Czy będę w stanie wyjść z zaburzenia jeśli sytuacja w domu, której nie mogę zmienić jest bardzo toksyczna?
Dodam jeszcze, że cały czas myślę o toksycznej relacji z moją matką, ona niszczy moje życie a niestety zamieszkała z nami, niby w osobnym mieszkaniu we dwurodzinnym domu. I chociaz nerwicę mam od dziecka to nasilenie objawów nastąpiło 6 lat temu po wspólnej przeprowadzce. Nie ma co rozstrząsac, że mogłam nie decydować się na wspólny dom, najgorsza decyzja w moim życiu ale aktualnie sytuacja jest patowa...

Cizeko powiedziec bo jesli jest w tobie ciagle napięcie z tego powodu to moze byc ciezej z tego wyjsc

Miśka123 pisze: ↑

30 maja 2022, o 16:25

Czy będę w stanie wyjść z zaburzenia jeśli sytuacja w domu, której nie mogę zmienić jest bardzo toksyczna?
Dodam jeszcze, że cały czas myślę o toksycznej relacji z moją matką, ona niszczy moje życie a niestety zamieszkała z nami, niby w osobnym mieszkaniu we dwurodzinnym domu. I chociaz nerwicę mam od dziecka to nasilenie objawów nastąpiło 6 lat temu po wspólnej przeprowadzce. Nie ma co rozstrząsac, że mogłam nie decydować się na wspólny dom, najgorsza decyzja w moim życiu ale aktualnie sytuacja jest patowa...

jest jak jest, musisz się nauczyć stawiać granicę w tej sytuacji, nawet w relacji z matką. nie wyklucza to oczywiście dążenia do osobnego mieszkania jeśli obecna sytuacja życiowa Ci nie odpowiada.

prymas007 pisze: ↑

31 maja 2022, o 15:43

Miśka123 pisze: ↑

30 maja 2022, o 16:25

Czy będę w stanie wyjść z zaburzenia jeśli sytuacja w domu, której nie mogę zmienić jest bardzo toksyczna?
Dodam jeszcze, że cały czas myślę o toksycznej relacji z moją matką, ona niszczy moje życie a niestety zamieszkała z nami, niby w osobnym mieszkaniu we dwurodzinnym domu. I chociaz nerwicę mam od dziecka to nasilenie objawów nastąpiło 6 lat temu po wspólnej przeprowadzce. Nie ma co rozstrząsac, że mogłam nie decydować się na wspólny dom, najgorsza decyzja w moim życiu ale aktualnie sytuacja jest patowa...

jest jak jest, musisz się nauczyć stawiać granicę w tej sytuacji, nawet w relacji z matką. nie wyklucza to oczywiście dążenia do osobnego mieszkania jeśli obecna sytuacja życiowa Ci nie odpowiada.

Stawiam granice ale ona ma je za nic i robi mi sceny, wiecznie czuję wyrzuty sumienia... Nie odpowiada ale mam dom na kredyt, który ją spłacam i nie dam rady wziac jeszcze czegoś na kredyt...

Miśka123 pisze: ↑

30 maja 2022, o 16:25

Czy będę w stanie wyjść z zaburzenia jeśli sytuacja w domu, której nie mogę zmienić jest bardzo toksyczna?
Dodam jeszcze, że cały czas myślę o toksycznej relacji z moją matką, ona niszczy moje życie a niestety zamieszkała z nami, niby w osobnym mieszkaniu we dwurodzinnym domu. I chociaz nerwicę mam od dziecka to nasilenie objawów nastąpiło 6 lat temu po wspólnej przeprowadzce. Nie ma co rozstrząsac, że mogłam nie decydować się na wspólny dom, najgorsza decyzja w moim życiu ale aktualnie sytuacja jest patowa...

Tak, ja jestem tego przykładem.
Napiszę więcej jedno może wspierać drugie.

