songoten pisze: ↑

20 kwietnia 2021, o 22:16

JestemNadzieja pisze: ↑

20 kwietnia 2021, o 20:05

songoten pisze: ↑

20 kwietnia 2021, o 18:22

Hej. Kiedyś pisałem że odcina mnie czasami ale nie mam na myśli odrealnienia tylko bardziej osłabienie ogromne uczucie zmęczenia ospałość itp, dziś to znów miałem i............
zmiarzylem ciśnienie, było najniższe jakie odnotowałem w życiu. 106/69. Z tad moje pytanie, czy nerwica może mieć wpływ na obniżenie ciśnienia, do tej pory myślałem że nerwica może powodować skoki ciśnienia tylko do góry.

Często miewam takie ciśnienie a nawet niższe . I nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Też będę wdzięczna jak ktoś się wypowie

Sa ludzie którzy mają niskie średnie lub wyższe ciśnienie z natury. Ja zazwyczaj mam lekko powyżej średniej dlatego te które napisałem było jak dla mnie jakieś bardzo niskie. Zawsze dotychczas miałem podwyższone co najwyżej średnie.

Katja pisze: ↑

21 kwietnia 2021, o 00:15

Livi pisze: ↑

19 kwietnia 2021, o 18:39

Katja pisze: ↑

19 kwietnia 2021, o 17:04

To trzeba sobie gdzieś na łóżkiem dużymi literami napisać, że tworzymy i zmieniamy nasze życie poprzez działanie, nie przez same chęci, zrozumienie, myślenie czy mówienie o czymś. Nie przez rozmowy z terapeutą po których nic nie zmieniamy, terapeuta daje nam narzędzia, ale to my musimy zrobić z nich użytek. To przez nasze reakcje/działanie i konskwentne trzymanie się pewnych postaw (pomimo objawów, myśli czy cierpienia ) powstają nowe drogi neuronowe które zapisują się w naszej podświadomości. I to trzeba zrozumieć inaczej cały czas będziemy urwalać lękowe nawyki i żalić się, że nic na nas nie działa.
Zrozumienie jest owszem bardzo potrzebne jako punkt wyjścia, ale jest mnóstwo osób, które coś teoretycznie rozumie, ale w praktyce gdy pojawiają się jakieś sytuacje i związane z nimi myśli i emocje to załącza się im się schemat działania, znany schemat dzialania, urwalony w podświadmości ( a lęk jest bardzo silnym utrwalaczem ) w który idą jak śliwka w kompot. I to trzeba zmieniać pomimo dyskomfortu psychicznego, pomimo, że te schematy wchodzą z automatu, to trzeba sobie zdać z nich sprawę i robić na odwrót, przecierać nowe szlaki, które z czasem się utrwalą jako nawykowa reakcja.

