotkań po latach. Ja Ci powiem, że mam za sobą spotkanie po wielu latach z kimś, kto wcale mi traumy nie zrobił, a jednak mocno to przeżyłam bo właśnie nam się nie pokryły sentymenty...
Moze warto jednak odebrać mu moc ramienia Cie w kółko we wspomnieniach i nie polegać na jego przepraszam/nie-przepraszam, a na, jak pisze Eiviss budowaniu pozytywnych emocji względem siebie?
Odburzanie, to proces - wstajesz, upadasz, wstajesz, upadasz... ale upierasz się, że idziesz do przodu.
Każdy ma tę moc. Nie odkładaj życia na później. Nigdy. :hercio:
Gosia2626
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 13
Rejestracja: 28 kwietnia 2018, o 21:31

1 maja 2018, o 11:37

Ciasteczko pisze:
1 maja 2018, o 11:30
No, tylko, co jesli okaże się, że on kompletnie tego nie ogarnia, nie rozumie i poczujesz, że rozbijasz się o ścianę niezrozumienia... To jest jedna z możliwości, potencjalny scenariusz. Nie wiem czy to by Ci dobrze zrobiło? To taka moja refleksja...Oczywiście może być i odwrotnie ale zawsze trzeba brać pod uwagę różne scenariusze w przypadku spotkań po latach. Ja Ci powiem, że mam za sobą spotkanie po wielu latach z kimś, kto wcale mi traumy nie zrobił, a jednak mocno to przeżyłam bo właśnie nam się nie pokryły sentymenty...
Moze warto jednak odebrać mu moc ramienia Cie w kółko we wspomnieniach i nie polegać na jego przepraszam/nie-przepraszam, a na, jak pisze Eiviss budowaniu pozytywnych emocji względem siebie?
Dobre pytanie. Ale nie wiem czy należy udawać ze nic się nie stało gdy to napotykam, on był taki uśmiechnięty od ucha do ucha gdy go widziałam.. A ja? wiadomo co czułam, wręcz się go w jakiś sposób bałam..
Awatar użytkownika
Ciasteczko
Administrator
Posty: 2682
Rejestracja: 28 listopada 2012, o 01:01

1 maja 2018, o 11:40

Nie chodzi o udawanie, że nic się nie stało, absolutnie. To by było niemoralne w stosunku do siebie. Wybaczenie nie jest nawet byciem miłym dla kogoś, nawet nie jest koniecznością wchodzenia w jakąkolwiek interakcje. Ja to rozumiem jako uznanie krzywdy, ale niechęć do dalszego przerabiania tego w głowie.
Odburzanie, to proces - wstajesz, upadasz, wstajesz, upadasz... ale upierasz się, że idziesz do przodu.
Każdy ma tę moc. Nie odkładaj życia na później. Nigdy. :hercio:
Gosia2626
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 13
Rejestracja: 28 kwietnia 2018, o 21:31

1 maja 2018, o 11:45

Ciasteczko pisze:
1 maja 2018, o 11:40
Nie chodzi o udawanie, że nic się nie stało, absolutnie. To by było niemoralne w stosunku do siebie. Wybaczenie nie jest nawet byciem miłym dla kogoś, nawet nie jest koniecznością wchodzenia w jakąkolwiek interakcje. Ja to rozumiem jako uznanie krzywdy, ale niechęć do dalszego przerabiania tego w głowie.
Rozumiem. W zasadzie ja nie jestem wstanie mu nawet cześć powiedzieć. .. Tak się czuje,przykro mi z tego powodu.
Awatar użytkownika
Ciasteczko
Administrator
Posty: 2682
Rejestracja: 28 listopada 2012, o 01:01

1 maja 2018, o 11:53

No mnie to nie dziwi. A rozmawiałaś kiedyś o tym na psychoterapii? A jeśli tak, to czy były jakieś wskazówki co z tym zrobić?
Odburzanie, to proces - wstajesz, upadasz, wstajesz, upadasz... ale upierasz się, że idziesz do przodu.
Każdy ma tę moc. Nie odkładaj życia na później. Nigdy. :hercio:
Gosia2626
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 13
Rejestracja: 28 kwietnia 2018, o 21:31

1 maja 2018, o 12:16

Ciasteczko pisze:
1 maja 2018, o 11:53
No mnie to nie dziwi. A rozmawiałaś kiedyś o tym na psychoterapii? A jeśli tak, to czy były jakieś wskazówki co z tym zrobić?
Nie ,nie poruszałam tej sprawy .W zasadzie to ja nauczyłam się z tym żyć , z przeszłością ..myślałam że sobie z tym poradziłam
Ale po tym spotkaniu wróciły wspomnienia i cały ten ból. Najnormalniej w świecie płakać mi się chce.
Awatar użytkownika
Ciasteczko
Administrator
Posty: 2682
Rejestracja: 28 listopada 2012, o 01:01

1 maja 2018, o 13:51

Widocznie to spotkanie pokazało Ci to, że jeszcze trzeba coś z tym w sercu zrobić. Wiem, że to ciężkie... Bolesne wspomnienia nie znają pojęcia czasu. Może warto poruszyć to na terapii w przyszłości?
Odburzanie, to proces - wstajesz, upadasz, wstajesz, upadasz... ale upierasz się, że idziesz do przodu.
Każdy ma tę moc. Nie odkładaj życia na później. Nigdy. :hercio:
Gosia2626
Zarejestrowany Użytkownik
Posty: 13
Rejestracja: 28 kwietnia 2018, o 21:31

1 maja 2018, o 14:15

Ciasteczko pisze:
1 maja 2018, o 13:51
Widocznie to spotkanie pokazało Ci to, że jeszcze trzeba coś z tym w sercu zrobić. Wiem, że to ciężkie... Bolesne wspomnienia nie znają pojęcia czasu. Może warto poruszyć to na terapii w przyszłości?
Myślę ze te prawdziwe krzywdy nigdy się nie przedawniają ,czas nich nie leczy tylko pomaga pogodzić się z pewnymi sprawami ,zaakceptować fakty . Pierdół zwykle nie przeżywa się latami . Pewnie że poruszę ten temat na terapii.

Boli mnie również fakt samego rozstania -ja wiem że miał prawo odejść i w ogóle ,jestem tego bardzo świadoma. Lecz potem dopada mnie tez myśl że gdyby ktoś był przy mnie w tamtym czasie ,miałabym kogokolwiek ,kto by mi powiedział (zależy mi na Tobie ) to może nie doszłoby do tego ,może bym walczyła o Siebie ale nie było nikogo przy mnie i prawie się nie zabiłam ,nie wspominając o najbliższych .. to też jest dla mnie bardzo trudne..
ODPOWIEDZ