Witam.
Zaczęło się wszystko w połowie marca tego roku od kołatanie serca kilka razy w miesiącu. Zaniepokoiło mni eto, ale nie mogłem uwierzyć że coś takiego jak nerwica czy ataki paniki mogą mi się przytrafić. By w połowie kwietnia obudz\ić się cały spocony, przerażony i ogólnie źle. Poszedłem do pracy bo myslałem, że to chwilowe, ale po trzech dniach uznałem że muszę być na coś chory bo wciąż nie dopuszczałem do siebie tej myśli, że to nerwica. Po wielu badaniach, które wyszły książkowo zrozumiałem co jest grane i co może być przyczyną.

Mieszkałem i pracowałem w Anglii. Razem z dziewczyną i znajomymi wynajmowaliśmy dom by było taniej. Nie powiem nie mieszkało mi sie komfortowo w takiej sytuacji. Ponadto od dłuzszego czasu wahałem się czy związek z moją dziewczyną ma sens, ale nigdy nie potrafiłem tego skończyć. Sam nie wiem dlaczego, czasem czułem że ją kocham a czasem że nie, coś mi w niej nigdy nie pasowało. I tu jest główny powód moich problemów tak mi się wydaje. Dodam, że zdarzało się jej szantażować, że sobie coś zrobi i że będę żałować. Czułem, że muszę z nią być, a nie że chcę. Sam byłem osobą bardzo pozytywnie nastawioną dożycia i świata, bez żadnych problemów ze sobą.

Gdy stan mój zaczął się pogarszać, gdy doszedłem do pewnego punktu że zacząłem się bać o siebie, postanowiłem wrócić do kraju i odpocząć od dziewczyny i dać sobie czas na zatęsknienie. Bałem się wychodzić z domu itp. ale walczyłem z tym i zacząłem jeździć na rowerze, spotykać się ze znajomymi i zauważyłem poprawę. Już nie wpadałem w takie duże nerwy jak na początku. Byłem bardziej pozytywny i wszystko zaczęło mi łątwiej przychodzić. Niestety do dnia dzisiejszego sam nie wiem czy chcę być z tą dzizewczyną, czy nie. Dalej z tym się gryzę. Byliśmy razem ponad 5 lat i może po prostu to jest przyzwyczajenie? Czułem się źle ale nie miałem depresji, natomiast od półtora tygodnia czuję że wchodzę w stan depresyjny, który się pogłębia. Uda mi się o tym nie myśleć czasem, głównie jak z kimś gadam. Ale czuję ogromny spadek nastroju i mam dużo objawów depresji. Już sam nie wiem czy mam depresję, czy nerwicę.

Szczerze to nie wiem co pownienem robić. Mama namawia mnie by pójść do lekarza i brał tabletki, ale ja już brałem citalopram i escitalopram po których czułem się fatalnie, po pierwszym miałem halucynacje jak zamykałem oczy wiec je odstawiłem i próbowałem sam walczyć co mi do tej pory chyba się udawało. Lekarze którzy mi to przypisywali diagnozowali u mnie depresję z czym się nie zgadzałem, na wtedy to czułem jedynie lęki i jeśli był spadek nastroju to z powodu tego, że mam te lęki i że to mnie ogranicza. Ale teraz czuje się inaczej, nie wiem co jest gorsze tamto uczucie tych okropnych nerwów takich jakbym miał się zagotować, czy ten stan depresji? teraz mi się wydaje, że depresja bo nic mi się nie chce, nawet walczyć.

Czy ktoś coś może poradzić lub pomóc to zrozumieć?