Katja ja przez 1,5 miesiąca praktycznie 24h żyłam w lęku, dochodziły nowe objawy somatyczne (w sumie nadal żyję tylko więcej śpię po lekach). Nie wiedziałam, że to tylko nerwy, biegałam po lekarzach. Potem trafiłam jakoś w Google na trop, że mój drgający (ruszający) obraz, kłopoty z pamięcią, koncentracją, odcięcie od tego, co robiłam wcześniej, zanik uczuć i emocji, i to co mi się przytrafiło na samym początku może być od nerwów. Wylądowałam na tym forum chyba dzięki Youtube. Spałam po parę minut na dobę do 2-3 h, kilka razy 4h.
Dostałam leki od psychiatry, początki były kiepskie, ogromne napięcie i dół. Od jakichś 2 tygodni jest poprawa, ale szału nie ma. Głowa boli od ok. 23 stycznia codziennie - teraz już nie wiem czy od nerwów czy od leków. Obraz nadal drga, wczoraj popłakałam wieczorem, to jeszcze jakieś paski zrobiły się przed oczamini mgła na chwilę.
Całymi dniami jestem senna i zmęczona odkąd biorę leki.
Najgorsze chyba są szumy uszne. Miałaś może? Masz jakiś sposób jak z tym żyć? Ignorować? Miałam pisk od kilku lat taki cichy - nie wiem od czego, wraz z rozwijaniem się stanu lękowego (ok. połowy stycznia) zaczął narastać - potem gwizd, pisk jak hamujący pociąg. Dudnienia, buczenia, strzelanie przy połykaniu śliny. Teraz to już słyszę to wszędzie plus 2 lub 3 różne dzwonienia, które doszły wraz z rozpoczeciem zażywania leków. Aż głowa pęka, jakby drży wewnątrz. Nie mam sekundy spokoju od połowy stycznia.
Psychiatra mówiła, żeby nie myśleć o przeszłości. Wiem, ze o przyszłości lepiej też nie, ale trochę martwię się, że ten gwizd-pisk (okropnie głośny) i dzwonienia nie przejdą.
Chętnie rzuciłabym leki, ale wpaść w dół i rozkminiać, że jest tylko jedno wyjście nie chcę, bo mam małe dzieci, które i tak już przeżywają mój stan. Mam taki stan oszołomienia przez tą głowę, ruszający obraz i dźwięki, że ciężko opisać, ból karku, pleców nóg, rąk, szczękę mi ściska, aż zęby bolą, jeszcze problemy z pamięcią i taka mgła na przeszłość. Dzień w dzień 4 miesiąc się zaczyna. Wiem, że nie ja jedna.
To straszne, co może się stać z człowiekiem i powiedzą jak jedna psychiatra, u której byłam "na szczeście to tylko nerwy". Choć potem dodała "mocno panią złapało".

Pewnie powinnam już teraz przestać o tym myśleć, zacząć żyć jak dawniej. Mam takie momenty, że już teraz zaczynam, a za chwilę boom - a jak nie przestanie wyć w głowie? Jak głowa nie przestanie boleć? Jak rozchoruje się na coś innego po lekach?
Nie zamknęłam się w domu, porzuciłam dużo obowiązków domowych, ale mimo bólu i przerażenia chodziłam i chodzę do pracy. Staram się coś robić np. kolorowanki antystresowe, rolki jak pogoda pozwoli.
Znowu chciałabym się cieszyć życiem i uśmiechać jak dawniej.
Widzę, że umiesz podtrzymać na duchu
Może coś mi doradzisz.

