Nasze małe zwycięstwa :) Małe codzienne kroczki

Iwona29 · 1 maja 2018, o 07:04

emek16 pisze: ↑
1 maja 2018, o 01:04
Byłem dzisiaj na mieście poszerzyłem swoją strefę komfortu z osiedla do miasta

Gratuluję

I będzie coraz lepiej....poszerzaj tą strefę i ciesz się komfortem.
Jesteś na dobrej drodze

Niekompletna · 1 maja 2018, o 15:55

Witam, jestem tu od wczoraj znalazłam w końcu temat do którego mogę się odnieść

walczę z tym cholerstwem, nerwicą lękową od grudnia 2017. Pierwszy atak? Umierałam. Gorzej bylo tylko tydzień po ataku, kiedy nie wiedziałam co mi Jest, co tym kieruje, dlaczego ja. Nie miałam wiedzy o chorobie, A co za tym idzie musiałam się zmierzyć z nieznanym co wprawialo mnie w potworny lęk. Jak już zapewne wielu z Was wie - niewiedza jest najgorsza. Nic, nie będę się rozpisywać o przebiegu choroby, ale w styczniu pomimo obaw wyjechałam do Niemiec. Więc moja strefa komfortu była daleko w tyle. Ani jednego dnia od grudnia nie spędziłam w domu, leżąc I myśląc. Co prawda leki dużo dają, ale wiem że nie dałam się w 100 procentach pokonać chorobie. Stany derealizacji mam dzień w dzień, kołatania, duszności, zle samopoczucie, ale nie daje się. Chodzę do pracy, spotykam się z ludźmi, robię zakupy, sprzątam. Wiem że kosztuje mnie to dużo wysiłku, czasem nie chce mi się, czasem nie czuje sensu, ale zaraz odpulam te myśli, bo wiem że mam 21 lat, chce studiować, być kimś. Zawsze polegałam tylko na sobie I wiem że nie .mogę tego stracić, nie mogę sobie na to pozwolić. Od samego początku choroby nie siedze w domu! Da się. Nie macie pojęcia ile macie w sobie siły. Wiem że to jeszcze nie koniec, ale wiem że dam sobie z tym radę. Wam też tego życzę z całego serduszka

cebulka · 1 maja 2018, o 16:30

Niekompletna pisze: ↑
1 maja 2018, o 15:55
Witam, jestem tu od wczoraj znalazłam w końcu temat do którego mogę się odnieść walczę z tym cholerstwem, nerwicą lękową od grudnia 2017. Pierwszy atak? Umierałam. Gorzej bylo tylko tydzień po ataku, kiedy nie wiedziałam co mi Jest, co tym kieruje, dlaczego ja. Nie miałam wiedzy o chorobie, A co za tym idzie musiałam się zmierzyć z nieznanym co wprawialo mnie w potworny lęk. Jak już zapewne wielu z Was wie - niewiedza jest najgorsza. Nic, nie będę się rozpisywać o przebiegu choroby, ale w styczniu pomimo obaw wyjechałam do Niemiec. Więc moja strefa komfortu była daleko w tyle. Ani jednego dnia od grudnia nie spędziłam w domu, leżąc I myśląc. Co prawda leki dużo dają, ale wiem że nie dałam się w 100 procentach pokonać chorobie. Stany derealizacji mam dzień w dzień, kołatania, duszności, zle samopoczucie, ale nie daje się. Chodzę do pracy, spotykam się z ludźmi, robię zakupy, sprzątam. Wiem że kosztuje mnie to dużo wysiłku, czasem nie chce mi się, czasem nie czuje sensu, ale zaraz odpulam te myśli, bo wiem że mam 21 lat, chce studiować, być kimś. Zawsze polegałam tylko na sobie I wiem że nie .mogę tego stracić, nie mogę sobie na to pozwolić. Od samego początku choroby nie siedze w domu! Da się. Nie macie pojęcia ile macie w sobie siły. Wiem że to jeszcze nie koniec, ale wiem że dam sobie z tym radę. Wam też tego życzę z całego serduszka

Gratulacje! Bardzo dobre podejście, robię to samo, wychodzę na przekór sobie, dopiero wróciłam od koleżanki z innego miasta, uczę się i szykuję do egzaminów letnich

. Też zawsze byłam niesamowicie samodzielna i bałam się wcześniej, że to utraciłam bezpowrotnie i zostanę warzywem na kanapie u moich zmartwionych rodziców, ale tak się nie stanie. Nie pozwolę na to.
Ja dziś dzień cały niemalże w domu (oprócz siłowni rano), ale jest zaskakująco dobrze, chociaż wiem, że nie mam na to wpływu tak naprawdę, bo to przyjdzie kiedy chce.

