Forum - Nerwica - Derealizacja - Depersonalizacja - Depresja - Zaburzenia lękowe.

Hej Kochani

Właściwie nie wiem, czy potrafię ubrać w słowa, to co się ze mną obecnie dzieje - niemniej jednak, nie mam siły do siebie, więc spróbuję.

Doszłam chyba do etapu, w którym neguję nerwicę. Neguję natrętne myśli. Odwracam rzeczywistość. Ogólnie rzecz biorąc myślę, że żadnego zaburzenia nie mam, poza depresją z którą zmagam się od dłuższego czasu i z którą się pogodziłam, że przyjdzie mi żyć pewnie do końca życia, o tyle nie zgadzam się, że cierpię na zaburzenia lękowe. Żyję sobie z myślą, że nerwicę i natręctwa wmawiam sobie jedynie po to by się usprawiedliwić, a z racji, iż moim głównym problemem jest rocd i myśli, że nie kocham swojego chłopaka, to twierdzę, iż cała ta nerwica to tylko usprawiedliwianie siebie i traktowanie myśli o niekochaniu jako natrętów, tylko po to by się usprawiedliwić. Przyjęłam to po prostu za prawdę, że tak jest. Nie przekonuje mnie diagnoza psychiatry o zaburzeniach lękowych, ani tłumaczenia terapeuty o natręctwach. Uważam, że nie mam po co walczyć z zaburzeniem, bo ja go zwyczajnie nie mam. Na terapii opowiadam, że nie widzę sensu by przychodzić na spotkania, bo ja nie mam żadnego problemu. Dotychczas odczuwałam przez półtorej roku silną somatykę: biegunka, duszności, pocenie, drętwienie, kłucie w sercu, kołatanie, zawroty głowy, drętwienie przed spotkaniami z chłopakiem i przynajmniej miałam nadzieję, że to faktycznie może być nerwica. Od dwóch miesięcy włączyło mi się całkowite odcięcie, derealizacja. Od półtorej miesiąca dostałam oprócz leków przeciwdepresyjnych także leki przeciwlękowe i na obecną chwilę zlikwidowały mi niemal całą somatykę, a więc doszłam do powyższych wniosków, a te myśli nie wywołują już stanów lękowych przynajmniej w somatycznej postaci.

Czuję się bardzo zagubiona. Jakbym nie była sobą. Na niczym mi już nie zależy, nie walczę, bo jest mi zwyczajnie obojętne.

Musiałam tutaj napisać, bo ciężko mi z tym i nie potrafię sobie poradzić

katarzynka pisze:Hej Kochani

Właściwie nie wiem, czy potrafię ubrać w słowa, to co się ze mną obecnie dzieje - niemniej jednak, nie mam siły do siebie, więc spróbuję.

Doszłam chyba do etapu, w którym neguję nerwicę. Neguję natrętne myśli. Odwracam rzeczywistość. Ogólnie rzecz biorąc myślę, że żadnego zaburzenia nie mam, poza depresją z którą zmagam się od dłuższego czasu i z którą się pogodziłam, że przyjdzie mi żyć pewnie do końca życia, o tyle nie zgadzam się, że cierpię na zaburzenia lękowe. Żyję sobie z myślą, że nerwicę i natręctwa wmawiam sobie jedynie po to by się usprawiedliwić, a z racji, iż moim głównym problemem jest rocd i myśli, że nie kocham swojego chłopaka, to twierdzę, iż cała ta nerwica to tylko usprawiedliwianie siebie i traktowanie myśli o niekochaniu jako natrętów, tylko po to by się usprawiedliwić. Przyjęłam to po prostu za prawdę, że tak jest. Nie przekonuje mnie diagnoza psychiatry o zaburzeniach lękowych, ani tłumaczenia terapeuty o natręctwach. Uważam, że nie mam po co walczyć z zaburzeniem, bo ja go zwyczajnie nie mam. Na terapii opowiadam, że nie widzę sensu by przychodzić na spotkania, bo ja nie mam żadnego problemu. Dotychczas odczuwałam przez półtorej roku silną somatykę: biegunka, duszności, pocenie, drętwienie, kłucie w sercu, kołatanie, zawroty głowy, drętwienie przed spotkaniami z chłopakiem i przynajmniej miałam nadzieję, że to faktycznie może być nerwica. Od dwóch miesięcy włączyło mi się całkowite odcięcie, derealizacja. Od półtorej miesiąca dostałam oprócz leków przeciwdepresyjnych także leki przeciwlękowe i na obecną chwilę zlikwidowały mi niemal całą somatykę, a więc doszłam do powyższych wniosków, a te myśli nie wywołują już stanów lękowych przynajmniej w somatycznej postaci.

Czuję się bardzo zagubiona. Jakbym nie była sobą. Na niczym mi już nie zależy, nie walczę, bo jest mi zwyczajnie obojętne.

Musiałam tutaj napisać, bo ciężko mi z tym i nie potrafię sobie poradzić

Co ci napisze, moz ci pomoze, moze nie, nie wiem:

NIE JESTE Ś SWOIM UMYS Ł EM

W zyciu nie powinno byc miejsca na cierpienie.