Nie ma znaczenia, że nie zamknęłaś się w domu i nie porzuciłaś swoich obowiązków tzn dobrze, że tego nie zrobiłaś, ale nie to jest kluczowe, bo kluczowe jest to, że Ty wierzysz w zagrożenie i nie wierzysz w zmiane tego stanu , a wiara w zmianę prowadzi do zmiany. Masz dokładnie to w co wierzysz, bo zaburzenie lękowe jest stanem mentalnym, w którym popadamy w iluzje zagrożenia i tkwiąc w nim nakręcamy sobie reakcje stresową, która skutkuje ciągłymi objawami stresu i tym, że nasz organizm jest nieustanie zaagażowany w nieistniejącą walkę z zagrożeniem przez co czujemy się coraz gorzej z jednej strony właśnie z uwagi na objawy stresu, a z drugiej dlatego, że organizm zaagażowany w walkę odpuszcza sobie inne sprawy. Stąd np osoby, które mają zaburzenie lękowe często mają problemy z trawieniem, bo organizm nie będzie się zajmował trawieniem gdy szykuje się do walki. Dlatego lepiej nie jeść w silnym stresie.
Miałam różne stukania i wrażenie huku, wybuchu zaraz po przebudzeniu, co wynika z napięć ( wrażenie wybuchów, hamujących pociągów wynika m.in. z zaciskania się i rozlużniania mięśni głowy, jak gorzej spałam to miałam sporo taki objawów, teraz nie mam ich w ogóle ) , u każdego z nas kumulują się one w innych częściach ciała, u mnie akurat nie jest to głowa, aczkolwiek miałam taki czas po zdjęciu aparatu, że codziennie bolała mnie łepetyna, ale nie zajmowałam się tym i sam nie wiem kiedy przeszło.
Negatywne rozmyślanie w kierunku co to będzie jak coś tam powinnaś porzucić, tak nie myślimy i koniec kropka. Wiem, że gdy takie myśli przychodzą do głowy to ciężko się powstrzymać żeby nie podążać za nimi, ale trzeba konskwentnie odrzucac ten tok myślenia mówiąc sobie, będzie co będzie, pożyjemy zobaczymy, ja zakładam, że będzie ok. I to nie są żadne motywacyjne frazesy, tylko coś co wiele osób nijak nie może zrozumieć, że z pewnym tokiem myślenia trzeba się pożegnać. I nie ma znaczenia jak źle się przy tym będziesz czuć, jak mocne będą podstawy do obaw, jeśli cenisz sobie swoje zdrowie psychiczne to nie podążaj za obawami i nie czytasz w necie o chorobach. Jeżeli nie rozumiesz, że to Ci szkodzi to wiedz , że jest coś takiego jak "choroba" studentów medycyny którzy przez to, że muszą czytać o objawach chorób to zaczynają dostrzegać je u siebie i latać po lekarzach. Naprawdę sporo studentów medycyny przechodzi przez etap nieprzespanych nocy i urojonych chorób po ciągłej lekturze objawów.
Będziesz się cieszyć życiem, uśmiechać się i wszystko wróci do normy, ale musisz teraz trochę się przemęczyć, no bo stało się co stało, mleko się rozlało i wpadłaś w zaburzenie lękowe i nie ma co dumać nad przeszłością trzeba się skupic teraz nad tym żeby uspokoić stan emocjonalny żeby nie być w ciągłej reakcji walcz lub uciekaj. Co za tym dobrze że działasz, organizujesz sobie jakoś czas, jak najbardziej jak najwięcej śmiechu, relaksu, sportu ( ale bez przeciążania organizmu ), ale co najważniejsz to właściwa postawa, właściwe nastawienie i reakcje, odkręcanie lękowych nawyków, tu jest klucz do wyjścia ze stanu który jest iluzją wynikającą z przeciążenia układu nerwowego.

Pozdrawiam Cię serdecznie

songoten pisze: ↑

20 kwietnia 2021, o 18:22

Hej. Kiedyś pisałem że odcina mnie czasami ale nie mam na myśli odrealnienia tylko bardziej osłabienie ogromne uczucie zmęczenia ospałość itp, dziś to znów miałem i............
zmiarzylem ciśnienie, było najniższe jakie odnotowałem w życiu. 106/69. Z tad moje pytanie, czy nerwica może mieć wpływ na obniżenie ciśnienia, do tej pory myślałem że nerwica może powodować skoki ciśnienia tylko do góry.

Żakuj1497 pisze: ↑

21 kwietnia 2021, o 21:37

Do niepokoju, lęku myśli lękowych dodaj przygnębienie, apatie smutek myśli nie godne i wychodzi taki mix

JestemNadzieja pisze: ↑

22 kwietnia 2021, o 07:19

Żakuj1497 pisze: ↑

21 kwietnia 2021, o 21:37

Do niepokoju, lęku myśli lękowych dodaj przygnębienie, apatie smutek myśli nie godne i wychodzi taki mix

Jestem przygnębiona no bo jak nie być przygnębioną jak nie dość że zmagam się z nerwica od kilku lat to jeszcze mam stwardnienie niedawno wykryte,bóle w plecach od kilku miesięcy.. cały czas coś mnie boli,jestem.ospała i zmęczona a do tego powrót nerwicy. Nie czuje apatii ,wręcz przeciwnie . Nie mogę być sama w domu, jadę do rodziców i tam spędzam całe dnie gdy mam stany lękowe..

znerwicowana_ja pisze: ↑

22 kwietnia 2021, o 08:28

JestemNadzieja pisze: ↑

22 kwietnia 2021, o 07:19

Żakuj1497 pisze: ↑

21 kwietnia 2021, o 21:37

Do niepokoju, lęku myśli lękowych dodaj przygnębienie, apatie smutek myśli nie godne i wychodzi taki mix

Jestem przygnębiona no bo jak nie być przygnębioną jak nie dość że zmagam się z nerwica od kilku lat to jeszcze mam stwardnienie niedawno wykryte,bóle w plecach od kilku miesięcy.. cały czas coś mnie boli,jestem.ospała i zmęczona a do tego powrót nerwicy. Nie czuje apatii ,wręcz przeciwnie . Nie mogę być sama w domu, jadę do rodziców i tam spędzam całe dnie gdy mam stany lękowe..

