w ciągu ostatnich kilku miesięcy w swoim przeżyciu..miałam mnóstwo chorób śmiertelnych tj. zakrzepicę, miażdżycę kończyn dolnych, raka jelita, raka żołądka, raka piersi, cukrzycę, guza nadnerczy, przewlekle zapalenie trzustki, raka odbytu, IBS, CD, CU...Wcześniej kilka lat temu oczywiście raka mózgu, raka ucha, raka oka i zafiskowalam się na raku nosogardla, podjęłam terapię 3 letnią i powoli wszystko wróciło do normy.Ostatni rok nie był dla mnie łaskawy, konflikt z matką partnera, śmierć bliskiej mi osoby, w styczniu - rak piersi mojej mamy. W związku z tym mogę dolegliwości hipochondryczne się nasilają.
Ostatnie wizyty do alergolog, proktolog, endokrynolog, chirurg... osteopata, psychoterapeuta.
Podczas badań wynikło, że mam kamienie na woreczku - jestem po laparoskopii, szczelina odbytu - zaleczona farmakologicznie i malutka przetoka Jednak, po lewej stronie odbytu, bardziej w pośladki pod skórą mam od września zgrubienie, guz. Proktolog nie wie co to jest, tluszczak, kaszak albo jakiś zbiornik plynowy, chociaż wszystko jak twierdzi mało prawdopodobne. Wysłał mnie na USG transreklane, zapewniał, że to żadna zmiana złośliwa. Ale do mnie to nie dociera.. jutro mam USG, a ja już wiem na 100% że to rak złośliwy tkanek miękkich mięsak sacrome i wykanczam partnera, siebie... nie jestem w stanie iść do pracy, leżę w łóżku i "żegnam się, że światem"...
Ile tak można się męczyć.. panicznie boje się diagnozy - wyroku, śmierci, bolu cierpienia, odchodzenia..
prócz tego, że jak tylko mnie coś zaboli od razu wjeżdża internet i jest już po mnie. Aktualnie jestem na etapie bólu kręgosłupa, więc po prostu zapisałam się do fizjoterapeuty bez grzebania i staram się nie dobierać sobie do głowy, bo pewnie coś uszkodziłam podczas ćwiczeń(tutaj to brzmi jakbym to wszystko miała pod kontrolą), ale problem się znów zaczął odkąd usunęłam ósemkę i dentysta uszkodził mi nerw. Czucia nie odzyskałam już ponad pół roku i nikt nie daje mi na to zbytnich nadziei co mnie dosyć mocno podłamało. Parę miesięcy temu byłam chora, antybiotyk wleciał i być może to zwykły zbieg okoliczności, ale zaczął piec mnie język i podniebienie. Trwa to parę miesięcy, więc poszłam do lekarza POZ. Pani od razu dała pilne skierownanie do neurologa, bo uznała, że nie jest to związane z zębem i uszkodzeniem nerwu. Mamrała coś pod nosem, ledwo ją usłyszałam, ale wyszłam stamtąd bardzo zaniepokojona. Oczywiście jak to neurolog NFZ popatrzył na mnie i dał skierowanie na RMI żebym "nie miała pretensji jak za 40 lat miałabym guza", ale według niego to nic mi nie jest. Czekam aktualnie na badanie, zostały 3 tygodnie i potem na wynik znów do 3 tygodni, a ja już cała chodzę wewnętrznie. Miałam RMI głowy 3 lata temu kiedy to pobiegłam sprawdzić czy nic mi nie jest, bo wtedy bolała mnie głowa. Oczywiście było okej, a mój mąż dzielnie to znosił i jeździł ze mną, choć cały czas twierdzi, ze dobieram sobie do głowy i nie myślę racjonalnie, ale jak odebrałam wyniki i wszystko było w normie to olałam temat i na kontrolę nie poszłam,a teraz się martwię czy oni to dobrze wykonali i czegoś nie przegapiłam. Juz cały internet przeczytany, że rak, że guz, a aktualnie jestem na etapie lęku przed SM, jestem od rana w pracy i cały internet z objawami przejrzany. Nie ważne, że nie mam żadnego prócz tego pieczenia. Boję się iść badać. Każde badanie wywołuje u mnie tak silny lęk, że nie mogę się uspokoić. Dodam, że mój ojciec od paru lat choruje na raka, a obecnie mama czeka na wynik biopsji, choć chyba wszystko okej według onkologa. Po prostu sama się nakręcam i co gorsze doskonale wiem, że powinnam do wszystkiego podejść na chłodno, bo tak naprawdę mogę mieć naczyniaka uciskającego nerwy i nie da się tego sprawdzić inaczej niż przez rezonans.... a ja już mam wizje siebie i SM na wózku i tego, że nie zdążę nawet dziecka urodzić i umrę. Szukam już tutaj wsparcia, bo aż mi wstyd mówić bliskim o tym co się dzieje, a tym bardziej dlatego, że mi się ciągle coś dzieje, bo tak analizuję. Mam już tego dość... Domyślam się, że wszystko będzie w porządku, ale martwi mnie, że oszaleje do tego czasu. Już zaczynam rozkminiać czy nie iść z samą płytą do neurologa i nie czekać na opis. Jednocześnie nie mogę uwierzyć, że takie rzeczy się mogą rodzić nam w głowach....
ma, tak samo, to tylko(chociaż dla nas to AŻ) zaburzenia somatyczne, męczy mnie to prawie rok, od 4 miesięcy biorę leki i przeszło to w 95%.
Jeśli są prawidłowe w badaniu USG, to nie należy się martwić - mogą pozostać takie nawet do końca życia.
♀️