julia2270 pisze: ↑13 listopada 2020, o 16:58
Cześć! Znalezienie tego forum trochę mnie podbudowało na duchu, jednak nadal czuję się bardzo okropnie zagubiona i samotna. Chciałam podzielić się swoją historią i może ktoś mógłby mi jakoś doradzić/pocieszyć/wspomóc dobrym słowem.
Mam 23 lata i od 9 miesięcy jestem w związku ze swoim chłopakiem. Gdzie pierwsze 7 miesięcy to była bajka, byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. To ostatnie dwa to był totalny koszmar, nigdy w całym swoim życiu nie czułam się tak źle i nie miałam tak okropnego okresu jak teraz.
Zaczęło się od głupiej myśli ,,Czy mogłabym go kiedyś zdradzić?" na widok przystojnego chłopaka. Ta myśl, która przez pierwsze 7 miesięcy nigdy nie narodziła się w mojej głowie obróciła cały mój świat do góry nogami. Potem już było tylko gorzej. Czy ja go w ogóle kocham? Totalny zanik uczuć, ciągły płacz, ból głowy, rozmyślanie. Wizyta u psychiatry, który zwalił wszystko na rozchwianie hormonalne. Zaczęło się Przywoływanie różnych myśli.. czy za nim tęsknie jak go nie nie widzę, czy gdybym zobaczyła go z inną dziewczyną to czy jakoś mnie to ruszyło? Czy jakbym zerwała z nim to by mi było smutno? I na każde pytanie ta odpowiedź brzmiała NIE. Co przerażało mnie jeszcze bardziej. Nadeszło wielkie zerwanie, płacz mój mojego chłopaka, po jednym dniu zastanowiłam się Boże przecież ja wcale nie chciałam z nim zerwać. Wróciliśmy do siebie i znowu to samo.. te myśli, że w sumie mogłabym spróbować z kimś innym, potem już totalnie absurdalne (czy gdybym znalazła się w pokoju z jakimś przystojnym chłopakiem to czy mogłabym go zdradzić, czy gdybym wyjechała gdzieś za granicę to chciałabym kontynuować związek z nim na odległość)
Potem przyszła poprawa, uczucia wróciły radość, ale na chwilę.
Jak jest teraz? Średnio. Mieszkam ze swoim chłopakiem, spędzamy prawie cały czas razem. Kocham go uwielbiam spędzać z nim czas, przytulać się do niego, pociąga mnie fizycznie. Jest najcudowniejszy na świecie, traktuje mnie jak księżniczkę. Jednak ta ciągła myśl w głowie, że w sumie jakbym z nim zerwała i nie bylibyśmy już razem nie czułabym jakiegoś wielkiego smutku, że równie dobrze tak samo mogłabym czuć się tak samo z kimś innym. Gdzie przed tymi 2 miesiącami na myśl o tym, że nie bylibyśmy razem czułam ucisk w żołądku i nie mogłam sobie tego wyobrazić.
Dodam też, że te myśli nie są cały czas, bardzo często wygląda to jakby siedziały w mojej głowie 2 osoby i się kłóciły. Jedna to te okropne myśli a druga to ta ja sprzed 2 miesięcy, która stara się to wszystko jakoś poukładać.
Trwa to już 2 miesiące, czuję się taka nieszczęśliwa, patrzę na swojego chłopaka i widzę, że on mnie tak kocha, że jest ze mną szczęśliwy, powiedziałam mu o tym wszystkim, jest bardzo wyrozumiały, mówi, że to wszystko jest w mojej głowie, że sama muszę to sobie poukładać, jednak gdyby było to takie proste nie byłoby tego forum.
Czy jest to nerwica? Co mam zrobić, żeby w końcu poczuć się lepiej, żeby te myśli zniknęły. Od 2 miesięcy myślę tylko o tym, o moim związku nic innego, nie mam już sił, mam dość, lubię gdy w końcu nadchodzi wieczór, gdzie mogę pójść spać i chociaż przez chwilę o tym nie myśleć.