Nipo · 1 maja 2018, o 16:39

cebulka pisze: ↑
1 maja 2018, o 16:30

Niekompletna pisze: ↑
1 maja 2018, o 15:55
Witam, jestem tu od wczoraj znalazłam w końcu temat do którego mogę się odnieść walczę z tym cholerstwem, nerwicą lękową od grudnia 2017. Pierwszy atak? Umierałam. Gorzej bylo tylko tydzień po ataku, kiedy nie wiedziałam co mi Jest, co tym kieruje, dlaczego ja. Nie miałam wiedzy o chorobie, A co za tym idzie musiałam się zmierzyć z nieznanym co wprawialo mnie w potworny lęk. Jak już zapewne wielu z Was wie - niewiedza jest najgorsza. Nic, nie będę się rozpisywać o przebiegu choroby, ale w styczniu pomimo obaw wyjechałam do Niemiec. Więc moja strefa komfortu była daleko w tyle. Ani jednego dnia od grudnia nie spędziłam w domu, leżąc I myśląc. Co prawda leki dużo dają, ale wiem że nie dałam się w 100 procentach pokonać chorobie. Stany derealizacji mam dzień w dzień, kołatania, duszności, zle samopoczucie, ale nie daje się. Chodzę do pracy, spotykam się z ludźmi, robię zakupy, sprzątam. Wiem że kosztuje mnie to dużo wysiłku, czasem nie chce mi się, czasem nie czuje sensu, ale zaraz odpulam te myśli, bo wiem że mam 21 lat, chce studiować, być kimś. Zawsze polegałam tylko na sobie I wiem że nie .mogę tego stracić, nie mogę sobie na to pozwolić. Od samego początku choroby nie siedze w domu! Da się. Nie macie pojęcia ile macie w sobie siły. Wiem że to jeszcze nie koniec, ale wiem że dam sobie z tym radę. Wam też tego życzę z całego serduszka
Gratulacje! Bardzo dobre podejście, robię to samo, wychodzę na przekór sobie, dopiero wróciłam od koleżanki z innego miasta, uczę się i szykuję do egzaminów letnich . Też zawsze byłam niesamowicie samodzielna i bałam się wcześniej, że to utraciłam bezpowrotnie i zostanę warzywem na kanapie u moich zmartwionych rodziców, ale tak się nie stanie. Nie pozwolę na to.
Ja dziś dzień cały niemalże w domu (oprócz siłowni rano), ale jest zaskakująco dobrze, chociaż wiem, że nie mam na to wpływu tak naprawdę, bo to przyjdzie kiedy chce.

Może i przyjść kiedy chce ale jesli nauczysz się do tego odpowiednio podchodzić to wtedy to znika a nawet jak przychodzi stres czy jakaś panika to nie robisz z tego nerwy tylko to jest zwykły stres czy zwykły atak paniki.Kwestia tu jest podejścia do tego.Pamietaj ze my sami sobie robimy takie piekło.

cebulka · 1 maja 2018, o 16:44

Nipo pisze: ↑
1 maja 2018, o 16:39

cebulka pisze: ↑
1 maja 2018, o 16:30

Niekompletna pisze: ↑
1 maja 2018, o 15:55
Witam, jestem tu od wczoraj znalazłam w końcu temat do którego mogę się odnieść walczę z tym cholerstwem, nerwicą lękową od grudnia 2017. Pierwszy atak? Umierałam. Gorzej bylo tylko tydzień po ataku, kiedy nie wiedziałam co mi Jest, co tym kieruje, dlaczego ja. Nie miałam wiedzy o chorobie, A co za tym idzie musiałam się zmierzyć z nieznanym co wprawialo mnie w potworny lęk. Jak już zapewne wielu z Was wie - niewiedza jest najgorsza. Nic, nie będę się rozpisywać o przebiegu choroby, ale w styczniu pomimo obaw wyjechałam do Niemiec. Więc moja strefa komfortu była daleko w tyle. Ani jednego dnia od grudnia nie spędziłam w domu, leżąc I myśląc. Co prawda leki dużo dają, ale wiem że nie dałam się w 100 procentach pokonać chorobie. Stany derealizacji mam dzień w dzień, kołatania, duszności, zle samopoczucie, ale nie daje się. Chodzę do pracy, spotykam się z ludźmi, robię zakupy, sprzątam. Wiem że kosztuje mnie to dużo wysiłku, czasem nie chce mi się, czasem nie czuje sensu, ale zaraz odpulam te myśli, bo wiem że mam 21 lat, chce studiować, być kimś. Zawsze polegałam tylko na sobie I wiem że nie .mogę tego stracić, nie mogę sobie na to pozwolić. Od samego początku choroby nie siedze w domu! Da się. Nie macie pojęcia ile macie w sobie siły. Wiem że to jeszcze nie koniec, ale wiem że dam sobie z tym radę. Wam też tego życzę z całego serduszka
Gratulacje! Bardzo dobre podejście, robię to samo, wychodzę na przekór sobie, dopiero wróciłam od koleżanki z innego miasta, uczę się i szykuję do egzaminów letnich . Też zawsze byłam niesamowicie samodzielna i bałam się wcześniej, że to utraciłam bezpowrotnie i zostanę warzywem na kanapie u moich zmartwionych rodziców, ale tak się nie stanie. Nie pozwolę na to.
Ja dziś dzień cały niemalże w domu (oprócz siłowni rano), ale jest zaskakująco dobrze, chociaż wiem, że nie mam na to wpływu tak naprawdę, bo to przyjdzie kiedy chce.
Może i przyjść kiedy chce ale jesli nauczysz się do tego odpowiednio podchodzić to wtedy to znika a nawet jak przychodzi stres czy jakaś panika to nie robisz z tego nerwy tylko to jest zwykły stres czy zwykły atak paniki.Kwestia tu jest podejścia do tego.Pamietaj ze my sami sobie robimy takie piekło.

