Nasze małe zwycięstwa :) Małe codzienne kroczki

miniper · 29 czerwca 2018, o 16:09

Dokladnie to samo ostatnio zaczelam praktykowac. Jak mnie boli i kluje brzuch, to nie mowie sobie "rak", tylko "nic nie jadlam caly dzien, teraz na szybko zjadlam pozny obiad, jestem zmeczona - wiec po prostu mnie boli brzuch". W ogole od dawna nie rozpoznawalam glodu jako glod. Tylko sobie wkrecalam np. Wrzody.

Furry · 4 lipca 2018, o 14:44

Udało mi się dzisiaj pójść do UP, po kocie smakołyki, szpilki, kordonek. Poza tym, że w uj gorąco i miałam plecaczek napchany kocim żarciem (no promocja była no...), to było nawet spoko

Estersis · 6 lipca 2018, o 21:10

Ja zaakceptowalam ze mam nerwice i ze mam straszace mnie mysli bo nerwa tak wlasnie dziala. Przestalam wchodzic w straszaki i lapue sie na tym ze czasem nerwy nie ma. Wtedy jakos jest tak dziwnie.....nue odliczam ile mam nerwe i nie czekam kiedy minie. Chce zyc mimo to ze ona jest i nie ulegac jej sugestiom i strachom. Jak mi odpuszcza na kilka dni to jej nie ma wogole. Nigdzie. Nawet na ramieniu. Gdy powraca obserwuje co mi przynosi ale jej nie ugaszczam. Odchodzi nie wiem kiedy....Lek bywa ale nie towarzyszy mi juz na co dzien.....
Pracuje nad zmiana przekonan i schematow. I dobrze mi z tym. Wiele wnosi do mojego zycia spokoj i dystans. Pytam siebie co ja mysle co ja bym zrobila co jest dla mnie dobre....i w nosie mam co by chcieli inni zebym myslala czula i robila. To juz bylo i nie wroci. Bo ja tego nie chce.
Takze biusty i klaty do przodu! Gdy zalapiecie jak rozpracowac nerwice to bedzie prosciej choc nie latwo. Ale da sie. I to nawet bez lekow....

Kataraka · 6 lipca 2018, o 21:25

Ja się chciałam pochwalić

Poczułam się dzisiaj znacznie lepiej...miałam atak lęku w pracy ale powiedziałam sobie trudno i zaczęly napływać mi pozytywne myśli do głowy.

Stwierdziłam ze nie jest tak źle...mimo że brzuch mnie ciśnie, uświadomiłam sobie, że to wszystko mi się wydaje

i uświadomiłam sobie że to nie jest walka...tylko przeczekanie gorszych dni.

Tuśka · 7 lipca 2018, o 22:01

Ja mogę mówić o początku początków wychodzenia z zaburzenia. Mój największy problem stanowiło wyszukiwanie sobie wszelkich strasznych chorób i somaty wszelkiej postaci. Dodatkowo sytuację potęguje fakt, że strasznie schudłam,, ponieważ mam jadłowstręt (już zaczyna mi się zamieniać w wilczy apetyt i tak na zmianę. Czy miał tak ktoś z Was?) Mój dotychczasowy sukces polega na tym, że już nie googlam, nie wymyślam sobie kolejnych chorób i się nie badam. Dzisiaj dzień bez ciśnieniomierza. Jak długo, nie wiem, ale próbuję. Dodam jeszcze, że straszne dni ostatnio, derealizacja, somaty i wszystko w pakiecie

