Mam na imię Agata i mam 17 lat. Od pewnego czasu czuje, że coś jest ze mną nie tak i boję co będzie dalej... Zaczęło się to pod koniec lutego, gdy wróciłam od swojego chłopaka, który wyjechał za granicę. Położyłam się spać tak jak zawsze, ale wiadomo było mi smutno, że mój chłopak do którego byłam bardzo przywiązana wyjechał za granicę na 3 miesiące. Zasypiając poczułam nagle jak tracę oddech, zerwałam się z łóżka, serce zaczęło mi mocno walić i nie wiedziałam co się dzieje. Pobiegłam po mamę byłam bardzo spanikowana myślałam że umieram bo serce tak mi mocno waliło do tego dostałam jakichś dreszczy i nie mogłam się uspokoić. Po jakichś 2 godzinach położyłam się z mamą do łóżka, ale bałam się zasnąć bo myślałam że się nie obudzę, ale ze zmęczenia w końcu jakoś zasnęłam. Rano obudziłam się i było już normalnie ale jednak czułam lekki niepokój. Po 2 tygodniach powtórzyła się ta sama sytuacja znowu dostałam tego ataku paniki kładąc się spać. Od tej pory bardzo ciężko mi było zasnąć ciągle czułam jak mi serce wali, zawsze kładąc się spać bałam się, że już się nie obudzę. Zaczęłam szukać w internecie, że może mam coś z sercem, wszystkie choroby serca sobie dopasowywałam. Po jakimś czasie zaczęłam mieć częściej te ataki nawet w dzień chociaż nie były już one takie mocno jak początkowo. Zrobił się maj a moje samopoczucie strasznie się pogorszyło nie miałam ochoty wstawać z łóżka, ciągle chciało mi się płakać, głowa mnie strasznie bolała, zaczęła mi drętwieć lewa ręka... Nie wiedziałam co się ze mną dzieje bałam się strasznie... Powiedziałam o tym mojej mamie ale mama szczerze mówiąc nie zwracała zbytnio na to uwagi. I tak leciał dzień za dniem a ja praktycznie leżałam cały czas w łóżku nie chciało mi się myć i jeść, ale mimo wszystko z trudem to robiłam. Pod koniec maja wrócił w końcu mój chłopak z za granicy, myślałam że polepszy mi się jak znowu będę z nim spędzać czas, ale nawet nie ucieszył mnie za bardzo jego powrót
Pojechałam do niego jakoś funkcjonowałam ale to nie było już to co kiedyś nie sprawiało mi nic radości za bardzo. Spotykaliśmy się z przyjaciółmi, nieregularnie spałam, mało jadłam aż w końcu pewnego dnia obudziłam się wszystko było dla mnie takie inne, dziwne przestraszyłam się bardzo zaczęłam szukać w internecie co mi jest, myślałam że wariuje wszystko było dla mnie takie obce, nie poznawałam siebie w lustrze. Znalazłam tematy o derealizacji i depersonalizacji wszystkie objawy które mam identycznie do tego pasują trochę się uspokoiłam. Przez jakiś czas było lepiej. Ale od miesiąca czuje jak mi się pogarsza, nic mnie dosłownie nie interesuje, nie potrafię się na niczym skupić. Moi bliscy stali się dla mnie obcy, nie czuje w ogóle żebym była sobą nie wiem po prostu jak to uczucie opisać... Boję się strasznie że rozwija się u mnie schizofrenia prosta że już zawsze taka będę trafię do psychiatryka i przestanę kontaktować... Jestem taka młoda chciałabym to życie wykorzystać jeszcze, ale czuję że jest coraz gorzej... Wizytę u psychiatry mam dopiero 22 września. Bardzo bym chciała choć trochę poczuć się lepiej ale jestem bezsilna, jak mam coś robić jak tak na prawdę nic mnie nie interesuje, nawet moi bliscy... 