Jasne, staram się pamiętać. Śmieszne, jak zmienia się postrzeganie w tym stanie, ale teraz nawet czekam żeby to przyszło, żeby się wypróbować i zobaczyć jak mi pójdzie tym razem. Nie mam natrętów ani stresu przed czymś konkretnym, jedynie ten irytujący dyskomfort w głowie, znikąd.

Nipo · 1 maja 2018, o 17:12

cebulka pisze: ↑
1 maja 2018, o 16:44

Nipo pisze: ↑
1 maja 2018, o 16:39

cebulka pisze: ↑
1 maja 2018, o 16:30

Gratulacje! Bardzo dobre podejście, robię to samo, wychodzę na przekór sobie, dopiero wróciłam od koleżanki z innego miasta, uczę się i szykuję do egzaminów letnich . Też zawsze byłam niesamowicie samodzielna i bałam się wcześniej, że to utraciłam bezpowrotnie i zostanę warzywem na kanapie u moich zmartwionych rodziców, ale tak się nie stanie. Nie pozwolę na to.
Ja dziś dzień cały niemalże w domu (oprócz siłowni rano), ale jest zaskakująco dobrze, chociaż wiem, że nie mam na to wpływu tak naprawdę, bo to przyjdzie kiedy chce.
Może i przyjść kiedy chce ale jesli nauczysz się do tego odpowiednio podchodzić to wtedy to znika a nawet jak przychodzi stres czy jakaś panika to nie robisz z tego nerwy tylko to jest zwykły stres czy zwykły atak paniki.Kwestia tu jest podejścia do tego.Pamietaj ze my sami sobie robimy takie piekło.
Jasne, staram się pamiętać. Śmieszne, jak zmienia się postrzeganie w tym stanie, ale teraz nawet czekam żeby to przyszło, żeby się wypróbować i zobaczyć jak mi pójdzie tym razem. Nie mam natrętów ani stresu przed czymś konkretnym, jedynie ten irytujący dyskomfort w głowie, znikąd.

To super.Najwazniejsze jest żeby nie bać się tego ze przyjdzie.Najlepiej poprostu nie patrzeć na to czy przyjdzie bądź nieprzyjdzie.Poprostu żyć życiem

Filpaj · 1 maja 2018, o 21:21

Witam.Choruje na nerwice od dobrych kilku lat.Od roku chodzę na terapie efekty średnie.Najgorsze są objawy.U mnie występują bóle serca pieczenia w klatce duszności.Niepewnosc czy to napewno od nerwicy mnie pogrąża.Robilem echo serca ekg wysiłkowe pół roku temu i teraz boje się ze mogłem nerwami uszkodzić sobie serce.Mierze ciśnienie po kilka razy dziennie.Prosze doradzacie jak zacząć sobie pomoc.Nie mogę uwierzyć w to ze nerwica może mieć aż takie objawy które czuje bardzo realnie

emek16 · 1 maja 2018, o 23:38

Filpaj masz na tej stronie materiały czytaj słuchaj i wdrażaj w życie to że nie masz pewności że to tylko nerwica to właściwie standard ja na samym początku historii z tym dziadostwem też miałem "przyklejone" palce do szyi do nadgarstka ciągle w ten sposób sprawdzałem sobie puls . Ciśnieniomierz też był ciągle w ruchu chociaż na początku bałem się nawet mierzyć sobie ciśnienie.Masz od razu dobrą wiadomość ode mnie z tego da się wyjść jest to ciężka walka ale się da i mówi ci to osoba która przez to zaburzenie leżała 3 lata przykuta do łózka a teraz chodzi na miasto, która też martwiła się o swoje serce a teraz ma to w dupie może mi przyspieszać potykać się już na to nie zwracam uwagi.