Nelkalenka · 7 lipca 2018, o 22:32

Estersis pisze: ↑
6 lipca 2018, o 21:10
Ja zaakceptowalam ze mam nerwice i ze mam straszace mnie mysli bo nerwa tak wlasnie dziala. Przestalam wchodzic w straszaki i lapue sie na tym ze czasem nerwy nie ma. Wtedy jakos jest tak dziwnie.....nue odliczam ile mam nerwe i nie czekam kiedy minie. Chce zyc mimo to ze ona jest i nie ulegac jej sugestiom i strachom. Jak mi odpuszcza na kilka dni to jej nie ma wogole. Nigdzie. Nawet na ramieniu. Gdy powraca obserwuje co mi przynosi ale jej nie ugaszczam. Odchodzi nie wiem kiedy....Lek bywa ale nie towarzyszy mi juz na co dzien.....
Pracuje nad zmiana przekonan i schematow. I dobrze mi z tym. Wiele wnosi do mojego zycia spokoj i dystans. Pytam siebie co ja mysle co ja bym zrobila co jest dla mnie dobre....i w nosie mam co by chcieli inni zebym myslala czula i robila. To juz bylo i nie wroci. Bo ja tego nie chce.
Takze biusty i klaty do przodu! Gdy zalapiecie jak rozpracowac nerwice to bedzie prosciej choc nie latwo. Ale da sie. I to nawet bez lekow....

Najbardziej spodobało mi się:"Pytam siebie co ja mysle co ja bym zrobila co jest dla mnie dobre....i w nosie mam co by chcieli inni zebym myslala czula i robila. "Bo prawda jest taka,ze my sami wiemy najlepiej ,co dla nas najlepsze.Ja niby teoretycznie tez to wiem,tylko gorzej z praktyka

Zestresowana · 10 lipca 2018, o 21:54

Pomimo olbrzymiego strachu przed odstawieniem leków - odstawiłam je i nie było tak strasznie:)

Nelkalenka · 10 lipca 2018, o 22:48

Zestresowana pisze: ↑
10 lipca 2018, o 21:54
Pomimo olbrzymiego strachu przed odstawieniem leków - odstawiłam je i nie było tak strasznie:)

A jak dlugo bralas leki?ja biorę 2 lata,ale tez sie boję odstawienia

agnefka28 · 11 lipca 2018, o 00:12

Zaczynam lekceważyć lęki dotyczące chorób, śmierci bliskich czy swojej. Jest ciężko na co dzień, ale też są dni, że idzie mi jak po maśle. Lęki są, ale czasem mijają i zapominam o nich. Trwają krócej i są rzadsze. Nie podciągam każdego gorszego dnia, stresu, wkur.....pod nerwice. Przecież każdy ma prawo czasem czuć się źle, myśleć o przykrych rzeczach lub się czymś stresować, martwić, irytować. Temperament czy osobowość też robi swoje. Nie wszystko jest nerwicą.Zmieniać się na siłe? Po co? Jestem, jaka jestem. Czasem wybuchowa, martwiąca się o innych. Szybko wpadam w irytacje i sfrustrowanie. No i jeszcze taki ze mnie niespokojny duch, wszystko chciałabym robić na raz. Nie powiem, trochę czasem moje JA utrudnia mi życie, ale przecież w 100% nie zmienie siebie. Pracuję jednak nad sobą, żeby moje własne JA nie zawładnęło mnie w 100%. Daje sobie upust i w 50% staram się zmienić to co mogę. Stopniowo, po mału i bez presji. Życie to nie tylko dobre chwile w szczęściu i zdrowiu. Dopóki jednak mogę cieszyć się ludźmi, których mam wokół doceniam to, bo ani oni, ani ja nie będziemy trwać wiecznie. Kiedy to nastąpi? Hmmm, często chciałabym wiedzieć, ale zaakceptowałam, że kontroli nad tym nie mam i też nikt nie udzieli mi na to pytanie odpowiedzi. Byleby do przodu, raz jest dobrze, a raz gorzej. Raz się cieszę, by kolejnego dnia smucić. No, ale co z tego? Przecież nie zawsze musi być idealnie. No właśnie, NIE MUSI