Witaj, po rozpoczęciu kuracji lekowej , musisz być świadomy ,że stan niejednokrotnie się pogarsza i należy to przeczekać . Jeśli dostałeś cital , to również powinieneś dostać lek z grupy benzo , czyli taki doraźny środek , który niestety uzależnia i powinno się z nim obchodzić dosyć ostrożnie , ale jest niezbędny aby przejść przez ten początkowy etap terapii lekowej . Ja zaczęłam odczuwać poprawę po citalu dopiero po 3-4 miesiącu , więc to nie jest takie hop siup.
Jeśli chodzi o Twoją diagnozę , to może być trudne z tego powodu ,że te zaburzenia mogą się przeplatać ze sobą i na różnym etapie Twojego życia mogą pojawiać się różne objawy .
Ja mam podobny problem , bo chciałabym wiedzieć co mi jest , czy nerwica , czy depresja ,czy nerwica depresyjna ,czy depresja nerwicowa . Głównym moim problemem to lęk uogólniony , ale też stan dziwnego, bardzo trudnego samopoczucia , które na szczęście trwa krótko i mija , ale pozostawia za sobą lęk o kolejny atak . Dla mnie jest to tak trudne ,że gdy się pojawia , to za każdym razem podejmuje decyzję o farmakoterapii , gdy mija myślę sobie , no jakoś sobie poradziłam , to jeszcze zaczekam z tymi lekami.
Myślę ,że diagnoza w naszym przypadku jest istotna , zwłaszcza gdy uczestniczy się w terapii , bo można pracować nad wzmacnianiem swego samorozwoju . Niektórzy potrafią robić to samodzielnie bez pomocy psychologa .

-- 28 sierpnia 2016, o 16:18 --
wklejam jeszcze materiał o różnicach między nerwicą a depresją zaczerpnięty ze strony "Drugi brzeg" może komuś się przyda.

Nerwica depresyjna i depresja nerwicowa nie są tym samym zaburzeniem, chociaż często są ze sobą utożsamiane. Zaburzenia nerwicowe łączą się z lękiem, natomiast zaburzenia depresyjne związane są z afektem (czyli nastrojem). W tym rozumieniu, nerwica i depresja mają inne podłoże, inną symptomatologię, dynamikę oraz różnią się sposobem leczenia.
Nerwica i Depresja - Objawy
Nerwica to zaburzenie, w którym wiodącym objawem jest lęk występujący pod postacią uogólnioną (nerwica lękowa) lub konkretną (fobia). Depresja natomiast jest zaburzeniem afektywnym, w którym charakterystyczne są zmiany nastroju o różnym nasileniu, wraz z towarzyszącymi im możliwymi innymi zaburzeniami (psychicznymi, endokrynologicznymi, neurologicznymi, zakaźnymi lub innymi chorobami).
Objawy nerwicy można podzielić na trzy grupy, do których należą:
a) objawy somatyczne, czyli związane z funkcjonowaniem organizmu
bóle i zawroty głowy,
bóle żołądka,
bóle i kołatanie serca,
bóle kręgosłupa,
drżenie kończyn,
nagłe uderzenia gorąca,
zaburzenia równowagi,
zaburzenia seksualne,
bezsenność,
wymioty,
b) objawy poznawcze
powstawanie zaburzeń pamięci i koncentracji uwagi,
natrętne myśli,
przymus powtarzania tych samych czynności,
derealizacja czyli zmiany w postrzeganiu rzeczywistości,
c) objawy emocjonalne
nieuzasadniony lęk,
nieokreślony niepokój,
napady paniki,
fobie,
ogólne przygnębienie,
apatia,
brak motywacji,
utrata możliwości odczuwania przyjemności,
poirytowanie,
labilność emocjonalna.

Objawy depresji związane są głównie ze znacznym obniżeniem nastroju i należą do nich:
zmniejszenie zainteresowań oraz brak odczuwania przyjemności z ich wykonywania,
wyraźny spadek lub wzrost masy ciała,
bezsenność lub nadmierna senność,
spowolnienie lub podniecenie ruchowe,
zmęczenie,
obniżenie sprawności myślenia,
zaburzenia koncentracji uwagi,
trudności w podejmowaniu decyzji,
nieuzasadnione poczucie winy,
obniżone poczucie własnej wartości,
nawracające myśli o śmierci,
myśli samobójcze.

