Cześć. Piszę do was bo sama nie wiem co ze sobą zrobić. W skrócie od 7 lat biorę różne leki ze względu na to iż zmieniałam kilka razy lekarzy, każdy miał inna teorie na to co mi dolega: pierwszy lekarz stwierdził : Nerwica natrectw, drugi:Stany depresyjne-lękowe, trzeci zaburzenie osobowości. W tym okresie miałam przerozne objawy. Fizyczne, przykładowo nudności, wymioty, kołotanie serca, słabości przy czym w niedługim czasie pojawiła się depresja z którą walczyłam 3 miesiące. Później po wprowadzeniu leków stan się ustabilizował lecz powrócił po 1.5 roku. Wtedy przyszła cięższa depresja która myślałam że już nie pokonam bo nie miałam sił na dlasza walkę z moimi chorymi natretnymi myślami dotyczących mojej przyszłosci, zrobienia komuś czy też sobie krzywdy, ciągłego poczucia żalu, wstydu i poczucia winy. Ale zmieniłam lekarza i leki ktore na początku się nie przyjely. Zmieniliśmy leki na inne i początki były gorsze niż mój ówczesniejszy stan. Po pół roku strasznej męczarni depresja stanela i mogłam żyć normalnie. Potem pół roku pozniej zerwałam z moim chłopakiem z którym byłam prawie 6 lat. Musiałam to zrobić gdyż był bardzo toksyczny a finalnie okazało się że zażywał ciezsze narkotyki. Gdy zerwałam z jednej strony wiadomo że było mi żal w końcu to prawie 6 lat ale z drugiej strony czułam ulgę że nie muszę się codziennie się z nim kłócić i to dziwne uczucie że coś jest nie tak że coś przede mną ukrywa zniknęło . Minęło pol roku i poznałam nowego chłopaka i tu się zaczyna caly problem. Jest naprawdę porządnym ułożonym chłopakiem który naprawdę się stara w porównaniu do moich poprzednich relacji i związków. Naprawdę nikt tak dobrze mnie nie traktował i nie spotkałam się z tak dobrym człowiekiem. Lecz zaczęły mi wracać natrętne myśli i wyrzuty że go nie kocham że go oszukuje ze dobrze mi było samej. Drugiego dnia znowu myślę że nigdy wcześniej nie byłam tak szczęśliwa, że go bardzo kocham i boję się gdyby mnie zostawił a patrząc mu w oczy czuje nieopisana radość z tego że go mam i uczucie że możemy być razem do końca życia a gdy go nie ma 2 dni to strasznie za nim tęsknię. Nagle budzę się kolejnego dnia ze strasznym uczuciem leku że z nim jestem , uciskiem w klatce piersiowej że co ja z nin robię, że to nie jest ten jedyny że dużo jest lepszych facetów że nam nie wyjdzie ze go oszukuje będąc z nim mając przy tym wyrzuty sumienia, straszna irytacje gdy się pojawi i mam wrażenie że jestem dla niego chamska i niemiła i analizuje strasznie jego wygląd to co powie jak się zachowa i każde jego słowo mnie drażni i utwierdza w tym że go nie kocham. Wówczas pojawia sie przeważnie nieprzyjemne uczucie w klatce. . Najgorsze jest to że każdy z tych stanów wydaje się naprawdę rzeczywisty i sama nie wiem co robić i co myśleć. Chcę z nim być ale nie chce tak się czuć. Wcześniej poprzedni partnerzy traktowali mnie gorzej ale nie miałam takich uczuc ani nie analizowałam tego co czuje przez praktycznie cały dzień. Nie mogę się skupić na pracy ani na niczym innym bo cały czas analizuje to co czuje i jestem zagubiona.nie wiem co robić ale nie chce go krzywdzić..