życie · 11 lipca 2018, o 09:05

agnefka28 pisze: ↑
11 lipca 2018, o 00:12
Zaczynam lekceważyć lęki dotyczące chorób, śmierci bliskich czy swojej. Jest ciężko na co dzień, ale też są dni, że idzie mi jak po maśle. Lęki są, ale czasem mijają i zapominam o nich. Trwają krócej i są rzadsze. Nie podciągam każdego gorszego dnia, stresu, wkur.....pod nerwice. Przecież każdy ma prawo czasem czuć się źle, myśleć o przykrych rzeczach lub się czymś stresować, martwić, irytować. Temperament czy osobowość też robi swoje. Nie wszystko jest nerwicą.Zmieniać się na siłe? Po co? Jestem, jaka jestem. Czasem wybuchowa, martwiąca się o innych. Szybko wpadam w irytacje i sfrustrowanie. No i jeszcze taki ze mnie niespokojny duch, wszystko chciałabym robić na raz. Nie powiem, trochę czasem moje JA utrudnia mi życie, ale przecież w 100% nie zmienie siebie. Pracuję jednak nad sobą, żeby moje własne JA nie zawładnęło mnie w 100%. Daje sobie upust i w 50% staram się zmienić to co mogę. Stopniowo, po mału i bez presji. Życie to nie tylko dobre chwile w szczęściu i zdrowiu. Dopóki jednak mogę cieszyć się ludźmi, których mam wokół doceniam to, bo ani oni, ani ja nie będziemy trwać wiecznie. Kiedy to nastąpi? Hmmm, często chciałabym wiedzieć, ale zaakceptowałam, że kontroli nad tym nie mam i też nikt nie udzieli mi na to pytanie odpowiedzi. Byleby do przodu, raz jest dobrze, a raz gorzej. Raz się cieszę, by kolejnego dnia smucić. No, ale co z tego? Przecież nie zawsze musi być idealnie. No właśnie, NIE MUSI

Brawo!!! Pierwszy krok zrobiony!!! Teraz tylko nie zbaczaj z drogi. A jak zboczysz to szybko wracaj na swój własny szlak, który sobie wytyczyłaś. I tak jak piszesz nie musi być idealnie. Nie szukaj szczęścia, bo tylko bardziej się w życiu rozczarujesz. Szukaj spokoju wewnętrznego. Powodzenia.

carlaw · 11 lipca 2018, o 14:40

Nelkalenka ja tez dostawiłam po 2 latach. Nie odczułam tego w ogóle, po pierwsze zrobiłam to stopniowo, a po drugie przekonywałam siebie, że przecież one i tak za bardzo mi nie pomogły bo nerwica nie odeszła, więc bez nich będzie tak samo. I zaczęłam w weekend odstawiać, żebyw razie czego byc jednak w domu

Formenos · 14 lipca 2018, o 09:57

Moi Kochani!

Miałem dziś piękny sen, którym chce się z Wami podzielić, ponieważ uważam to za przełom (kolejny w moim odburzaniu)

Mianowicie rozmawiałem w trakcie snu z moim stanem emocjonalnym

Tłumaczyłem mu bardzo spokojnie, żeby przestał szukać zagrożenia, ponieważ go nie ma i to szukanie jest kompletnie bez sensu. Męczy tylko siebie i przy okazcji wprowadza lekki dyskomfort w moim funcjonowaniu, więc chyba dla nas obu będzie lepiej, jeżeli z tym skończy

Odpowiedział mi, że to ważna dla niego rozmowa, szcególnie, że do tej pory go nie zauważałem i że przemyśli to, co usłyszał

Dodam, że spałem dziś około 9h i obudziłem się z mega pozytywną energią

Czuję jak endorfiny buzują, normalnie jakbym się naćpał

Dobrego dnia - działam dalej

Nerwyzestali · 14 lipca 2018, o 10:01

Fajnie. Tez bym pogadał ;p

bbea · 15 lipca 2018, o 22:18

Ja mam swój mały, wielki sukces.
Przestałam unikać tematów chorób, wypadków, śmierci. Nie muszę już w panice na sile unikać każdej wzmianki o tym, ze ktoś był szczęśliwy a nagle zachorował albo miał wypadek czy coś w tym stylu.
Kurde, aż sama nie mogę w to uwierzyć

miniper · 20 lipca 2018, o 13:42

Byłam sama w kinie, znowu! I mimo że miałam różne myśli (a to udar, a to brak czucia nogi

), to dałam radę! Kiedyś nie do pomyślenia...