Katja pisze: ↑

31 maja 2022, o 22:01

Miśka123 pisze: ↑

30 maja 2022, o 16:25

Czy będę w stanie wyjść z zaburzenia jeśli sytuacja w domu, której nie mogę zmienić jest bardzo toksyczna?
Dodam jeszcze, że cały czas myślę o toksycznej relacji z moją matką, ona niszczy moje życie a niestety zamieszkała z nami, niby w osobnym mieszkaniu we dwurodzinnym domu. I chociaz nerwicę mam od dziecka to nasilenie objawów nastąpiło 6 lat temu po wspólnej przeprowadzce. Nie ma co rozstrząsac, że mogłam nie decydować się na wspólny dom, najgorsza decyzja w moim życiu ale aktualnie sytuacja jest patowa...

Tak, ja jestem tego przykładem.
Napiszę więcej jedno może wspierać drugie.

Bardzo Ci dziękuję

Miśka123 pisze: ↑

31 maja 2022, o 22:03

Katja pisze: ↑

31 maja 2022, o 22:01

Miśka123 pisze: ↑

30 maja 2022, o 16:25

Czy będę w stanie wyjść z zaburzenia jeśli sytuacja w domu, której nie mogę zmienić jest bardzo toksyczna?
Dodam jeszcze, że cały czas myślę o toksycznej relacji z moją matką, ona niszczy moje życie a niestety zamieszkała z nami, niby w osobnym mieszkaniu we dwurodzinnym domu. I chociaz nerwicę mam od dziecka to nasilenie objawów nastąpiło 6 lat temu po wspólnej przeprowadzce. Nie ma co rozstrząsac, że mogłam nie decydować się na wspólny dom, najgorsza decyzja w moim życiu ale aktualnie sytuacja jest patowa...

Tak, ja jestem tego przykładem.
Napiszę więcej jedno może wspierać drugie.

Bardzo Ci dziękuję

Co do granic, to musisz mieć świadomość, że stawienie ich jest procesem, który wymaga od Ciebie czujności i konsekwencji, to Ty musisz ich pilnować, a nie liczyć na zrozumienie oraz na to, że powiesz coś raz i zostanie to uszanowane.

Miśka123 pisze: ↑

31 maja 2022, o 16:34

prymas007 pisze: ↑

31 maja 2022, o 15:43

Miśka123 pisze: ↑

30 maja 2022, o 16:25

Czy będę w stanie wyjść z zaburzenia jeśli sytuacja w domu, której nie mogę zmienić jest bardzo toksyczna?
Dodam jeszcze, że cały czas myślę o toksycznej relacji z moją matką, ona niszczy moje życie a niestety zamieszkała z nami, niby w osobnym mieszkaniu we dwurodzinnym domu. I chociaz nerwicę mam od dziecka to nasilenie objawów nastąpiło 6 lat temu po wspólnej przeprowadzce. Nie ma co rozstrząsac, że mogłam nie decydować się na wspólny dom, najgorsza decyzja w moim życiu ale aktualnie sytuacja jest patowa...

jest jak jest, musisz się nauczyć stawiać granicę w tej sytuacji, nawet w relacji z matką. nie wyklucza to oczywiście dążenia do osobnego mieszkania jeśli obecna sytuacja życiowa Ci nie odpowiada.

Stawiam granice ale ona ma je za nic i robi mi sceny, wiecznie czuję wyrzuty sumienia... Nie odpowiada ale mam dom na kredyt, który ją spłacam i nie dam rady wziac jeszcze czegoś na kredyt...

To nie jest proste, zdaję sobie z tego sprawę, ale musisz konsekwentnie dążyć do celu. To proces, jak przed chwilą też ktoś napisał. Rodzic powinien być wsparciem, a nie wiecznym wyrzutem sumienia, że nie spełniamy jego oczekiwań. Masz prawo mieć swój punkt widzenia i działać zgodnie z własnymi potrzebami.

