Pappatka 123 pisze: ↑

15 stycznia 2020, o 22:46

Masz rację lekarze tylko nas chcą faszerować lekami a psycholog który tego nie przeżył nie rozumie co to lęk tak naprawdę . Juz nie czytam nic w internecie bo nie wiadomo kto pisał dany artykuł i czy nie robił tego jakiś patałach używając kopiuj wklej. Cały czas powtarzam sobie że to nie myśl jest problem a stosunek lekowy do niej . A ma ktoś pomysł jak ośmieszać takie myśli bo szczerze nie mam pomysłu mnie to nie śmieszy tylko wprowadza wiadomo w lęk. I jak stosować zamianę wizoulacyjną?

Anika pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 14:22

Czytałam ostatnio post o efekcie desperacji umysłu. Nie wiem czy ja źle rozumiem... czyli pierwsza myśl mordercza jaka mi się pojawiła była moja w sensie, że ja chciałam coś takiego zrobić? Pogubiłam się. ehh... Moja psychoterapeutka twierdzi, że pewnie mam za duże pokłady złości i to od tego. No to teraz już złości też się boję. Taka jazda mi się zrobiła. A dzisiaj to w ogóle mam myśli, ale lęku prawie wogóle nie...

lubieplacki13 pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 16:19

Anika pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 14:22

Czytałam ostatnio post o efekcie desperacji umysłu. Nie wiem czy ja źle rozumiem... czyli pierwsza myśl mordercza jaka mi się pojawiła była moja w sensie, że ja chciałam coś takiego zrobić? Pogubiłam się. ehh... Moja psychoterapeutka twierdzi, że pewnie mam za duże pokłady złości i to od tego. No to teraz już złości też się boję. Taka jazda mi się zrobiła. A dzisiaj to w ogóle mam myśli, ale lęku prawie wogóle nie...

Hej. Ja też na początku jak przeczytałem o desperacji umysłu, to mnie wyje*ało z kapci Powiedziałem sobie, że jak to, chce się zabić? Ale to właśnie trzeba oddzielić to, że mózg jest w stanie patologicznym i że to on nam wszystko urządza, a to my musimy go uspokoić. Myśli, to nie czyny, myśli to nie to co robimy. Co do psychoterapeutki - dziwne stwierdzenie, czyżby nurt psychodynamiczny?

Nerwowy pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 21:38

Nie mam pojęcia gdzie znaleźliście pojęcie "efekt desperacji umysłu". Wpisałem to nawet w Google i nic mi się nie wyświetliło. Czytałem też sporo książek i nigdy się nie spotkałem z takim pojęciem. Wspominał je jedynie Hewad, ale to na pewno nie miał takiego celu jak powyższe interpretacje.

Myśl to ty tylko myśl. Nic tego nie zmieni, straciliśmy do nich dystans, fatalnie się czujemy i dlatego się nimi przejmujemy. Ostatecznie wszystko zależy tylko i wyłącznie od nas, a że nikt nie chce krzywdzić ani siebie ani nikogo innego nic Wam i innym nie grozi.

Poniżej podsyłam mocny cytat z książki "W sieci natrętnych myśli". Na początku mnie to przeraziło, ale akceptowanie cierpienia jest bardzo ważne by wyjść z tego. Dlatego zamiast szukać dziury w całym trzeba iść do przodu i starać się przywrócić równowagę.

"Zastanów się jednak, co to właściwie znaczy, że prawie połowa ludzkości czasami poważnie rozważa odebranie sobie życia. Spróbuj sobie uświadomić, kogo to dotyczy. Któregoś dnia spróbuj zatrzymać się na chwilę, witając się z kolejnymi osobami, i licz po cichu: raz, dwa, raz, dwa. Pozwól sobie na moment wahania i zajrzyj w oczy spotkanej osoby. Podumaj chwilę. Nic nie rób, po prostu zatrzymaj się i pomyśl. Na następnym posiedzeniu zarządu, zebraniu pracowników, przyjęciu, bankiecie czy zebraniu rodziców przyjrzyj się wszystkim zgromadzonym. Niech dotrze do twojej świadomości, że prawie połowa osób, które widzisz, pozna ciemną noc duszy. A następnego dnia najprawdopodobniej przyjdzie jak zwykle do pracy i będzie czuła się „dobrze”.

Nadal jednak jest to zbyt abstrakcyjne. Ile masz sióstr i ilu braci? Zatrzymaj się na chwilę i zamknij oczy. Przywołaj twarze rodzeństwa, cicho wymieniając przy tym kolejne imiona. Po chwili zacznij liczyć: raz, dwa, raz, dwa. Sprawdź, czy patrząc rodzeństwu w oczy, dostrzegasz jakieś oznaki cierpienia, ukrywane pod maską dobrego samopoczucia.

