U mnie w ogóle nie występują ataki paniki , ani uczucie jak by atak miał się pojawić , całkowiecie nie mam tego uczucia że pojawi się atak nawet w stresie .kaldunia18 pisze: ↑22 maja 2019, o 09:41A ja mam takie pytanie do tych naprawdę odburzonych. Czy u Was już w ogóle nie występują ataki paniki? Tzn nie stricte ataki ale takie uczucie jakby atak miał wystąpić ale z racji tego, ze macie to głęboko gdzieś i się tego nie boicie to mija? Czy całkowicie pozbyliscie się tego uczucia, nawet w stresujących sytuacjach? Czy poprostu nauczyliście się z tym sobie radzić? Czy mieliście kryzysy? Tzn ze od niepamiętnych czasów żadnych ataków paniki a nagle bam! Atak ogromny? Ignoruje natrętne myśli i odkąd to robie nie mam z nimi problemu ale zastanawiam się czy już zawsze będę musiała być tak na nie przeczulona. Tzn czasem boje się, ze one wrócą a mój mechanizm działania nie zadziała, dokładnie tak samo wyglada sprawa z atakami paniki.
Będę bardzo wdzięczna jeśli mi odpowiecie:)
Przez rok trwania zaburzenia miałam ataki non stop pózniej rok , przerwy atak i pozniej już około dwóch lat bez ataków ...
Pierwsza najważniejsza zasada odburzania nie bać się nerwicy ani żadnych jej objawów !
tylko w ostatni dzień złe się czułam. Ale to pewno dlatego, ze panikowałam przed droga powrotna. Teraz jestem taka zdezorientowana i strachliwa bo 3 dni temu miałam atak paniki (taki prawdziwy od niepamiętnych czasów). I dlatego teraz się boje, ze jak na wyjeździe tak się będę czuła to masakra:((( jejku jakie to poje.ane:(
Oczywiście w ciągu dnia już zaczęłam się nakręcać i czułam, że głowa zaczyna szaleć. Na szczęście wieczorem gdy się położyłam i miałam czas, aby odpocząć moja głowa już sama zaczęła sobie tłumaczyć, że mam prawo do takiego samopoczucia (nowe nawyki widzę, że mam w głowie). Na drugi dzień jeszcze do południa czułam, że nerwica chce mnie wciągnąć w swoje gierki, ale wiem już jak z tym żyć.
Ale tak ogólnie chodziło mi o to, że już zapomniałam o ostatnim ataku paniki (który opisywałam na forum) dziękuję schanis22 i życie 
Ostatni tydzień był dla mnie taki dość intensywny z punktu widzenia doskonalenia wiedzy o nerwicy. Przewertowałam wpisy i nagrania na forum. Ojej ile się jeszcze dodatkowych rzeczy dowiedziałam:) Akceptacja, akceptacja i jeszcze raz akceptacja. Zrozumiał też, że jestem na odpowiedniej ścieżce do odburzenia ale potrzeba czasu. I lęki też przejdą jak przeszły (przez akceptację, ignorowanie, dialogi i ośmieszanie) natrętne myśli. czasem mam wrażenie, że chcę aż przedobrzyć:-p Chodzi mi o to, że ja naprawdę rzadko mam ataki paniki i czasem cały czas myślę żeby taki mieć i pokazać organizmowi, że nic mi nie zrobi. Bo się go trochę boję... Przecież to głupie. Z drugiej stronmy zdałam sobie sprawę, że on jednak się pojawiają tylko są bardzo mało nasilone i ja potrafię chyba już sobie znimi radzić (dlatego pojawiają sie tak rzadko). Czy to możliuwe żabym nie zauważała zdrowienia (zaczynam wkręcać sobie nerwicę) 
jak np jadę samochodem czy jestem w kościele i zaczynam czuć słabość, piszczenie w uszach czy niby drętwienia to sobie myślę ,,a dawaj, pokaż na co Cię stać, ja mam to gdzieś i i tak tu będę stała, siedziała, jechała i nie mam zamiaru z niczego rezygnować (ja od początku przy nerwicy staram się nie rezygnować z niczego i wychodzić lękom na przeciw). To po cholerę ja się jeszcze boję tych ataków???? Co to jest? Lęk wolnopłynący? Jak sobie radzić z nim? Boję się tego dużego ataku chyba... wyczekuję na niego jak jakaś głupia kiedy w sumie nic mi się nie dzieje. Po co?????? Dzięki forum zrozumiałam, zę czasem mogę się źle czuć, nikt nie jest robotem. Niestety jestem ,,typem", który chce cały czas pokazywać Światu jak świetnie sobie radzi... Tak jak wspomniałam staram się żeby nerwica mnie nie ograniczał i tak się zastanawiam bo czytałam tu żeby być dla siebie wyrozumiałym. Ale ja tak nie umiem, jak boję się gdzieś jechać to wsiadam w auto i jadę i myślę sobie, że nawet jak mnie złapie atak paniki to i tak będę jechać. Czy to dobrze? Zauważyłam, że taka postawa jest zdecydowanie dla mnie korzystniejsza niż użalanie się nad sobą. Przecież o to chyba chodzi, żeby lękowi robić na przekór???