Nerwica Depresyjna - Objawy

Polega na tym, że obok występujących u danej osoby wyżej opisanych zaburzeń lękowych, pojawiają się także problemy natury afektywnej (czyli depresyjnej), czyli smutek, apatia, przygnębienie, spowolnienie lub zahamowanie psychoruchowe. Pomimo, że objawy nerwicy depresyjnej mogą występować wtedy w różnym nasileniu i mogą w pewnym momencie wprowadzać niepewność dotyczącą diagnozy, nie mówimy tutaj stricte o depresji.

Depresja Nerwicowa (czyli Dystymia lub Depresyjne Zaburzenie Osobowości) - Objawy

Ma o wiele łagodniejszy przebieg niż klasyczna depresja (głównie z powodu łagodniejszych i rzadziej występujących myśli i tendencji samobójczych). Objawy dystymii są zbieżne z objawami wyżej przedstawionej depresji, a różnią się nasileniem oraz długością występowania. O ile w klasycznej depresji wystarczy, aby przez 2 tygodnie występowały co najmniej dwa objawy o znacznym nasileniu, tak w dystymii występują wszystkie jednocześnie przez co najmniej dwa lata z około dwumiesięcznymi okresami poprawy nastroju. Zaburzenie to ma spokojniejszy, ale długotrwały przebieg, stąd takie osoby często są postrzegane przez innych jako wiecznie niezadowoleni malkontenci lub pesymiści.
W praktyce można spotkać także zaburzenia lękowo-depresyjne mieszane, co oznacza, że z takim samym nasileniem występują objawy zarówno nerwicy jak i depresji. Postawienie diagnozy często w takim przypadku wymaga dłuższego czasu, gdyż w zależności od kondycji pacjenta, raz będzie można u takiej osoby zaklasyfikować jedno, a raz drugie zaburzenie. Jest to ważne głównie z punktu widzenia leczenia psychiatrycznego.
Leczenie nerwicy depresyjnej i depresji nerwicowej polega na dostosowaniu odpowiednich leków, aby możliwie najbardziej złagodzić występujące objawy. Kluczowym sposobem jednak poradzenia sobie z występującymi objawami jest uświadomienie sobie ich przyczyny, co ma miejsce w drodze psychoterapii. Biorąc pod uwagę symptomatologiczną zawiłość tych zaburzeń, długość trwania objawów oraz ich natężenie, należy pamiętać także o tym, że terapeutyczne leczenie nerwicy depresyjnej i depresji nerwicowej może potrwać kilka lat, aby pacjent odzyskał kontrolę nad własnymi emocjami, uświadomił sobie przyczynę lęku oraz nauczył się nowego sposobu we własnym świecie psychicznym oraz wśród innych ludzi.

.........................................................................................................................................................

A jak krotko ten dziwny stan trwa w Twoim przypadku? Ja wlasnie niechetnie bralem te leki i wolalbym wogle nie brac, sam nie wiem co robic. Czuje sie zle, stracilem optymizm, a jeszcze tydzien temu go mialem mimo zaburzen nerwicowych.

u mnie to trwa ok 20 min i przechodzi w lęk wolnopłynący , a czasami mija i nie pozostawia śladu .

Na start poza zapoznaniem się standardowo ze wszystkimi materiałami, polecam ten.
wspolistnienie-zaburzen-t3401.html

Dziekuje bardzo za odpiwiedzi. Zastanawiam sie tylko czy to nerwica czy moze depresja. Bo wlasnie id poltora tygodnia czuje sie znacznie gorzej jesli chodzi o nastroj. A moze jest i to i to?

Marcin82 pisze:Dziekuje bardzo za odpiwiedzi. Zastanawiam sie tylko czy to nerwica czy moze depresja. Bo wlasnie id poltora tygodnia czuje sie znacznie gorzej jesli chodzi o nastroj. A moze jest i to i to?

Mysle, ze nie warto zastanawiac sie, co to jest, gdyz metody walki z tym i tym sa identyczne