Na pewno nie jest Ci lekko. Rozumiem że jak masz stwierdzone stwardnienie to jest pod opieką lekarza. A myślałas o wizycie u dobrego fizjoterapeuty lub osteopaty? Oni mają swoje spodobny i leczą ludzi że tak powiem kompleksowo. Ja ze swoimi bólami kręgosłupa mam wizytę na początku maja właśnie u fizjoterapeutki osteopatki. Kilka dni temu była u niej moja znajoma która od ponad roku miała bardzo duży ból w klatce piersiowej, nawet była tydzień w szpitalu bo podejrzawli serce. Ona jednym masażem zlikwidowała jej ból. Także może poszukaj kogoś takiego, być moze by pomógł. Neriwca to jedno ale życie w bólach to drugie i na pewno nie pomoże na psychikę. Ściskam

Livi pisze: ↑

21 kwietnia 2021, o 14:15

Katja pisze: ↑

21 kwietnia 2021, o 00:15

Livi pisze: ↑

19 kwietnia 2021, o 18:39

Katja ja przez 1,5 miesiąca praktycznie 24h żyłam w lęku, dochodziły nowe objawy somatyczne (w sumie nadal żyję tylko więcej śpię po lekach). Nie wiedziałam, że to tylko nerwy, biegałam po lekarzach. Potem trafiłam jakoś w Google na trop, że mój drgający (ruszający) obraz, kłopoty z pamięcią, koncentracją, odcięcie od tego, co robiłam wcześniej, zanik uczuć i emocji, i to co mi się przytrafiło na samym początku może być od nerwów. Wylądowałam na tym forum chyba dzięki Youtube. Spałam po parę minut na dobę do 2-3 h, kilka razy 4h.
Dostałam leki od psychiatry, początki były kiepskie, ogromne napięcie i dół. Od jakichś 2 tygodni jest poprawa, ale szału nie ma. Głowa boli od ok. 23 stycznia codziennie - teraz już nie wiem czy od nerwów czy od leków. Obraz nadal drga, wczoraj popłakałam wieczorem, to jeszcze jakieś paski zrobiły się przed oczamini mgła na chwilę.
Całymi dniami jestem senna i zmęczona odkąd biorę leki.
Najgorsze chyba są szumy uszne. Miałaś może? Masz jakiś sposób jak z tym żyć? Ignorować? Miałam pisk od kilku lat taki cichy - nie wiem od czego, wraz z rozwijaniem się stanu lękowego (ok. połowy stycznia) zaczął narastać - potem gwizd, pisk jak hamujący pociąg. Dudnienia, buczenia, strzelanie przy połykaniu śliny. Teraz to już słyszę to wszędzie plus 2 lub 3 różne dzwonienia, które doszły wraz z rozpoczeciem zażywania leków. Aż głowa pęka, jakby drży wewnątrz. Nie mam sekundy spokoju od połowy stycznia.
Psychiatra mówiła, żeby nie myśleć o przeszłości. Wiem, ze o przyszłości lepiej też nie, ale trochę martwię się, że ten gwizd-pisk (okropnie głośny) i dzwonienia nie przejdą.
Chętnie rzuciłabym leki, ale wpaść w dół i rozkminiać, że jest tylko jedno wyjście nie chcę, bo mam małe dzieci, które i tak już przeżywają mój stan. Mam taki stan oszołomienia przez tą głowę, ruszający obraz i dźwięki, że ciężko opisać, ból karku, pleców nóg, rąk, szczękę mi ściska, aż zęby bolą, jeszcze problemy z pamięcią i taka mgła na przeszłość. Dzień w dzień 4 miesiąc się zaczyna. Wiem, że nie ja jedna.
To straszne, co może się stać z człowiekiem i powiedzą jak jedna psychiatra, u której byłam "na szczeście to tylko nerwy". Choć potem dodała "mocno panią złapało".

