Wiosną, w pewnym mieście zdarzyła się powódź. Woda zaczęła zalewać wszystkie ulice. Postanowiono ewakuować miasto. Wszyscy postanowili uciec, za wyjątkiem jednego. Ten zamiast uciekać padł na kolana i zaczął się modlić:
- Panie! Zmiłuj się nad swoim sługą, uratuj mnie! Ocal mnie od tego kataklizmu. Proszę.
Służby ratunkowe przybyły do jego mieszkania, aby go ratować. Prosili, aby poszedł z nimi, ten jednak stanowczo odmówił:
- Nie pójdę z wami. Ja jestem człowiekiem wierzącym. Mnie uratuje mój Bóg.
Z czasem woda zaczęła podchodzić pod kolejne piętra budynku, więc mężczyzna wchodził coraz wyżej i wyżej, aż znalazł się na strychu. Tam modlił się dalej:
- Boże! Proszę, uratuj mnie. Nie daj mi zginąć w taki sposób.
Do okna strychu podpłynęła łódź ratunkowa. Ratownicy wołali:
- Proszę się spieszyć! Chodźmy stąd, niech Pan idzie z nami. Woda jest coraz bardziej rwąca, drugi raz nie powrócimy! Jeśli Pan tu zostanie, to zginie.
Na to mężczyzna odpowiedział:
- Na pewno nie zginę, gdyż Bóg mnie uratuje. Ja mu ufam, a wy idźcie w pokoju.
Woda jednak podchodziła coraz wyżej, a ów wierny chrześcijanin nadal znajdował się w niebezpieczeństwie. W końcu znalazł się na szczycie komina. Woda była o wysokość cegły pod nim, gdy zjawił się helikopter ratunkowy. Ratownicy chcieli go ocalić, ten jednak nie pozwolił im na to mówiąc:
- Ja wierzę mojemu Bogu! Zrozumcie, nie potrzebuję waszej pomocy, gdyż Pan mnie wybawi!
I tak pozostał ów nieszczęśnik w samym środku żywiołu. Gdy pojawiła się kolejna fala - porwała go i utopiła. Po śmierci człowiek ten spotkał Boga i z wyrzutem spytał go:
- I gdzie byłeś Boże!? Dlaczego mnie nie ratowałeś?! Czy nie widziałeś, że jestem w potrzebie? Czy nie modliłem się do Ciebie gorliwie? Czy nie byłem Tobie dość wierny, abyś łaskawie raczył mnie wyratować?
Na to Bóg odpowiedział:
- Jak to Ciebie nie ratowałem? Trzy razy wysyłałem po Ciebie ekipę ratunkową, choć w mieście nie było już nikogo innego do ratowania, a Ty za każdym razem odmówiłeś...

Fine pisze:Też tak myślę.
Przy okazji przypomniała mi się pewna historyjka:

Wiosną, w pewnym mieście zdarzyła się powódź. Woda zaczęła zalewać wszystkie ulice. Postanowiono ewakuować miasto. Wszyscy postanowili uciec, za wyjątkiem jednego. Ten zamiast uciekać padł na kolana i zaczął się modlić:
- Panie! Zmiłuj się nad swoim sługą, uratuj mnie! Ocal mnie od tego kataklizmu. Proszę.
Służby ratunkowe przybyły do jego mieszkania, aby go ratować. Prosili, aby poszedł z nimi, ten jednak stanowczo odmówił:
- Nie pójdę z wami. Ja jestem człowiekiem wierzącym. Mnie uratuje mój Bóg.
Z czasem woda zaczęła podchodzić pod kolejne piętra budynku, więc mężczyzna wchodził coraz wyżej i wyżej, aż znalazł się na strychu. Tam modlił się dalej:
- Boże! Proszę, uratuj mnie. Nie daj mi zginąć w taki sposób.
Do okna strychu podpłynęła łódź ratunkowa. Ratownicy wołali:
- Proszę się spieszyć! Chodźmy stąd, niech Pan idzie z nami. Woda jest coraz bardziej rwąca, drugi raz nie powrócimy! Jeśli Pan tu zostanie, to zginie.
Na to mężczyzna odpowiedział:
- Na pewno nie zginę, gdyż Bóg mnie uratuje. Ja mu ufam, a wy idźcie w pokoju.
Woda jednak podchodziła coraz wyżej, a ów wierny chrześcijanin nadal znajdował się w niebezpieczeństwie. W końcu znalazł się na szczycie komina. Woda była o wysokość cegły pod nim, gdy zjawił się helikopter ratunkowy. Ratownicy chcieli go ocalić, ten jednak nie pozwolił im na to mówiąc:
- Ja wierzę mojemu Bogu! Zrozumcie, nie potrzebuję waszej pomocy, gdyż Pan mnie wybawi!
I tak pozostał ów nieszczęśnik w samym środku żywiołu. Gdy pojawiła się kolejna fala - porwała go i utopiła. Po śmierci człowiek ten spotkał Boga i z wyrzutem spytał go:
- I gdzie byłeś Boże!? Dlaczego mnie nie ratowałeś?! Czy nie widziałeś, że jestem w potrzebie? Czy nie modliłem się do Ciebie gorliwie? Czy nie byłem Tobie dość wierny, abyś łaskawie raczył mnie wyratować?
Na to Bóg odpowiedział:
- Jak to Ciebie nie ratowałem? Trzy razy wysyłałem po Ciebie ekipę ratunkową, choć w mieście nie było już nikogo innego do ratowania, a Ty za każdym razem odmówiłeś...

Może w naszym wypadku, to psychologowie są ekipą ratunkową?

aveno pisze:Sluchajcie mam pytanie do wierzacych
Jak ktos sie nakreca to nie czytac

Jako, ze moje leki ciagle krazace wokol schizo i tym, ze sie o tym naczytalam. Ostatnio podczas zaburzenia zaczelam mocno watpic w Boga, zastanawiac sie i wpadla mi mysl do glowy co jesli to diabel podsuwa takie mysli/kusi z drugiej strony odrazu lampka czerwona o nie to schizo. Weszlam w internet poczytac jak z tym kuszeniem jest -bo przeciez mysli sa moje a nie, ze ktos mi je podsuwa. I to sie akurat potwierdzilo, ale co sie naczytalam to glowa mala ... Trafilam na artykul ksiedza z ktorego mozna wywnioskowac, ze diabel jest wszedzie. Obserwuje nas, slucha co mowimy, co lubimy, obserwuje nasze ruchy, czyta z ruchow warg zeby wiediziec o nas jak najwiecej bo nie zna naszych mysli.
Chyba nie musze powiedziec jak to na mnie podzialalo ... od kilku dni sie zastanawiam czy to moze byc prawda a do tego mam mysli, ze jestem juz o krok od urojen. Niektore posty na forach katolickich tez nie lepsze - np zeby nie mowic na glos niektorych rzeczy bo uslyszy i przeszkodzi w naszych planych. Czyli wychodziloby, ze jest z nami 24h, niczym Aniol Stroz .... pierwsze slysze.

Czy ktos sie moze do tego odniesc, bo ja w tym leku to wiadomo odrazu mam wyobrazenia ze zaczne myslec, ze jest przy mnie nonstop = urojenie a wychodzi, ze niektorzy faktycznie tak mysla :| chyba, ze ja tez juz tak mysle skoro dostalam takiego leku na tym punkcie - nic ju nie wiem a moze to prawda jest i tak jest? Nie wiem. Z drugiej strony znalazlam tez artykuly, ze nie powinno sie wszedzie szukac diabla w zyciu czlowieka bo tak nie jest.
Mam kryzys a bylo ostatnio juz dobrze to znowu cos przeczytalam. Mysle, zeby isc do spowiednika i przy okazji sie o to zapytac, ale zaraz mysl, ze chorzy tez szukaja potwierdzenia swoich lekow bo nie akceptuja ze maja urojenia..