Najbardziej boję się tego, że przez te myśli kiedyś zrobię coś przez co stracę mojego chłopaka, np go zdradzę bo w danym momencie będę tak myślała, a to chyba by mnie zniszczyło, on jest najlepszym co mnie w życiu spotkało jednak ja i ta moja chora głowa nie potrafi tego docenić
Hej, Koleżanko, spokojnie!
tak, to nerwica natręctw, rocd, powiedziałbym książkowy przykład.
Jeśli chodzi o Twoj największy lęk, to ciekawa sprawa. Ta myśl, której się boisz, nie jest w żaden sposób zła. Rozumiem oczywiście podstawę lęku, sam takie miewałem, ale tutaj jest taka dość jasna odpowiedź. To, że mogłabyś żyć bez swojego chłopaka, to że nie załamałabyś się po rozstaniu, to że tak samo mogłabyś być z kimś innym w związku, to wszystko jest, uwaga, dobre!
Dobry związek to taki w którym ludzie są ze sobą dlatego, że chcą, a nie dlatego że muszą. Ty właśnie mówisz, że nie musisz, ale chcesz. Dobrym podejściem jest myślenie, że rozstanie to nie koniec świata, że się po nim nie załamiemy, bo dzięki temu nie wpadamy w uzależnienie od partnera.
Dobrym i prawdziwym jest stwierdzenie, że mogłabyś tak żyć z kimś innym. Tak, mogłabyś. Mit "The One" to jest podstawa tej nerwicy. Ale to jest mit. Nie ma czegoś takiego jak ten jeden jedyny na świecie, druga połówka jabłka. Tych połówek jest mnóstwo, ale chodzi o to, żeby któraś, taka która nam pasuje, a jednocześnie jest dla nas dobra i powoduje, że wzrastamy, wybrać.
Taka anegdotka. Na kursie przedmałżeńskim u Dominikanów (tam są naprawdę dobrzy psychologowie) pada często pytanie do kandydatów do małżeństwa. Czy byłbyś/byłabyś w stanie żyć bez swojego narzeczonego/ej. I poprawna odpowiedzią jest, że tak, że mógłbym, ale nie chcę. Że wybrałem z własnej woli. Pary które odpowiadają, że nie mogłyby, są oceniane raczej jako niedojrzałe.
Co do lęku, że zdradzisz chłopaka w jakiejś chwili nieświadomości, to jest on częsty w rocd. Ale osoba z nerwicą na punkcie swojej miłości nie zdradza, wręcz przeciwnie, rocd sprawi że nawet w najgorszej chwili ever, będziesz trzeźwo myśleć i niczego takiego nie zrobisz. Nie znam Cię, a dałbym sobie za to rękę uciąć, bo znam tę chorobę.
Przygotuj się jednak na długą walkę, nerwica trwa, atakuje od różnych stron, niemniej jednak jest z czasem taką słabnącą sinusoidą. Będziesz miała okresy raz lepsze, raz gosze, przy czym każdy kolejny gorszy będzie mniej intensywny, będziesz oswajać lęk, wystawiać się na niego, przyjmować go i akceptować.
Na koniec dodam, że z tego się wychodzi, naprawdę. Powoli, ale się wychodzi. Nie podejmuj żadnych decyzji pod wpływem lęku. Ani o rozstaniach, ani o przechodzeniu dalej. Daj sobie po prostu czas, spokój. Jak najwięcej uśmiechu, kochaj siebie, dawaj sobie fajne chwile i żyj nimi, to jest jak opatrunek na zmęczoną psychikę. Z czasem ona odrodzi się silniejsza i dojrzalsza niż była.
Przechodziłem to samo, ale dałem radę. Dzisiaj jesteśmy narzeczni, jeździmy sobie po świecie z radością, a ja jestem dużo dojrzalszy, doceniam swoją kobietę i wiem jak bardzo ją kocham. Ta nerwica nauczyła mnie naprawdę wiele i w gruncie rzeczy z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że mimo wszystko jestem za nią trochę wdzięczny losowi. Trochę, nie całkiem, mogła przejść troszkę łagodniej.
Pozdrawiam i trzymaj się ciepło, bądź twarda.
latwoej bedzie, a mu dzis pomoze ta historia bo jak na wszystkie mądrości ktore wyzej napisalam dzis mjie dopadł jakis gorszy stan i tak sie jeszcze lapie na tym ze sie daje wkrecac w te kolo myslowe