Ja zacznę prosto. Nie miałam dobrego dzieciństwa. Pamiętam większą połowę rzeczy jak mama nas chroniła bo ojciec pił i ją bił. Później zacząłem dorastać Ojciec przestał pić raz pił raz nie...itd. w końcu się zaszył. A największe moje boleści życiowe zaczynają się gdy Pewnego dnia siedzimy w domu dostajemy telefon że moja siostra 3 lata starsza uderzyła autem wpadła w poślizg i uderzyła w drzewo zmarła na miejscu . Wyglądała jak moja siostra bliźniaczka tylko była troszkę grubsza i 3 lata starsza . Moja mama dostała wtedy przed zawał Ja też to ciężko zniosłam. Pół roku później Jestem w pracy dostaję telefon że moją babcie ( mojej mamy mamę) i moją mamę tak samo zabrało pogotowie! Obydwie. Moja babcia dostała udar a moja mama tak się tym zdenerwowała że dostała silny zawał. A serce miała już osłabione po wypadku siostry. Leżały w szpitalu nieprzytomne Babcia zmarła po tygodniu mama po dwóch. Płakałam Załamałam się. Ale został ojciec.... ojciec zamiast być ze mną i zamiast wspierać się razem... powiesił się w naszym domu. W jednym roku załatwialam
pogrzeb za pogrzebem. Byłam już pewna że Załamie się tak samo jak ojciec Myślałam już o samobójstwie o powieszeniu sie. To było załamanie bo nie miałam jeszcze nerwicy. Zresztą co tu się dziwić przy takim fatum. Mam dom pełen ciepła i miłości i mam rodzinę a po roku czasu Zostaję sama w czterech ścianach bez siostry mamy babci ojca. Myślałam że nie podniose się z tego. Ale postanowiłam że wyjadę z domu rodzinnego bo nie mogłam na niego patrzeć. Wyjechałem do Niemczech Poznałam tam swojego faceta. Byliśmy tam rok . Próbowałam pogodzić się z wszystkim co mi się przydarzyło w mojej rodzinie. Jakoś z tego wyszłam Czas leczy rany. Ale cierpienie zawsze zostaje. Po roku wyjechaliśmy razem do Anglii jestem tutaj już z nim 5 lat. Ale Prawie 4 lata temu zaczęły się moje objawy i moja nerwica. Zaczęło się od tego że któregoś dnia w pracy Wziął mnie bardzo silny atak No wtedy nie wiedziałam jeszcze że to jest atak paniki.... Myślałam że coś jest moim zdrowiem czułam się jakbym miała zaraz zemdleć usunąć się z nóg! Potem miałam cały czas takie incydenty. Zawroty głowy uczucie że zemdleję i bardzo mi waliło serce jakbym miała zawał dostac. Poszłam tutaj w Anglii do kardiologa przebadali moje serce wszerz i wzdłuż nawet Holtera miałam. Wszystko dobrze z moim sercem. Nie byłam jeszcze na rezonansie głowy ale myślę że nie muszę iść bo wiem już że to nerwica. Poczytałam troszkę i z tego co czytałam na Internecie Wszystko wskazywało na to że to nerwica . poszłam do psychiatry Gdy byłam na urlopie w Polsce od razu powiedziała mi że to nerwica. Przepisała mi leki ale nie chcę brać prochów. Na psychoterapie Chciałabym iść ale niestety za krótkie urlopy a tutaj w Anglii Trudno o polskiego psychologa. Po tym wszystkim co przeżyłem życie myślałam że gdy już się z tym jakoś pogodziłam choć nadal płacze w poduszkę ale już normalnie żyłam... myślałam że będzie dobrze. Dopadła mnie taka nerwica i znów nie mam życia. Mam nadzieję że dzięki waszym forum dzięki waszym doświadczeniu Dzięki waszej pomocy wyjdę z tego. Dość już w życiu przeżyłam A ta choroba teraz demoralizuje całe moje życie. Pozdrawiam wszystkich i życzę szczerze powrotu do zdrowia

Cześć żabka fajnie że z nami jesteś i fajnie że napisałaś na tym forum ::) Słuchaj, dlaczego tak się zapierasz przed lekami, sama Mówisz że niestety narazie nie masz możliwości skorzystania z terapi bo jesteś za granicą, a leki na prawdę mogą przynieść ulgę, i nie chodzi tu o to żeby przyćmic ból. Leki w początkowej walce z nerwicą dają bardzo dużo dobrego. Pozwalają zatrzymać się, uspokoić i wziąść głęboki oddech. Wtedy można realnie zacząć myśleć nad wszystkim i robić kroki do przodu. Czasami zaburzenie potrafi zrujnowac życie codzienne i odebrać nam chęci do czego kolwiek. Branie leków to wcale nie oznaka słabości, większość z nas ich próbowała. Z tego co piszesz jesteś strasznie silną osobą a takie osoby szybko uwijają się z zaburzeniem będzie dobrze, trzymaj się ciepło, czytaj forum i pisz jak będzie nie najlepiej, tutaj zawsze jest z kim pogadać

Dziękuję bardzo Michał za miłe słowa mam nadzieję że uporam się z tym. Są lepsze i gorsze dni. Na razie sobie jakoś radzę i się nie poddaję. Jeśli nie dam sobie rady to faktycznie pójdę na leki.
Ale na razie spróbuję bez. Pozdrawiam cieplutko

Cześć Kochana, wiele przeżyłaś... Nic dziwnego, że Twoja psychika się zbuntowała i postanowiła odreagować nerwicą Fajne masz nastawienie, takie konstruktywne. Działaj, działaj i jeszcze raz działaj. Potraktuj swoje zaburzenie jako chwilowy przystanek,z którego za chwilę odjedziesz dalej w życie Polecam Ci serdecznie materiały z tego forum. Pamiętaj, że nie jesteś sama i tutaj zawsze znajdziesz pomocną dłoń Pozdrawiam!

eyeswithoutaface pisze: ↑

12 maja 2017, o 19:19

Cześć Kochana, wiele przeżyłaś... Nic dziwnego, że Twoja psychika się zbuntowała i postanowiła odreagować nerwicą Fajne masz nastawienie, takie konstruktywne. Działaj, działaj i jeszcze raz działaj. Potraktuj swoje zaburzenie jako chwilowy przystanek,z którego za chwilę odjedziesz dalej w życie Polecam Ci serdecznie materiały z tego forum. Pamiętaj, że nie jesteś sama i tutaj zawsze znajdziesz pomocną dłoń Pozdrawiam!

Dziekuje wiem że mogę liczyć na waszą pomoc