Ja przez pierwszy rok nerwicy miałem bardzo silną potrzebę, aby zerwać. Wtedy nie rozumiałem, że tak po prostu działa nerwica, ale teraz gdy już mój stan jest w miarę stabilny wiem, że zrobiłbym wielki błąd gdybym wtedy dał wygrać nerwicy. Wiadomo, że czasami jest lepiej a czasami nerwica bardziej daje się we znaki i chce się tylko płakać, ale pomimo mojego zaburzonego stanu emocjonalnego wiem, że z tą kobietą chcę być. Dlatego chciałbym jakoś poradzić tym osobom, które już mają dość, ale w sumie sam nie wiem jak. Zastanówcie się czy jak po prostu byście nie kochali to czy wasz stan emocjonalny byłby aż tak bardzo zrozpaczony ? Nie, po prostu nawet byście nie zwrócili uwagi na to, że partnerka staje wam się obojętna.

tomek19932304 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:46

Ja przez pierwszy rok nerwicy miałem bardzo silną potrzebę, aby zerwać. Wtedy nie rozumiałem, że tak po prostu działa nerwica, ale teraz gdy już mój stan jest w miarę stabilny wiem, że zrobiłbym wielki błąd gdybym wtedy dał wygrać nerwicy. Wiadomo, że czasami jest lepiej a czasami nerwica bardziej daje się we znaki i chce się tylko płakać, ale pomimo mojego zaburzonego stanu emocjonalnego wiem, że z tą kobietą chcę być. Dlatego chciałbym jakoś poradzić tym osobom, które już mają dość, ale w sumie sam nie wiem jak. Zastanówcie się czy jak po prostu byście nie kochali to czy wasz stan emocjonalny byłby aż tak bardzo zrozpaczony ? Nie, po prostu nawet byście nie zwrócili uwagi na to, że partnerka staje wam się obojętna.

Nie do końca. Jeśli dzieliłeś z kimś dużo czasu, dobrych i złych chwil, a masz z nim dziecko, to nie jest takie proste...

laure pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:49

tomek19932304 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:46

Ja przez pierwszy rok nerwicy miałem bardzo silną potrzebę, aby zerwać. Wtedy nie rozumiałem, że tak po prostu działa nerwica, ale teraz gdy już mój stan jest w miarę stabilny wiem, że zrobiłbym wielki błąd gdybym wtedy dał wygrać nerwicy. Wiadomo, że czasami jest lepiej a czasami nerwica bardziej daje się we znaki i chce się tylko płakać, ale pomimo mojego zaburzonego stanu emocjonalnego wiem, że z tą kobietą chcę być. Dlatego chciałbym jakoś poradzić tym osobom, które już mają dość, ale w sumie sam nie wiem jak. Zastanówcie się czy jak po prostu byście nie kochali to czy wasz stan emocjonalny byłby aż tak bardzo zrozpaczony ? Nie, po prostu nawet byście nie zwrócili uwagi na to, że partnerka staje wam się obojętna.

Nie do końca. Jeśli dzieliłeś z kimś dużo czasu, dobrych i złych chwil, a masz z nim dziecko, to nie jest takie proste...

No fakt ja opisuje to wszystko ze swojej perspektywy, ale moim zdaniem mimo wszystko nie powinno się podejmować takich decyzji jak rozstanie gdy stan emocjonalny jest zaburzony przez nerwicę. Piszę do tych osób, które juz nie wytrzymują i chcą zerwać

tomek19932304 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:52

laure pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:49

tomek19932304 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:46

Ja przez pierwszy rok nerwicy miałem bardzo silną potrzebę, aby zerwać. Wtedy nie rozumiałem, że tak po prostu działa nerwica, ale teraz gdy już mój stan jest w miarę stabilny wiem, że zrobiłbym wielki błąd gdybym wtedy dał wygrać nerwicy. Wiadomo, że czasami jest lepiej a czasami nerwica bardziej daje się we znaki i chce się tylko płakać, ale pomimo mojego zaburzonego stanu emocjonalnego wiem, że z tą kobietą chcę być. Dlatego chciałbym jakoś poradzić tym osobom, które już mają dość, ale w sumie sam nie wiem jak. Zastanówcie się czy jak po prostu byście nie kochali to czy wasz stan emocjonalny byłby aż tak bardzo zrozpaczony ? Nie, po prostu nawet byście nie zwrócili uwagi na to, że partnerka staje wam się obojętna.

Nie do końca. Jeśli dzieliłeś z kimś dużo czasu, dobrych i złych chwil, a masz z nim dziecko, to nie jest takie proste...