Jesli utozsamiasz sie z wlasnym umyslem, Kasiu, sprawiasz, ze myslenie staje sie przymusem. Myslenie uchodzi za stan normalny, a nie moc myslec, lub przestac myslec, chociaz na chwile graniczy z cudem. Ten niesutanny zgielk umyslu uniemozliwia nam dotarcie do strefy spokoju wewnentrznego. Ten zgielk stwarza nam falszywe Ja. Ktos, kto ulega pokusie myslenia zyje w konfliktach wewnetrznych i zewnetrznych. *
Gdy człowiek utoŜsamia się z własnym umysłem, powstaje ekran, utkany z pojec, etykietek, przekonan, definicji i osadow. To przeszkadza w tworzeniu autentycznych wiezi ze samym soba i innymi.

Umysl jest wpasnialym narzedziem, jesli odpowiednio sie nim poslugujesz, a gdy stosujesz go niewlasciwie, on zaczyna dzialac niszczycielsko.
Przestajesz uzywac umysl, to on uzywa ciebie. I na tym właśnie polega choroba mysli. Umysł cię używa, bezwiednie się z nim utożsamiasz. Wolność to uświadomienie sobie, ze nie jesteś twoimi myślami. Na obserwacje mysli pozwala ci świadomość.
Uzyj jej, uzyj swiadomosci by przekonac podswiadomosc, z ekazda twoja mysl i zawierzenie w nie to iluzja. lecisz za myslami, za wytworami u myslu jak koza. I po co ci to? Chcesz ciezpiec? Lubisz cierpiec ??? Zrob sobie dobrze: przeprogramuj swoje chore myslenie!
W naszej głowie ciągle odbywają się mimowolne procesy myślowe: dialogi i monologi : wewnętrzny mowca (krytyk).
Wewnętrzny glos jest naszym największym wrogiem i powoduje wiele chorob. Atakuje nas i wysysa energie życiową.
Jednak możesz się uwolnić od swojego umysłu!

Dziękuję Ci Aga za odpowiedź. Racjonalnie oczywiście wiem to wszystko, co napisałaś. Tłumaczę to sobie, ale nie działa. Mam wrażenie jakbym się cofnęła o kilka dobrych lat do tyłu, zamiast być lepiej to jest gorzej. Tęsknie za dawną sobą, za swoim dawnym życiem Czuję się jakbym była martwa

Sama mówisz że źle się czujesz, że chciałabyś być sobą, ale problemow nie masz? I nerwicy? Patrz jak to się kupy nie trzyma? To co masz? Depresje? Ok to możesz pracować nad nią tak samo. Zobacz jak się sama w tym zaplatalas, ale rozumiem Cie bo mam tak samo. Z tym że ja chcę wierzyć że to nerwica, a dowodów na to mam pełno na około, czy tu na forum czy obok siebie. Sama sobie robisz piekiełko, zamiast robić na odwrót

"W zyciu nie powinno byc miejsca na cierpienie. "
To jest jakiś postulat czy o co chodzi? Szczęście i cierpienie to nieodłączne elementy życia. Cierpienie ma do odegrania swoją rolę, więc takie stwierdzenia jak powyżej, są szkodliwe i nieprawdziwe. e(L)o Legia Mistrz.

justi2212 pisze:Sama mówisz że źle się czujesz, że chciałabyś być sobą, ale problemow nie masz? I nerwicy? Patrz jak to się kupy nie trzyma? To co masz? Depresje? Ok to możesz pracować nad nią tak samo. Zobacz jak się sama w tym zaplatalas, ale rozumiem Cie bo mam tak samo. Z tym że ja chcę wierzyć że to nerwica, a dowodów na to mam pełno na około, czy tu na forum czy obok siebie. Sama sobie robisz piekiełko, zamiast robić na odwrót

Wiem Kochana, czuję się jakbym nie była sobą, a tylko marionetką, a ktoś pociągał za sznurki. Depresji jakoś o dziwo nie neguję, może dlatego, że dłużej się z nią zmagam i zaakceptowałam ją, nie walczę z nią, po prostu wiem, że jest i będzie i to przyjęłam. Na nerwicę jakoś nie umiem znaleźć takiego remedium/

Zakręciłam się strasznie

-- 20 marca 2017, o 14:00 --

WWA pisze:"W zyciu nie powinno byc miejsca na cierpienie. "
To jest jakiś postulat czy o co chodzi? Szczęście i cierpienie to nieodłączne elementy życia. Cierpienie ma do odegrania swoją rolę, więc takie stwierdzenia jak powyżej, są szkodliwe i nieprawdziwe. e(L)o Legia Mistrz.

Ja w żadnym wypadku nie neguję wartości cierpienia Zgodnie z moimi przekonaniami, każde cierpienie jest w jakimś celu i jest potrzebne. Nie neguję nerwicy dlatego, by odrzucać cierpienie.