Jeszcze bardziej brutalnie: masz dzieci? Raz, dwa, raz, dwa… Sprawdź, czy uświadamiasz sobie w tej chwili, jak bardzo chcesz, żebyśmy już przestali, żebyśmy wreszcie przeszli do następnego podrozdziału. Takie odrzucenie jest bardzo ludzką reakcją na cierpienie. Chcemy trzymać cierpienie na odległość albo w ogóle o nim nie wiedzieć. W tym odrzuceniu widzimy także przyczynę milczenia – już rozumiemy, dlaczego automatyczna odpowiedź na: „Co słychać” zazwyczaj brzmi: „Wszystko dobrze”.

A jak jest z tobą? Czy znasz ciemną noc duszy? Co u ciebie słychać? I kto o tym wie?

Wyjaśnijmy sobie coś: nie namawiamy cię do wyjścia do ludzi i ogłoszenia wszem wobec, że cierpisz. Ćwiczenie polegające na zastanawianiu się, jak wiele spotykanych codziennie osób cierpi w milczeniu, jest aktem akceptacji, uznania istniejącego stanu rzeczy, nie zaś zaleceniem, jak zachowywać się w przyszłości. A jeśli potrafisz uznać rzeczywistą skalę ludzkiego cierpienia, tego cierpienia, którego niezaprzeczalną częścią jest także twój lęk, to jakie ma to konsekwencje dla twojej postawy wobec ludzi obecnych w twoim życiu? Spróbuj przywołać wizerunek współpracownika, którego najmniej lubisz. Wyobraź sobie, że dowiadujesz się, że ta osoba ma dokładnie te same kłopoty co ty. Pomyśl, że choć wcale na to nie wygląda, taka jest prawda. Nadal możesz ani trochę nie lubić tej osoby, ale sprawdź, czy nowa wiedza o niej nie złagodzi twojego nastawienia. Czy to jakoś zmienia sposób, w jaki odnosisz się do siebie lub w jaki traktujesz swoje doświadczenie lęku? A może gotowość dopuszczenia cierpienia bliżej siebie pozwoli ci – niewykluczone, że po raz pierwszy w życiu – naprawdę zrozumieć sedno tego bólu? W gruncie rzeczy chodzi nie tyle o dopuszczenie cierpienia bliżej, ile raczej o dostrzeżenie, jak blisko ono jest w rzeczywistości."

lubieplacki13 pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 21:48

Nerwowy pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 21:38

Nie mam pojęcia gdzie znaleźliście pojęcie "efekt desperacji umysłu". Wpisałem to nawet w Google i nic mi się nie wyświetliło. Czytałem też sporo książek i nigdy się nie spotkałem z takim pojęciem. Wspominał je jedynie Hewad, ale to na pewno nie miał takiego celu jak powyższe interpretacje.

Myśl to ty tylko myśl. Nic tego nie zmieni, straciliśmy do nich dystans, fatalnie się czujemy i dlatego się nimi przejmujemy. Ostatecznie wszystko zależy tylko i wyłącznie od nas, a że nikt nie chce krzywdzić ani siebie ani nikogo innego nic Wam i innym nie grozi.

Poniżej podsyłam mocny cytat z książki "W sieci natrętnych myśli". Na początku mnie to przeraziło, ale akceptowanie cierpienia jest bardzo ważne by wyjść z tego. Dlatego zamiast szukać dziury w całym trzeba iść do przodu i starać się przywrócić równowagę.

"Zastanów się jednak, co to właściwie znaczy, że prawie połowa ludzkości czasami poważnie rozważa odebranie sobie życia. Spróbuj sobie uświadomić, kogo to dotyczy. Któregoś dnia spróbuj zatrzymać się na chwilę, witając się z kolejnymi osobami, i licz po cichu: raz, dwa, raz, dwa. Pozwól sobie na moment wahania i zajrzyj w oczy spotkanej osoby. Podumaj chwilę. Nic nie rób, po prostu zatrzymaj się i pomyśl. Na następnym posiedzeniu zarządu, zebraniu pracowników, przyjęciu, bankiecie czy zebraniu rodziców przyjrzyj się wszystkim zgromadzonym. Niech dotrze do twojej świadomości, że prawie połowa osób, które widzisz, pozna ciemną noc duszy. A następnego dnia najprawdopodobniej przyjdzie jak zwykle do pracy i będzie czuła się „dobrze”.

