Betii otworz umysl uzyj wyobrazni w inny sposob niz caly czas to robisz . Uswiadamiaj sobie idburzanie polega na ciaglych wnioskach przemysleniach a nie mowieniu sobie :to od nerwicy spokojnie betii to wychodzenie z nerwicy jest nie permqnentne napewno .

Bart powiedz mi jedną rzecz. Ty jako osoba odburzona miewasz jeszcze objawy? Wiem, że odburzenie to niekoniecznie znaczy że się nie ma objawów tylko na odpowiednim podejściu. Pytam z ciekawości.

-- 5 maja 2016, o 10:38 --
Może dla mnie te dwa lata to mało (minie w sierpniu) . W sumie jak się pielęgnowało nawyki myślowe 11 lat to trudno oczekiwać cudu w niedługim czasie, a może jakbym robiła wszystko bardziej sumiennie, a ja 2 kroki w przód a jeden w tył. Trudno niech moje wychodzenie z tego trwa i 5 lat ale wkońcu mam jeszcze prawie całe życie przed sobą to zdążę się nacieszyć.Teraz przynajmniej mam dużo większą świadomość bo kiedyś te 2 lata temiu nie miałam jej wcale.

Betii oczywiscie ze mam zle pojolem slowo odburzenie . Ciagle sie ucze . Odburzenie to sposob myslenia ciezko to wytlumaczyc ale zaczynam to czuc mam nadzieje . Przedewszystkim po co liczysz ten czas na co ty czekasz wogole sadzisz ze jak sie odburzysz to bedzie taki szok jak bys wygrala miliona ? Nie niesadze . To podejscie do zycia mam tez wraz3nie ze to glownie o to chodzi prztnajmniej u mnie bo ja nerwicy nie dostalem od trawki bo ja ja jaralem juz 8 lat wczesniej permamentnie . Ja ja dostalem od sposobu zycia od decyzji cale zycie ktos mi mowil kim jestem jaki powinienem byc a to bardzo duzy blad ze ja w to wierzylem . Teraz doswiadczam siebie samego nowa droga boje sie poraxki ale boje sie tez szczescia bylem zamkniety w takiej swojej wykreowanej bance ktorej tak naprawde sam nie wykreowalem zrobil to ktos za mnie . Ale sie to zmienia betii wiara czyni cuda i tez czeka na ciebie . Odzuc wszystko co cie meczy a jak sie nie da to zaakceptuj .

Może dla mnie te dwa lata to mało (minie w sierpniu) . W sumie jak się pielęgnowało nawyki myślowe 11 lat to trudno oczekiwać cudu w niedługim czasie, a może jakbym robiła wszystko bardziej sumiennie, a ja 2 kroki w przód a jeden w tył. Trudno niech moje wychodzenie z tego trwa i 5 lat ale wkońcu mam jeszcze prawie całe życie przed sobą to zdążę się nacieszyć.Teraz przynajmniej mam dużo większą świadomość bo kiedyś te 2 lata temiu nie miałam jej wcale.[/quote]


U mnie trwa 5 lat w tym czasie raz źle raz dobrze. Ogólnie 3 lata na lekach i 2 lata terapii. I powiem ci że u mnie tak samo 2 kroki do przodu już człowiek myśli że jest ok a tu trach. I 10 kroków do tyłu. Ale myślę również że jakoś damy radę i sobie poradzimy.

Jeśli masz wątpliwości co do serca to weź odłuż hajs na USG serca gdzieś prywatnie (by mieć tą pewność i pożegnać hipochondrię) i postanów sobie, że jak wyjdzie wynik poprawny to przestaniesz się już martwić tym sercem i pogodzisz się, że to tylko nerwica. Pisałem już w innym temacie, że od serca mi się zaczęło i dopóki nie zacząłem go ignorować to mój stan emocjinalny widział w tym zagrożenie. Poza tym porzuć utożsamianie sie z własnymi myślami emocjonalnymi. Wydaje mi się, że cały czas im ufasz, przez co masz wątpliwości. Żyj logicznie i staraj się obserwować swoje myśli, zobacz własne schematy utarte przez wiele lat. Może masz utarty schemat ciągłego martwienia się i życia przyszłością i stało sie to Twoim nawykiem. Może wpadłaś w manię walki z nerwicą, dlatego ciągle myślisz "czy to już?", "kiedy to minie", "co robię źle?" i żyjesz w myślach, a nie na zewnątrz. Może spróbuj zmienić otoczenie myślowe, zajmij się jakimś hobby, wyjedź na weekend i nie czytaj nic na forum by dopuścić do siebie jakieś inne myśli. Mi osobiście bardzo wyszedł na plus wyjazd w góry, a bylem wtedy jeszcze w DD. Poza tym mówisz o zaburzeniu lękowym jak o jakiejś chorobie. To nie katar, który ma minąć. Nerwica to termin medyczny dla lekarzy, by wiedzieli z czym mają doczynienia. Ciebie nie dotyczy "nerwica" tylko lęki i obawy. Przecież jak za pół roku dopadnie Cię większy stres i będziesz o nim ciągle myśleć i zapętli Ci się w głowie to powiesz, że nerwica wróciła? Absolutnie nie. Moim zdaniem odburzanie to wyjście z koła lękowego, porzucenie nawyku martwienia się, akceptacja samego siebie, porzucenie życia TYLKO emocjami. Wielokrotnie pisałem już na forum, że polecam książke doktora Stephena Briersa o terapii poznawczo-behawioralnej, bo naprawdę wyjaśnia to jak my myślimy, a dzięki tej wiedzy łatwiej jest wprowadzić zmiany w życie. Do tego w dziale z materiałami wideo jest film o neuroplastyczności, który mi dał wiele do myślenia (https://www.youtube.com/watch?v=VibCtyp ... wlvtSDk4S3). Naprawdę nasze zapewnienia nie będą w stanie pomóc, musisz pomóc sobie sama, co idealnie też przedstawia ten film.