No fakt ja opisuje to wszystko ze swojej perspektywy, ale moim zdaniem mimo wszystko nie powinno się podejmować takich decyzji jak rozstanie gdy stan emocjonalny jest zaburzony przez nerwicę. Piszę do tych osób, które juz nie wytrzymują i chcą zerwać

Ja to zrobiłam.

tomek19932304 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:46

Ja przez pierwszy rok nerwicy miałem bardzo silną potrzebę, aby zerwać. Wtedy nie rozumiałem, że tak po prostu działa nerwica, ale teraz gdy już mój stan jest w miarę stabilny wiem, że zrobiłbym wielki błąd gdybym wtedy dał wygrać nerwicy. Wiadomo, że czasami jest lepiej a czasami nerwica bardziej daje się we znaki i chce się tylko płakać, ale pomimo mojego zaburzonego stanu emocjonalnego wiem, że z tą kobietą chcę być. Dlatego chciałbym jakoś poradzić tym osobom, które już mają dość, ale w sumie sam nie wiem jak. Zastanówcie się czy jak po prostu byście nie kochali to czy wasz stan emocjonalny byłby aż tak bardzo zrozpaczony ? Nie, po prostu nawet byście nie zwrócili uwagi na to, że partnerka staje wam się obojętna.

A Tomku, jak sobie radzisz w obecności partnerki, z tymi myślami, że ja oszukujesz. Np ja się czepialam o wszystko a jak mąż jest mega miły i kochany a mi chodzą po głowie myśli to mam straszne wyrzuty, że oszukuje itd. A wiem, że przez gardło by mi nie przeszło rozstanie, nie mogłabym go skrzywdzić.

Umieram czemu to tak musi boleć.

laure pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 16:48

Umieram czemu to tak musi boleć.

Kochana, zawsze mamy wybór. Jak widzisz w naszym wypadku każdy jest bolesny i nigdy nie wiadomo, czy dobry. Mamy rozchwiane emocje i nie wiem, czy w Twoim przypadku rozstanie coś zmieni, zwłaszcza że będziesz widywać partnera ze względu na Małą chociażby. Najlepiej pracować nad sobą jak tylko się da. To rozstanie to sama mi pisałaś wcześniej, że czułam somatyke, ucisk w głowie, a nie, że partner coś zrobił...

Czuję pustkę i ból. Ziejaca pustkę...

Mi już nawet smutno nie jest. Mial przyjechac dzisiaj Ale jakoś ode wczoraj nie rozmawiamy. Nie mna go a mi jakoś wgl nie jest źle

Hej Kochani!

Czytam posty powyżej i smutno jakoś, co potrafi nam wmówić nasz umysł. Mamy setki objawów, myśli charakterystycznych dla zaburzeń, a wciąż brak akceptacji. Rozstanie to taki strzał w kolano, uległość kompulsji. Wiem, że strasznie to ciężkie, ale jak widać ulgi też nie daje. Bo problem nie leży w związku, tylko w naszej głowie. Dużo siły dla wszystkich

Nie chcę żyć, nie chcę tak żyć, nie mogę tak żyć. Już nie ma dla mnie nadziei. Niech on odejdzie, ułoży sobie życie z normalną kobietą, niech ma z nią rodzinę. Ja i tak będę sama, zniszczyłam mu życie wystarczająco.

Milla31 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 15:38

tomek19932304 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:46

Ja przez pierwszy rok nerwicy miałem bardzo silną potrzebę, aby zerwać. Wtedy nie rozumiałem, że tak po prostu działa nerwica, ale teraz gdy już mój stan jest w miarę stabilny wiem, że zrobiłbym wielki błąd gdybym wtedy dał wygrać nerwicy. Wiadomo, że czasami jest lepiej a czasami nerwica bardziej daje się we znaki i chce się tylko płakać, ale pomimo mojego zaburzonego stanu emocjonalnego wiem, że z tą kobietą chcę być. Dlatego chciałbym jakoś poradzić tym osobom, które już mają dość, ale w sumie sam nie wiem jak. Zastanówcie się czy jak po prostu byście nie kochali to czy wasz stan emocjonalny byłby aż tak bardzo zrozpaczony ? Nie, po prostu nawet byście nie zwrócili uwagi na to, że partnerka staje wam się obojętna.

A Tomku, jak sobie radzisz w obecności partnerki, z tymi myślami, że ja oszukujesz. Np ja się czepialam o wszystko a jak mąż jest mega miły i kochany a mi chodzą po głowie myśli to mam straszne wyrzuty, że oszukuje itd. A wiem, że przez gardło by mi nie przeszło rozstanie, nie mogłabym go skrzywdzić.

