Cześć!

Studiuje informatyke (jestem na przed ostatnim semestrze inżynierki). Mam jeden przedmiot na którym jest ciśnienie spore, ale wychodzę powolutku na prostą z Niego. Reszta przedmiotów to tylko praktycznie chodzenie na zajęcia.
Dostałem pracę w dużej korporacji, można powiedzieć że praca marzeń. Wcześniej pracowałem zdalnie przez 2 lata.

Po tygodniu nowej pracy (pół etatu), wariuje po prostu... Mimo że nikt mnie tam nie ciśnie (jestem przyjęty jako młodszy programista), mam totalny luz, bardzo pomocnych ludzi obok siebie to i tak wariuje (wystraszyłem się też trochę poziomu, bo jest bardzo wysoki, aczkolwiek pracują tam ludzi z kilkunastoletnim doświadczeniem...). Chciałem odejść od firmy (stwierdziłem że mam za dużo na głowie), dzisiaj zarząd poszedł mi znowu na rękę i dostałęm swój własny projekt na którym będę mógł się sporo nauczyć, ludzi do pomocy, mozliwosc pracy zdalnej i totalny luz. Postanowiłem spróbować jeszcze raz. Wróciłem do domu i chociaż nie mam żadnych większych obowiązków to ja już mam w głowie milion wątpliwości. Chociaż jeszcze nic nie zacząłem robić i nikt mi nic nie karze jeszcze robić to i tak ja już się czuje zlękniony, przestraszony. Wiem że programowanie nie jest proste, ale zauważam u siebie teraz bardzo lękliwe podejście... Brak jakiegoś dystansu...

Pracowałem wcześniej zdalnie przez 2 lata w innej firmie, miałem swoją narzeczoną obok i czułem się bardzo ok. Mimo że nie raz były zadania bardzo ciężkie to dawałem sobie z nimi radę i nie wpadałem w jakieś lęki przez to. Teraz (nie mieszkam już narzeczoną) jeszcze nic nie zdążyłem konkretnego zrobić, a ja już cały w lękach chodzę. Mam aktualnie naprawdę mega szanse na rozwinięcie swojej kariery w spokojnym tempie, nie chciałbym jej zmarnować, ale moja psychika ciągle stawia mi pod nogi kłody... Nie potrafię zrozumieć o co się rozchodzi...

Objawy jakie mam to spowolnione myśli, lęk przed głębszymi analizami (w kwestii programowania), derealka, mnóstwo wątpliwości, szybkie denerwowanie się.

Nie wydaję mi się żeby to programowanie nie było dla mnie bo od 3-4 lat siedzę w tym i marzyłem o stablizacji w większej firmie, oraz o możliwości rozwinięcia się w pewnej branży...

Pomocy!

Ja się tak nakrecalam gdy miałam wyjazd na szkolenie za granoce. Z jednej strony szczssliwa no rozwinę się ttlko ja jedna z mojej formy jadę A z drugiej lęki czy dam radę sama z nerwica tal daleko od domu...jakoś dałam radę pomimo ataków paniki. Może bardzo ci zależy i stąd te nerwy? Twoje wewnętrzne ja chce tam zostać z tego co widzę nauczyć się nowych rzeczy rozwniac skrzydla A z drugiej strony lęk chce ci to zepsuć zabrać radość. Nie daj się uwierz w siebie i słuchaj chłopaków o podejmowaniu ryzyka i przyjacielskiej postawie wobec samego siebie mi pomogło

Hej.

Generalnie to jedną rzecz mogę Ci powiedzieć - próbuj do skutku i choćby nie wiem co, nie rezygnuj tylko dlatego, że masz wątpliwości co do tego, że się uda. Najwyżej się nie uda. A najgorszym co możesz zrobić, to odpuścić, zanim spróbujesz. Więc mimo tych objawów, mimo wątpliwości, czy podołasz - próbuj. Jeśli nie podejmiesz ryzyka, to wiadomym jest, że nic z tego nie będzie. Jeśli jednak je podejmiesz - wtedy z jednej opcji robią się dwie - coś z tego będzie lub nie. Masz szansę na powodzenie, a uciekając od razu skazujesz się na porażkę. Może się okazać tak, że pomimo tego spowolnionego myślenia, lęku, denerwowania się, wszystko zrobisz jak trzeba. Postaraj się sam siebie nie nakręcać myślami typu: „Kurczę, nie mogę się skupić, nie wyjdzie mi. Kurde, nie dam rady, za bardzo się denerwuję". Spróbuj się nakręcać odwrotnie: „Przecież ja to wszystko umiem, robiłem juz podobne rzeczy. Dam sobie radę" albo swoimi własnymi słowami z postu wyżej:

Mimo że nie raz były zadania bardzo ciężkie to dawałem sobie z nimi radę

Więc dlaczego teraz masz nie dać sobie rady? Dasz radę. Może po prostu właśnie bardzo Ci zależy i to całkiem NATURALNE, że się stresujesz.

Dzięki za słowa wsparcia, niestety po kolejnym tygodniu prób odpuściłem. Doszły mi mocne ataki lękowe w nocy, bezsenność, coraz większe rozkojarzenie i musiałem z czegoś zrezygnować, bo chodziłem jak Zombie... Więc zwolniłem się z tej pracy, pozostały studia i inne obowiązki. Musiałem odpuścić bo wykańczałem się, teraz też nie jest lekko, ale przynajmniej nie robię nadziei firmie i nie udaje że wszystko jest okej. Czuję mniejszy stres, co przekłada się na lepszą okazje do wychodzenia na prostą.

Gdy skończe studia, napewno spróbuje jeszcze. Nie ma innej opcji. Teraz muszę sobie dać jeszcze więcej luzu i ewentualnie w domu praktykować programowanie w wolnych chwilach, dla siebie