Spoko Tylko mi chodziło o zdanie Haliny, bo to ona napisała tę mądrość

WWA pisze:Spoko Tylko mi chodziło o zdanie Haliny, bo to ona napisała tę mądrość

To nie moja mądrość tylko Tolle'a. Miało zmotywować kasie. Tyle.

Ja właściwie też nie do końca wiem gdzie zaczyna się, a gdzie kończy nerwica. Bo rozumiem typowe natręty typu zrobię komuś krzywdę lub zwariuję i je jakoś no łatwo było mi podpiąć pod zaburzenie, ale myśli egzystencjonalne typu po co się żyje? Czy to jest jeszcze zaburzenie?
W sumie ja tłumaczę sobie to tak, że zaburzenie jest w tedy kiedy nadaję wartość tym myślom i wywołują one u mnie niepokój, bo chyba każdy czasem też ma gorszy dzień i się nad tym zastanawia? prawda?
Droga autorko wydaje mi się, że w Twoim przypadku jest podobnie, łatwo Ci uwierzyć w somatykę ( dlatego te objawy szybciej ustąpiły ) ale gorzej w natrętne myśli dotyczące związku. Skoro nadajesz taką wartość temu pytaniu czy kochasz czy nie kochasz i wzbudza to w tobie ciągły niepokój, że może naprawdę nie kochasz to jest to zaburzenie, bo nerwica zawsze atakuje nasze wartości, gdybyś nie kochała byłabyś może smutna, niechętna do bliskości, ale nie wywoływałoby to takiego ciągłego stanu niepokoju i napięcia ( a z Twojego postu bije niepokojem po oczach ). Zapewne czasem każdy ma jakieś wątpliwości dotyczące związku ( no chyba, że są jakieś idealne związki ) tylko, że osoba bez zaburzenia nie przejmuje się zbyt długo takimi myślami

maartini pisze:Ja właściwie też nie do końca wiem gdzie zaczyna się, a gdzie kończy nerwica. Bo rozumiem typowe natręty typu zrobię komuś krzywdę lub zwariuję i je jakoś no łatwo było mi podpiąć pod zaburzenie, ale myśli egzystencjonalne typu po co się żyje? Czy to jest jeszcze zaburzenie?
W sumie ja tłumaczę sobie to tak, że zaburzenie jest w tedy kiedy nadaję wartość tym myślom i wywołują one u mnie niepokój, bo chyba każdy czasem też ma gorszy dzień i się nad tym zastanawia? prawda?

Po czym rozpoznać, że to zaburzenie a nie real? No właśnie po obsesji. Jeśli całymi dniami wałkujesz w głowie dany temat, w tym np. myśli egzystencjalne i one wywołują lęk, to problemem nie jest to do czego te myśli się odnoszą ale problemem jest samo wałkowanie, obsesyjne zadręczanie się.

Dziękuję bardzo Wam za wszystkie odpowiedzi. To bardzo budujące i choć na chwilę uspakaja. Tak jak mówi Maartini, również nie potrafię uchwycić tej granicy, choć jak coś staje się obsesją i treścią życia to z całą pewnością to zaburzenie. U kogoś łatwiej zdiagnozować, a sami się z tym szarpiemy...

dlatego właśnie dobrze zdać sobie sprawę z tego czym jest to zaburzenie. To nie jest kwestia tego o czym myślimy tylko naszego stosunku do tych myśli. Myślę że opłaca sie uwierzyć w to, że jest to kolejny objaw nerwicowy ponieważ nie ma nic do stracenia a jedynie można zyskać

Masz rację. Siedzimy w tym bagnie po uszy, czytamy artykuły, słuchamy nagrań, a czasem jak grochem o ścianę, dajemy się nabrać jak mały Kazio. Do tej pory wydawała mi się najgorsza somatyka, dopóki nie wkroczyły natręty. Potem twierdziłam, że natręty są ever forever, a teraz jak mam to wszystko w pakiecie full opcja z dd to wysiadka i jakaś plątanina myśli, że zaburzenia nie mam. Eh. Domyślam się, że to co piszę dość zabawnie może brzmieć

Bardzo zabawnie ale to właśnie tak jest, póki sie nie złapie bakcyle i nie zacznie reagować na każdą myśl tak samo to gdy jednej się pozbędziemy, pojawi się kolejna i tak w kółko. Mi wczoraj to uświadomiły swoje posty z tamtego roku gdzie pisałam że mam myśli o bezsensie i że to już chyba ostatni etap mojej nerwicy ale trudny do przejścia no i co? One sobie były te myśli, gdy się wyciszyly to pojawiły się nowe. I teraz widzę że tamte wcale nie były takie złe

Czyli błędne koło Kochana. Jedno przejdzie, a uczepi się drugiego. U mnie to dziwne, ale wałkuję tylko jeden temat - kocham/nie kocham. Choć może mi się tylko wydaje, że tylko jeden temat, a myśli, że nie mam nerwicy, a sobie ją wmawiam też są natrętne? Załamka, ręce opadają...