Subzero ja już miałam echo serca 2 miesiące temu i nic nie wyszło.Do tego zrobiłam morfologię , mocz, cukier, hormony tarczycy, enzymy wątrobowe, trójglicerydy, cholesterole, borelioze, żelazo i usg brzucha. Wszystko w normie.

To dlaczego dalej sobie to robisz? Człowiek martwi SIĘ z własnej woli. Może tego nie robić, ale mimo to robi to. Z takim zestawem badań musisz sobie uzmysłowić, że to tylko stan lękowy/hipochondria - nazywaj to jak chcesz. Nikt podejścia za Ciebie nie zmieni.

Czy taki kolor stolca powinien budzić niepokój?
Kolor pokażę korzystając z palety barw: http://www.farbymarrob.pl/images/big/628_2.jpg

tymbark92 pisze:Czy taki kolor stolca powinien budzić niepokój?
Kolor pokażę korzystając z palety barw: http://www.farbymarrob.pl/images/big/628_2.jpg

No co Ty to kolor jak najbardziej możliwy na kupkę.Nie widzę w tym kolorze nic dziwnego kolor stolca przecież się zmienia i jest zależny M.in od tego co jemy.wszystko ok.

-- 7 maja 2016, o 14:12 --

tymbark92 pisze:Czy taki kolor stolca powinien budzić niepokój?
Kolor pokażę korzystając z palety barw: http://www.farbymarrob.pl/images/big/628_2.jpg

No co Ty to kolor jak najbardziej możliwy na kupkę.Nie widzę w tym kolorze nic dziwnego kolor stolca przecież się zmienia i jest zależny M.in od tego co jemy.wszystko ok.

Hejka mam do Was pytanie bo kurcze sama już się gubię, czy odczuwacie pustkę w głowie? a raz przypływ pomysłów i chcecie wszystko robić na raz, i nie wiecie od czego zacząć? ja tak mam że odczuwam coś takiego że nie wiem co ze sobą zrobić, chodzę z jednego kąta w drugi i nic z tego nie wynika. Robie rzeczy chaotycznie. Mam wątpliwości czy to nerwica i zaczyna się błędne koło. Jak sobie z czymś takim radzić...

Moniulka pisze:Hejka mam do Was pytanie bo kurcze sama już się gubię, czy odczuwacie pustkę w głowie? a raz przypływ pomysłów i chcecie wszystko robić na raz, i nie wiecie od czego zacząć? ja tak mam że odczuwam coś takiego że nie wiem co ze sobą zrobić, chodzę z jednego kąta w drugi i nic z tego nie wynika. Robie rzeczy chaotycznie. Mam wątpliwości czy to nerwica i zaczyna się błędne koło. Jak sobie z czymś takim radzić...

Monika ja też tak mam.Czasem nie wiem co ze sobą zrobić.Najgorzej jak zaczynam to analizować.To napewno nerwica.

Nieprzejmuj się. To normalne, ja przez nerwicę miałem takie pustki w głowie, że robienie śniadania było dla mnie wyzwaniem. Zapominałem wiele podstawowych rzeczy nad którymi wcześniej bym sie nie zastanawiał. Jak tylko przyjdzie Ci wątpliwość to mów sobie "mi nic nie jest mój stanie emocjonalny, to Ty masz w tej chwili problem, zatem swoje rady i pomysły zatrzymaj na później, pogadamy jak się ogarniesz" będzie dobrze

Witam mam pytanko?
Czy wy tez tak macie ze w pewnym momencie nasluchaliscie sie wszystkiego co powinniście? I taki obłęd was ogarnął? Tzn taki pkt w ktorym w koncu nie wiecie co macie robic? Tzn czy zmieniac myślenie, czy przekonania? Kazdy mowi to i to a tu nagle zonk i nie masz punktu zaczepienia i sie kręcisz? Np rozmawiasz z kims i nagle slyszysz jakies slowo - a wtedy w twojej glowie? A tzn ze tak powinienem sie zachować?
Chodzi mi o to ze duzo sie naczytałam na terapii duzo sie dowiedzialam i sie pogubilam od czego zaczac i co robic? Czy wy tez tak macie?

To taka analiza lękowa która jest w zaburzeniu. Przedewszystkim postępuj zgodnie z sumieniem i moralnoscią, tak by być jak najbardziej sobą, bo zmieniać warto tylko to co utrudnia nam życie. Ja też się kiedyś tak pogubiłem.

Wlasnie dziekuje bo tak sie pogubilam ze mowie no serio oszaleć idzie taki ogromny niepokoj wlasnie ogarnął i taka niewiadoma. No wlasnie psycholog mowi mi zyc i byc soba. A potem wlasnie włączyła sie analiza to co ja mam zmieniac to co robic na czym sie skupiać co unikać? I wkoncu sama sie pogubilam co ja mysle i co sadze o zyciu i wielu innych. Bo wlasnie gdzies usłyszałam ciesz sie zyciem - no to ja dawaj . Potem usłyszałam mow o emocjach - no to ja dawaj potem cos tam znowu innego. Az Wkoncu stanęłam w jednym miejscu i mowie to co ja mam robic? I czuje ze nie mam pktu zaczepienia i sie gubie w tym i wszystko jest takie chaotyczne i nie umiem sobie tego poukładać. Czyli mam tak duzo informacji tylko ze nie wiem co ja mam z nimi zrobic i sie w tym gubie. O i tak