Iwona29 · 2 maja 2018, o 08:19

Filpaj pisze: ↑
1 maja 2018, o 21:21
Witam.Choruje na nerwice od dobrych kilku lat.Od roku chodzę na terapie efekty średnie.Najgorsze są objawy.U mnie występują bóle serca pieczenia w klatce duszności.Niepewnosc czy to napewno od nerwicy mnie pogrąża.Robilem echo serca ekg wysiłkowe pół roku temu i teraz boje się ze mogłem nerwami uszkodzić sobie serce.Mierze ciśnienie po kilka razy dziennie.Prosze doradzacie jak zacząć sobie pomoc.Nie mogę uwierzyć w to ze nerwica może mieć aż takie objawy które czuje bardzo realnie

Cześć.Kochaniutki nawet nie wiesz jakie somaty i ogólne spustoszenie może dawać nerwa.
Mówisz problem z sercem.Pewnie kołatanie też itd.

Większość z nas to ma i miała.Ja się z tym męczę i też miałam echo.coraz ekg i poza niedomykalnością zastawki jakiejś to nic nie ma mówią.
Piecze w klacie,dziubie,ściska i trlepie sercem w gardle.NORMA☺

Zapoznaj się z materiałami których jest dużo.Posluchaj nagrań i zacznij ogarniac ten caķy mechanizm.Da się tylko 3ba akceptacji tego co się dzieje i zrozumienia....
Powodzenia i jak coś to masz tu Nas do pomocy

Marcin12345 · 5 maja 2018, o 05:31

Miło się bardzo czyta tutaj wasze postępy, aż się lepiej robi

Iwona29 · 5 maja 2018, o 06:34

Marcin12345 pisze: ↑
5 maja 2018, o 05:31
Miło się bardzo czyta tutaj wasze postępy, aż się lepiej robi

A jak u Ciebie?

Marcin12345 · 5 maja 2018, o 15:37

Całkiem dobrze, właściwie to coraz lepiej

Marigoldmus · 5 maja 2018, o 17:54

ja miałam postanowienie na ten tydzień - utrzymać wagę sprzed tygodnia, żeby już dalej nie spadała. Płakałam i jadłam ile byłam w stanie. Jutro rano staję na wagę i się boję, że znów zobaczę mimo wysiłków kolejny kg mniej

Trzymajcie kciuki, bo to ma być moje pierwsze małe zwycięstwo.
Drugie to plan, aby kładąc się spać nie myśleć, że jutro czeka mnie kolejny kijowy dzień i od rana walka z mdłościami, tylko , że będzie lepiej, coraz lepiej. A z moim czarnowidztwem to baaardzo trudne. Bawiłam się nawet w szantażowanie Boga - albo jutro wstaję i mnie nie boli, albo już się nie budzę. Ale Gość jest widać zajęty, nie chce grać w tę grę

Tysiołek · 5 maja 2018, o 17:58

Kochana Ty zaszantażuj przede wszystkim siebie: "albo się wezmę w garść i przestanę się tym przejmować, albo będę tkwiła w tym stanie". Trzymam za Ciebie mocno kciuki i za to bys wreszcie zebrała się na pozytywne myślenie bo warto, Twój organizm sie za to odwdzięczy i szybko zobaczysz różnicę

Marigoldmus · 5 maja 2018, o 19:43

Tysiołek pisze: ↑
5 maja 2018, o 17:58
Kochana Ty zaszantażuj przede wszystkim siebie: "albo się wezmę w garść i przestanę się tym przejmować, albo będę tkwiła w tym stanie". Trzymam za Ciebie mocno kciuki i za to bys wreszcie zebrała się na pozytywne myślenie bo warto, Twój organizm sie za to odwdzięczy i szybko zobaczysz różnicę

Staram się codziennie, ale sił mi starcza na moment, a potem znowu to samo. Do tego ponieważ część wyników badań mam nie do końca ok, to jeszcze z tylu głowy jest myśl, że może nie do końca to nerwica? Wiem że niezależnie czy tak czy nie to i tak ważne jest wzięcie się w garść i pozytywne nastawienie, bo rozpaczanie nic nie da, a tylko pogarsza stan. A może ja lubię się nad sobą tak znęcać? Już różne teorie rozkminiam.