Pewnie powinnam już teraz przestać o tym myśleć, zacząć żyć jak dawniej. Mam takie momenty, że już teraz zaczynam, a za chwilę boom - a jak nie przestanie wyć w głowie? Jak głowa nie przestanie boleć? Jak rozchoruje się na coś innego po lekach?
Nie zamknęłam się w domu, porzuciłam dużo obowiązków domowych, ale mimo bólu i przerażenia chodziłam i chodzę do pracy. Staram się coś robić np. kolorowanki antystresowe, rolki jak pogoda pozwoli.
Znowu chciałabym się cieszyć życiem i uśmiechać jak dawniej.
Widzę, że umiesz podtrzymać na duchu
Może coś mi doradzisz.

Nie ma znaczenia, że nie zamknęłaś się w domu i nie porzuciłaś swoich obowiązków tzn dobrze, że tego nie zrobiłaś, ale nie to jest kluczowe, bo kluczowe jest to, że Ty wierzysz w zagrożenie i nie wierzysz w zmiane tego stanu , a wiara w zmianę prowadzi do zmiany. Masz dokładnie to w co wierzysz, bo zaburzenie lękowe jest stanem mentalnym, w którym popadamy w iluzje zagrożenia i tkwiąc w nim nakręcamy sobie reakcje stresową, która skutkuje ciągłymi objawami stresu i tym, że nasz organizm jest nieustanie zaagażowany w nieistniejącą walkę z zagrożeniem przez co czujemy się coraz gorzej z jednej strony właśnie z uwagi na objawy stresu, a z drugiej dlatego, że organizm zaagażowany w walkę odpuszcza sobie inne sprawy. Stąd np osoby, które mają zaburzenie lękowe często mają problemy z trawieniem, bo organizm nie będzie się zajmował trawieniem gdy szykuje się do walki. Dlatego lepiej nie jeść w silnym stresie.
Miałam różne stukania i wrażenie huku, wybuchu zaraz po przebudzeniu, co wynika z napięć ( wrażenie wybuchów, hamujących pociągów wynika m.in. z zaciskania się i rozlużniania mięśni głowy, jak gorzej spałam to miałam sporo taki objawów, teraz nie mam ich w ogóle ) , u każdego z nas kumulują się one w innych częściach ciała, u mnie akurat nie jest to głowa, aczkolwiek miałam taki czas po zdjęciu aparatu, że codziennie bolała mnie łepetyna, ale nie zajmowałam się tym i sam nie wiem kiedy przeszło.
Negatywne rozmyślanie w kierunku co to będzie jak coś tam powinnaś porzucić, tak nie myślimy i koniec kropka. Wiem, że gdy takie myśli przychodzą do głowy to ciężko się powstrzymać żeby nie podążać za nimi, ale trzeba konskwentnie odrzucac ten tok myślenia mówiąc sobie, będzie co będzie, pożyjemy zobaczymy, ja zakładam, że będzie ok. I to nie są żadne motywacyjne frazesy, tylko coś co wiele osób nijak nie może zrozumieć, że z pewnym tokiem myślenia trzeba się pożegnać. I nie ma znaczenia jak źle się przy tym będziesz czuć, jak mocne będą podstawy do obaw, jeśli cenisz sobie swoje zdrowie psychiczne to nie podążaj za obawami i nie czytasz w necie o chorobach. Jeżeli nie rozumiesz, że to Ci szkodzi to wiedz , że jest coś takiego jak "choroba" studentów medycyny którzy przez to, że muszą czytać o objawach chorób to zaczynają dostrzegać je u siebie i latać po lekarzach. Naprawdę sporo studentów medycyny przechodzi przez etap nieprzespanych nocy i urojonych chorób po ciągłej lekturze objawów.
Będziesz się cieszyć życiem, uśmiechać się i wszystko wróci do normy, ale musisz teraz trochę się przemęczyć, no bo stało się co stało, mleko się rozlało i wpadłaś w zaburzenie lękowe i nie ma co dumać nad przeszłością trzeba się skupic teraz nad tym żeby uspokoić stan emocjonalny żeby nie być w ciągłej reakcji walcz lub uciekaj. Co za tym dobrze że działasz, organizujesz sobie jakoś czas, jak najbardziej jak najwięcej śmiechu, relaksu, sportu ( ale bez przeciążania organizmu ), ale co najważniejsz to właściwa postawa, właściwe nastawienie i reakcje, odkręcanie lękowych nawyków, tu jest klucz do wyjścia ze stanu który jest iluzją wynikającą z przeciążenia układu nerwowego.