Hmmm ja też często mam takie dni, że czepiam się o wszystko wystarczy wtedy jeden zły gest z jej strony, aby podrażnić nerwicę, ale tłumaczę sobie, że przecież nie mam w tym momencie wpływu na swoje myśli i swoje emocje. Tłumaczę sobie, że moje emocje i myśli są tak zaburzone, że co ja będę się tym przejmował to nerwica jest temu winna nie ja.

tomek19932304 pisze: ↑

25 kwietnia 2018, o 13:16

Milla31 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 15:38

tomek19932304 pisze: ↑

24 kwietnia 2018, o 14:46

Ja przez pierwszy rok nerwicy miałem bardzo silną potrzebę, aby zerwać. Wtedy nie rozumiałem, że tak po prostu działa nerwica, ale teraz gdy już mój stan jest w miarę stabilny wiem, że zrobiłbym wielki błąd gdybym wtedy dał wygrać nerwicy. Wiadomo, że czasami jest lepiej a czasami nerwica bardziej daje się we znaki i chce się tylko płakać, ale pomimo mojego zaburzonego stanu emocjonalnego wiem, że z tą kobietą chcę być. Dlatego chciałbym jakoś poradzić tym osobom, które już mają dość, ale w sumie sam nie wiem jak. Zastanówcie się czy jak po prostu byście nie kochali to czy wasz stan emocjonalny byłby aż tak bardzo zrozpaczony ? Nie, po prostu nawet byście nie zwrócili uwagi na to, że partnerka staje wam się obojętna.

A Tomku, jak sobie radzisz w obecności partnerki, z tymi myślami, że ja oszukujesz. Np ja się czepialam o wszystko a jak mąż jest mega miły i kochany a mi chodzą po głowie myśli to mam straszne wyrzuty, że oszukuje itd. A wiem, że przez gardło by mi nie przeszło rozstanie, nie mogłabym go skrzywdzić.

Hmmm ja też często mam takie dni, że czepiam się o wszystko wystarczy wtedy jeden zły gest z jej strony, aby podrażnić nerwicę, ale tłumaczę sobie, że przecież nie mam w tym momencie wpływu na swoje myśli i swoje emocje. Tłumaczę sobie, że moje emocje i myśli są tak zaburzone, że co ja będę się tym przejmował to nerwica jest temu winna nie ja.

No ja mam tak samo ale boje sie zostwic tego wszystkiego tzn. Mysli zeby je puścic. Boje sie ze wtedy okaza sie prawda. Ale mam coraz wieceh momentow gdzie zapominam o wszystkim i zajmuję sie praca. A po chwili mysl ze wgl nie mysle o mojej kobiecie i znow rozkimniam potem znow praca i tak od 2 dni... A wczeaniej gdy pisalem tutaj ostatniego posta myslaem ze znalazłem klucz cieszyelm soe kazda chwila z moim skarbem i po 2 dniach znow sie zaczelo.

Chłopaki, mimo wszystko jest progres! Dajecie nadzieję

Uwaga APEL!!
Ale Wy pierdol..icie!!
Przestańcie dawać się nerwicy i tym bzdurnym myślą, które są w waszej głowie tylko po to, żeby Was gnębić!! Ja sama byłam w takiej sytuacji jak Wy ponad dwa lata, od 3 miesiąca ciąży do momentu jak Synek skończył prawie dwa lata i wiem jakie to ciężkie, jakie to okropne, jak to boli. Nawet na porodówce zamiast liczyć skurcze myślałam czy na pewno kocham, jak to będzie jak wrócimy z Synkiem do domu, czy nie będę chciała odejść, uciec, zostawić ich. I tak się bałam jeszcze dwa lata, niepotrzebnie. A potem dostałam dd i już w ogóle był kosmos.
Uwierzcie, ze kiedyś trzeba powiedzieć stop, bo inaczej będziecie tymi marudami co piszą na nerwica.com i tylko straszą.
Teraz niech każdy z Was na głos powie, ze kocha. Mimo tego strachu, tych uczuć. Tak trzeba. Trzeba powiedzieć sobie jasno „kocham, a ty nerwico radośnie!”. I tyle. Ja od jakiegoś czasu nie mam myśli rocd, mam jedynie dd, które jest mniejsze i nie czuje uczuć cały czas, ale wszystko w swoim czasie.
Jesteśmy razem cały czas i serio to jest takie piękne, mam taka satysfakcję, ze jestem tak mega silna, ze przeżyłam to wszystko, ze tak mi było ciężko, ale dałam rade!! I całe moje życie się zmieniło, bo już automatycznie nie przejmuje się pierdolalmi, nie stresuje się byle czym, a nawet jak jest jakiś cięższy temat w życiu to inaczej do tego podchodze. I wiecie jak to się stało? Dd mnie tego nauczyło. W dd przejmowałam się wszystkim, bo ja nawet nie wiedziałam jak rano otwierałam oczy, czy ja mam się najpierw umyć, czy ubrać, czy na spacer z Synem, bo ja się każdego ranka budziłam jakbym była pierwszy dzień na swiecie tak mi dd w łeb walnęło. A teraz jak odpuszcza to jest taki spokój, taki luzik, ze aż miło
Dlatego serio zAmiast pisać tutaj ciagle to samo, do znudzenia działajcie. Ale działajcie na ostro, mając cel jakim jest wolność od tego syfu. Codziennie rano mówcie na głos, ze się nie boicie, ze to tylko nerwica miesza a wy kochacie.