wojteczek pisze: ↑3 lipca 2019, o 21:29
Jest 12.06.2008 rok i pamiętny mecz, w którym pewien znany sędzia gwizdnął karnego "z kapelusza" w meczu Polska-Austria. Dla mnie szczególnie było to irytujące biorąc pod uwagę pobyt w szpitalu i przeprowadzanie masakrycznej ilości badań, z których nic nie wynikało. Kilka dni wcześniej nagle poczułem się fatalnie i miałem wrażenie, że się duszę w zasadzie bez powodu za to odstawiłem piękne przedstawienie grając groteskową rolę chorego. Dam wam gotową receptę jak spier...ć sobie 10 lat życia. Wystarczy:
-ścigać się z życiem
-mieć parcie na bycie pierwszym
-mieć ojca alkoholika
-kochającą matkę uczącą od dziecka na wszystko reagować strachem
-wstydzić się słabości
-unikać, uciekać, spierd..ć przed wszystkim co wydaje się nam niekomfortowe
-grać cwaniaka przed sobą i wszystkimi
-chodzić do psychologa za ciężkie pieniądze i słuchać porad w stylu "nie myśl o tym"
-opcjonalnie do psychiatry "jesteś zdrowy ale jak się pogorszy dostaniesz leki"
O ile na rodzinę nie macie wpływu o tyle na całą resztę tak i to jest punkt wyjścia do odburzania. Nigdy nie minie puki nie zrozumiemy z czym mamy do czynienia holistycznie. Niemal całą dekadę widziałem przed sobą drzewa nie widząc lasu ujmując w sposób obrazowy. Chciałem nie mieć objawów, ja chciałem nie mieć natrętów, nie mieć somatów, nie bać się i każdy przetrwany dzień uważałem za sukces. Chciałem otworzyć drzwi do normalnego życia nie otwierając zasuw. Niestety nabawiłem się tego jak jeszcze nerwica nie była modna i kompletnie nie było pomocy co pozwoliło mocno się rozkręcić zaburzeniu. Pewnym przełomem była pozycja Grzegorza Szaffera, która nieco otworzyła mi oczy ale nie potrafiłem tego przekuć na odburzenie o czym za chwilę. Co mi pomogło
-zaburzeni.pl i to bez wazyliny punkt zwrotny w pewnym sensie mojego życia
-akceptacja i tu nie będę oryginalny, jak nie zrozumiesz, że to masz i jest to normalne to niestety będziesz w tym siedział
-ryzyko, życie w nerwicy w tym całym kokonie lęku nie jest życiem więc weź to chłopie lub dziewczyno pierd...j i zaryzykuj. Postaw wszystko na jedną kartę. Moim "problemem" było kochanie życia ponad wszystko i ja chciałem tylko i aż tego nie stracić więc trzymałem to tak mocno ten swój skarb, że aż się doprowadziłem do natrętów samobójczych co z perspektywy czasu wydaje mi się śmieszne
-zrozumienie empiryczne problemu i pewna metodologia działania. U Szaffera było uspokajanie ale to czasowe a potrzeba całkowitego zrozumienia problemu
U mnie nerwica wrosła w moją osobowość bo miałem ją od zawsze jak teraz na to patrzę. Kochająca nadopiekuńcza matka wiecznie chora i ojciec tyran alkoholik to idealna gleba dla nerwicowca. Jeżeli ktoś z was mówi, że się nie da z tego wyjść to ja jestem żywym przykładem, że można. "Umierałem milion razy" i znam cały ten schemat więc niczym mnie nie zaskoczycie, byłem weteranem. Mam 33 lata i mega dobre życie, powodzi mi się zarówno prywatnie i zawodowo. Nerwica nauczyła mnie być sorry za patos lepszym człowiekiem, pozbyłem się jadu, patrzę na ludzi z większym szacunkiem. To czego żałuję to tego, że mnie to blokowało bo wszystko wydawało mi się niebezpieczne.
Jeżeli ktokolwiek dotarł do tego miejsca tych wypocin to pewien cytat z filmu w lekko zmienionej formie przyświecał mi przez ostatni okres zaburzenia i w pełni oddaje to co czułem
"Powiem ci coś, co sam dobrze wiesz. Świat to nie samo słoneczko i tęcze. To podłe i okrutne miejsce i nieważne, jaki z ciebie twardziel, nerwica powali cię na kolana i tak przytrzyma, jeśli na to pozwolisz. Ty, ja ani nikt inny nie bije tak mocno, jak nerwica. Ale nie chodzi o to, jak mocno bijesz. Chodzi o to, jak mocno możesz oberwać i ciągle przeć do przodu. Ile możesz znieść i ciągle przeć do przodu. Tak się zwycięża!"
Odburzony Wojteczek
Szczególnie dedykuję
Victor
Kretu
Marianna
Wszystkim tym, którzy pomogli
u mnie identycznie rozkręciła się nerwica jakbym czytał siebie to samo miałem w domu 
gratki
