Desmond pisze: ↑

17 października 2017, o 13:36

Witam, piszę ten post, bo już sam nie wiem co mam począć ogólnie z życiem i brakuje mi sił. Jestem totalnie zobojętniały, ale może przybliżę w telegraficznym skrócie Wam moją historię.



DD/DP dostałem jakoś w 2014 roku, nie pamiętam jaki miesiąc, może maj, nieważne. Wydawało mi się, że to DD/DP, bo pierwszy objaw jaki wskazywałem to taki, że ..."nie czuję". W każdym miejscu czułem się dość zobojętniale i tak dalej. Próbowałem parę razy podjąć psychoterapię ( w wakacje 2014 i na początku tego roku), ale po pierwsze było to zbyt kosztowne i nie na mój portfel, a po drugie jakoś szybko rezygnowałem. Leczenia farmakologicznego też nigdy nie podejmowałem, tzn. byłem na NFZ u lekarza, ale szybko mnie zniechęciła pani doktor i stwierdziła, że to może nerwica, a jak chce leki to niech se biorę i tyle.

Od tego czasu dość dużo wzlotów, upadków, raz lepiej, raz gorzej, niby akceptowałem, a jednak nie do końca. Chyba to uczucie zobojętnienia i niepewność czy nie wspomóc się lekami nie umożliwiły mi osiągnięcia dawnej równowagi. Na chwilę obecną z całą sumiennością stwierdzam, że siedzę w największym gównie w jakimkolwiek byłem. Doszły mi jakieś objawy żołądkowe, robiłem gastroskopię i inne badania, zdiagnozowano u mnie ZJD (Zespół Jelita Nadwrażliwego) gdzie objawy są bardzo uciążliwe, ale też nie wiadomo czy to nie jakaś drożdżyca/kandydoza/lamblia, a jeśli tak to ścisła dieta, leki, już nigdy więcej niezdrowego żarcia.

Na studiach też wegetacja i totalny brak motywacji. Zmuszam się jak cholera. Nie wiem już co robić. Nie wiem czego oczekuję pisząc ten post, ale może ktoś ma jakąś złotą radę, jak jeszcze wrócić do dawnego świata...


Pozdrawiam.

Desmond pisze: ↑

17 października 2017, o 13:36

Witam, piszę ten post, bo już sam nie wiem co mam począć ogólnie z życiem i brakuje mi sił. Jestem totalnie zobojętniały, ale może przybliżę w telegraficznym skrócie Wam moją historię.



DD/DP dostałem jakoś w 2014 roku, nie pamiętam jaki miesiąc, może maj, nieważne. Wydawało mi się, że to DD/DP, bo pierwszy objaw jaki wskazywałem to taki, że ..."nie czuję". W każdym miejscu czułem się dość zobojętniale i tak dalej. Próbowałem parę razy podjąć psychoterapię ( w wakacje 2014 i na początku tego roku), ale po pierwsze było to zbyt kosztowne i nie na mój portfel, a po drugie jakoś szybko rezygnowałem. Leczenia farmakologicznego też nigdy nie podejmowałem, tzn. byłem na NFZ u lekarza, ale szybko mnie zniechęciła pani doktor i stwierdziła, że to może nerwica, a jak chce leki to niech se biorę i tyle.

Od tego czasu dość dużo wzlotów, upadków, raz lepiej, raz gorzej, niby akceptowałem, a jednak nie do końca. Chyba to uczucie zobojętnienia i niepewność czy nie wspomóc się lekami nie umożliwiły mi osiągnięcia dawnej równowagi. Na chwilę obecną z całą sumiennością stwierdzam, że siedzę w największym gównie w jakimkolwiek byłem. Doszły mi jakieś objawy żołądkowe, robiłem gastroskopię i inne badania, zdiagnozowano u mnie ZJD (Zespół Jelita Nadwrażliwego) gdzie objawy są bardzo uciążliwe, ale też nie wiadomo czy to nie jakaś drożdżyca/kandydoza/lamblia, a jeśli tak to ścisła dieta, leki, już nigdy więcej niezdrowego żarcia.

Na studiach też wegetacja i totalny brak motywacji. Zmuszam się jak cholera. Nie wiem już co robić. Nie wiem czego oczekuję pisząc ten post, ale może ktoś ma jakąś złotą radę, jak jeszcze wrócić do dawnego świata...


Pozdrawiam.

Desmond pisze: ↑

17 października 2017, o 17:50

rit i user, dzięki za ciepłe słowa, jednakowoż oprócz tego bolą mnie węzły chłonne (odczuwam piekący ból jak przyduszę) i tych objawów jest po prostu za dużo. Nie chciałbym wszystkiego przypisywać też nerwicy.

Ale zgodzę się, że powinienem więcej działać, bo ten stan mnie rozleniwia. To akurat celna uwaga. Zastanawiam się nad wizytą u jakiegoś dobrego psychiatry, ale nie wiem czy leki mnie nie zmulą. Z nimi to bywa różnie.