Nadal jednak jest to zbyt abstrakcyjne. Ile masz sióstr i ilu braci? Zatrzymaj się na chwilę i zamknij oczy. Przywołaj twarze rodzeństwa, cicho wymieniając przy tym kolejne imiona. Po chwili zacznij liczyć: raz, dwa, raz, dwa. Sprawdź, czy patrząc rodzeństwu w oczy, dostrzegasz jakieś oznaki cierpienia, ukrywane pod maską dobrego samopoczucia.

Jeszcze bardziej brutalnie: masz dzieci? Raz, dwa, raz, dwa… Sprawdź, czy uświadamiasz sobie w tej chwili, jak bardzo chcesz, żebyśmy już przestali, żebyśmy wreszcie przeszli do następnego podrozdziału. Takie odrzucenie jest bardzo ludzką reakcją na cierpienie. Chcemy trzymać cierpienie na odległość albo w ogóle o nim nie wiedzieć. W tym odrzuceniu widzimy także przyczynę milczenia – już rozumiemy, dlaczego automatyczna odpowiedź na: „Co słychać” zazwyczaj brzmi: „Wszystko dobrze”.

A jak jest z tobą? Czy znasz ciemną noc duszy? Co u ciebie słychać? I kto o tym wie?

Wyjaśnijmy sobie coś: nie namawiamy cię do wyjścia do ludzi i ogłoszenia wszem wobec, że cierpisz. Ćwiczenie polegające na zastanawianiu się, jak wiele spotykanych codziennie osób cierpi w milczeniu, jest aktem akceptacji, uznania istniejącego stanu rzeczy, nie zaś zaleceniem, jak zachowywać się w przyszłości. A jeśli potrafisz uznać rzeczywistą skalę ludzkiego cierpienia, tego cierpienia, którego niezaprzeczalną częścią jest także twój lęk, to jakie ma to konsekwencje dla twojej postawy wobec ludzi obecnych w twoim życiu? Spróbuj przywołać wizerunek współpracownika, którego najmniej lubisz. Wyobraź sobie, że dowiadujesz się, że ta osoba ma dokładnie te same kłopoty co ty. Pomyśl, że choć wcale na to nie wygląda, taka jest prawda. Nadal możesz ani trochę nie lubić tej osoby, ale sprawdź, czy nowa wiedza o niej nie złagodzi twojego nastawienia. Czy to jakoś zmienia sposób, w jaki odnosisz się do siebie lub w jaki traktujesz swoje doświadczenie lęku? A może gotowość dopuszczenia cierpienia bliżej siebie pozwoli ci – niewykluczone, że po raz pierwszy w życiu – naprawdę zrozumieć sedno tego bólu? W gruncie rzeczy chodzi nie tyle o dopuszczenie cierpienia bliżej, ile raczej o dostrzeżenie, jak blisko ono jest w rzeczywistości."

Z tym, że połowa ludzkości to może i prawda, ale w naszym otoczeniu to pewnie nawet nie 20%, przecież ja realnie też nie chce odebrać sobie życia, tylko się tego boję Tak więc już odpadam w tej statystyce, a cierpię sporo.

lubieplacki13 pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 16:19

Anika pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 14:22

Czytałam ostatnio post o efekcie desperacji umysłu. Nie wiem czy ja źle rozumiem... czyli pierwsza myśl mordercza jaka mi się pojawiła była moja w sensie, że ja chciałam coś takiego zrobić? Pogubiłam się. ehh... Moja psychoterapeutka twierdzi, że pewnie mam za duże pokłady złości i to od tego. No to teraz już złości też się boję. Taka jazda mi się zrobiła. A dzisiaj to w ogóle mam myśli, ale lęku prawie wogóle nie...

Hej. Ja też na początku jak przeczytałem o desperacji umysłu, to mnie wyje*ało z kapci Powiedziałem sobie, że jak to, chce się zabić? Ale to właśnie trzeba oddzielić to, że mózg jest w stanie patologicznym i że to on nam wszystko urządza, a to my musimy go uspokoić. Myśli, to nie czyny, myśli to nie to co robimy. Co do psychoterapeutki - dziwne stwierdzenie, czyżby nurt psychodynamiczny?

Anika pisze: ↑

17 stycznia 2020, o 08:35

lubieplacki13 pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 16:19

Anika pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 14:22

Czytałam ostatnio post o efekcie desperacji umysłu. Nie wiem czy ja źle rozumiem... czyli pierwsza myśl mordercza jaka mi się pojawiła była moja w sensie, że ja chciałam coś takiego zrobić? Pogubiłam się. ehh... Moja psychoterapeutka twierdzi, że pewnie mam za duże pokłady złości i to od tego. No to teraz już złości też się boję. Taka jazda mi się zrobiła. A dzisiaj to w ogóle mam myśli, ale lęku prawie wogóle nie...