Kto ma przesrany dzień jak ja? Cały dzień nogi jak z waty, zawroty głowy, kołysanie, uderzenia gorąca, trzęsiawka. Dawno nie miałam tak ciężkiego dnia. I nie wiem jak sobie z tym poradzić, jest mi dzisiaj cholernie ciężko. Dodatkowo mam zapalenie zatok co chyba nie polepsza mojej sytuacji. Leżę już w łóżku a dalej czuje jakby mi głowa odpływała...

Oleksa pisze: ↑

9 czerwca 2022, o 20:32

Kto ma przesrany dzień jak ja? Cały dzień nogi jak z waty, zawroty głowy, kołysanie, uderzenia gorąca, trzęsiawka. Dawno nie miałam tak ciężkiego dnia. I nie wiem jak sobie z tym poradzić, jest mi dzisiaj cholernie ciężko. Dodatkowo mam zapalenie zatok co chyba nie polepsza mojej sytuacji. Leżę już w łóżku a dalej czuje jakby mi głowa odpływała...

Spokojnie to wszystko to sa objawy nerwicy nic ci nie bedzie musisz to przeczekac wiem jest to straszne ale musisz jak to przeczekasz to podswiadomosc dostanie sygnal ze nic sie nie dzieje i znow bedziesz jeden krok dalej

Ja pamiętam ze mialem uczucie wychodzenia z ciala, zapadanie sie w łóżku no dosłownie cuda na kiju ale wiedzialem ze to jest objaw przemeczonego mózgu i efekt jego regeneracji i nie zawracalem na to uwagi i pomalu wszystko mijalo mozg odpoczol i wszystko wrocilo do normy uwierz mi

Panowie i Panie. A jak sobie poradzić z atakiem paniki w pracy na nocce?
w dzień w pracy jest wszystko ok, ale kiedy przychodzi tydzień nocek w pracy od razu się trzęsę i wpada tradycyjny lek przed lękiem (mam 5 nocy z rzędu co jest dla mnie bardzo męczące fizycznie i psychicznie). Całą noc w pracy walka nie dość że z pracą to z organizmem przed lękiem...
Miał ktoś problemy na nockach? Jak sobie poradził? Myślałem zapodać hydro, ale boje się ze będę usypiał na nich ...

A moze by tak poczytac cos na temat lęku przed lękiem i potem wdrożyć ta wiedze w życie?

Wytłumaczy mi to ktoś dziewczyna wyszła z koleżankami z pracy oczywiście wróci o północy itd, ja się denerwuje wymiotować mi się chce plus myśli że będę miał wrzody Oki pracuje z tą myślą przez wyjście jednorazowe nie nabawię się horob serca i wrzodów i myśli dalej a jak będzie częściej wychodzić, kurcze zachowuje się jak pipa nie mogę wymagać ze ktoś nie będzie żył bo ja słabiej żyje, zaraz myśli że może lepiej się rozstać i znaleźć kogoś innego żeby jej i sobie nie zawalać życia, czemu tak bardzo jej wyjścia mnie irytują i denerwują?

Jak jest u was z poczuciem radości, szczęścia? Bo ja np mam problem żeby się z czegokolwiek cieszyć, przypuśćmy idę z dziewczyną w fajne miejsca gdzie są fajne widoki ona się zachwyca i cieszy, albo robię coś fajnego a mimo to jestem taki zamulony i odcięty, jakby mi nie dochodziły jakieś bodźce do głowy i nie mogę odczuwać tych rzeczy w ogóle nic nie cieszy, taka odcina i zamula smutek, jakby na kacu, myślicie że da się wyrównać tą chemię w mózgu która przynosi taka radość szczęście? Samą pracą? Czy sięgnąć po leki jakieś, ale mnie nurtują te rzeczy, a chce po prostu się cieszyć i żyć jak kiedyś a który to już rok mija...