Pozdrawiam Cię serdecznie

Bardzo Ci dziękuję
Ja mam gwizd-pisk 24h bez przerwy, teraz bardzo głośny, w zasadzie wszedzie to słyszę. Biorę leki od 2 miesięcy. Po nich jeszcze mam dzwonienia w uszach, ale nastawiam się, że znikną po leczeniu albo nawet wcześniej. Tylko przez to ciężko zapomnieć o nerwicy. Mi ogólnie na "głowę" mocno się uparło. Teraz mam straszne napięcie (ciągnie, rwie) na plecach, karku, głowie - uszy, czoło, no już cała bolała. Aż wyraz twarzy mam taki groźny. Do tego chyba objawy DD 24h np. bujanie wzroku, problemy z pamięcią, zanik uczuć i emocji (choć choć już mniejszy).
Przykro, że nerwica łapie takie wspaniałe osoby jak Ty, bo widać w Tobie wielką dobroć i chęć pomocy.

Dzisiaj rozmawiając z mężem wspomniałam, że w szkołach powinni uczyć o objawach nerwicy, nawet w TV. Informować o objawach DD, że można to złapać po tych różnych dziwnych substancjach - zwłaszcza młodzież powinna to wiedzieć ku przestrodze.
O lekarzach lepiej nie wspominać, bo dla takiego neurologa, kardiologa czy rodzinnego, takie objawy powinny być bardzo znane. A mi żaden z nich nie powiedział, że bujanie obrazu czy problemy z pamięcią itd. są z nerwów. Mówiłam, że prwie nie śpię, opowiadałam o tym pierwszym "ataku". Teraz to w ogóle wszystko by na covid zrzucali. To forum powinno być bardziej znane. To jest przrrażające, co może się stać z człowiekiem.

Pozdrawiam i życzę dużo zdrowia, wytrwałości i radości.

DamianZ1984 pisze: ↑

22 kwietnia 2021, o 21:57

Sontagen przyjacielu ja robiłem 5 razy ekg, echo i oprócz wysokiego ciśnienia w sumie 140/90 i pulsu 2 x razy na wizycie u kardiologa nic nie stwierdzili (w dodatku na wizycie byłem zestresowany, mimo że zapewnili mnie ze serducho zdrowe ja wciąż tak jak dzis po nieprzespanej nocy się wkrecam, więc nie wiem co mogę co doradzić, ja 3 dni miałem dobra postawę i żyłem, widzie że masz charakter podobny do Mnie, i ciężko ci zaakceptować ze jesteśmy poprostu zaburzeni psychicznie, nic nie pozostaje tylko żyć, i powoli naprawiać skrzywione myślenie. Wiem że pewnie cały dzień lęk ja go mam z 5 minut po obudzeniu, ale cóz staram się żyć? Słuchać Katji i mądrzejszych odemnie bo w tej chwili mimo że kiedyś byłem naprawdę fajny i pomagałem innym sam potrzebuje pomocy. SONTAGEN a jak praca rodzina bo u Mnie mają juz dość, i jak leki kompletnie nic nie dają? Jak długo bierzesz i co? Co do badań nawet jak Ci zrobią wszystkie to i tak znajdziesz sobie coś nowego póki jesteś w lęku, na chwilę pewnie pomoże. U mnie tak to wygląda.