Hej. Ja też na początku jak przeczytałem o desperacji umysłu, to mnie wyje*ało z kapci Powiedziałem sobie, że jak to, chce się zabić? Ale to właśnie trzeba oddzielić to, że mózg jest w stanie patologicznym i że to on nam wszystko urządza, a to my musimy go uspokoić. Myśli, to nie czyny, myśli to nie to co robimy. Co do psychoterapeutki - dziwne stwierdzenie, czyżby nurt psychodynamiczny?

Tak, psychodynamiczna. Z uwagi na to, że przez parę lat przed zaburzeniem ojciec zaczął pić no i oczywiście jak to bywa były awantury w domu. Ja zawsze byłam tą osobą nazwijmy to ratującą gdy parę razy dochodziło między nimi do rękoczynów. Parę razy wzywana była policja. Jak już z nimi nie mieszkałam to i tak dostawałam telefony, że coś się dzieje. Babcia dzwoniła wielokrotnie, że ja mam coś zrobić. Przez długi czas chyba do mnie nie docierało, że ojciec jest alkoholikiem. Było to takie rozbicie. Z jednej strony chciałam pomóc a z drugiej nie wiedziałam jak. Mama w ogóle tego nie akceptowała i chyba tak jest do teraz. Podstawą było zaakceptowanie, że ja nic nie mogę na to poradzić.
Co do myśli, to ja chyba uwierzyłam w tą złość i to mi narobiło jeszcze większego napięcia i większe jazdy. Do tego stopnia, że jak się na coś zezłoszczę to zaraz się boję, że coś zrobię. Człowiek też się naoglada różnych rzeczy w telewizji i widzi jak ktoś się za przeproszeniem wku... i dzieją się takie rzeczy. W domu też to widziałam, ale nigdy żadna tragedia się nie stała.

lubieplacki13 pisze: ↑

17 stycznia 2020, o 10:58

Anika pisze: ↑

17 stycznia 2020, o 08:35

lubieplacki13 pisze: ↑

16 stycznia 2020, o 16:19

Hej. Ja też na początku jak przeczytałem o desperacji umysłu, to mnie wyje*ało z kapci Powiedziałem sobie, że jak to, chce się zabić? Ale to właśnie trzeba oddzielić to, że mózg jest w stanie patologicznym i że to on nam wszystko urządza, a to my musimy go uspokoić. Myśli, to nie czyny, myśli to nie to co robimy. Co do psychoterapeutki - dziwne stwierdzenie, czyżby nurt psychodynamiczny?

Tak, psychodynamiczna. Z uwagi na to, że przez parę lat przed zaburzeniem ojciec zaczął pić no i oczywiście jak to bywa były awantury w domu. Ja zawsze byłam tą osobą nazwijmy to ratującą gdy parę razy dochodziło między nimi do rękoczynów. Parę razy wzywana była policja. Jak już z nimi nie mieszkałam to i tak dostawałam telefony, że coś się dzieje. Babcia dzwoniła wielokrotnie, że ja mam coś zrobić. Przez długi czas chyba do mnie nie docierało, że ojciec jest alkoholikiem. Było to takie rozbicie. Z jednej strony chciałam pomóc a z drugiej nie wiedziałam jak. Mama w ogóle tego nie akceptowała i chyba tak jest do teraz. Podstawą było zaakceptowanie, że ja nic nie mogę na to poradzić.
Co do myśli, to ja chyba uwierzyłam w tą złość i to mi narobiło jeszcze większego napięcia i większe jazdy. Do tego stopnia, że jak się na coś zezłoszczę to zaraz się boję, że coś zrobię. Człowiek też się naoglada różnych rzeczy w telewizji i widzi jak ktoś się za przeproszeniem wku... i dzieją się takie rzeczy. W domu też to widziałam, ale nigdy żadna tragedia się nie stała.

Piszę to chyba 5 raz w ostatnim tygodniu, psychodynamiczna na aktywna nerwice i zaburzenia lękowe to najgorsze co może być. Rozdrapuje się przeszłość i terapeuci nie wiedza jak pomoc pacjentowi z jego natrętnymi myślami traktując je jako, że trzeba znaleźć powód dlaczego się pojawiają i rozwiązać, co w ogóle nie pomaga, wręcz jeszcze bardziej pogrąża w nerwicy. Zmień jak najszybciej na poznawczo-behawioralna.

lubieplacki13 pisze: ↑

24 stycznia 2020, o 13:26

Zrezygnuj z tej psychodynamicznej i idź na poznawczo behawioralną. Babka pieprzy głupoty. Ale moja z psychodynamicznej też wiedziała, że to są natrętne.