kapralis pisze: ↑

19 lutego 2018, o 10:14

Mario26 pisze: ↑

18 lutego 2018, o 22:42

Mario26 pisze: ↑

18 lutego 2018, o 22:26

No jest dowód zaburzenie na tym punkcie.

Wydaje mi sie ze kiedy im bardziej bedzimy prubowali sobie udowodnic tym bedzie gorzej bo bedziemy wpadac w bledne kola a beda soe pojawiac pytania bez odpowiedzi.

Dokladnie tak to działa. W fachowej metodologii nazywa (nazwy anglojęzyczne) Overthinking i Rumination. Poczytajcie artykuł na ten temat z bloga poświęconego stricte rOCD https://www.relationshipocd.com/tip-5-slooooow-down/.

W zaburzeniu związanym z relacjami miedzyludzkimi im bardziej się zastanawiasz, tym mniej wiesz i jesteś mniej pewny swoich wniosków. Tak to po prostu działa. To właśnie ciągle skupianie się na tym problemie, na somatyce, na wszelkich dziwnych odczuciach i emocjach i nie akceptowanie ich napędza całe zaburzenie. Akceptacja stanu w jakim się znajdujemy to pierwszy, podstawowy krok na drodze do wyzdrowienia, choć ja wolę nazywać to wprost rozwojem. Tak naprawdę przez nerwice odbywa się nasz wewnętrzny rozwój, dorastamy, również do prawdziwej miłości. To jest proces długotrwały niestety. Czasami trwa miesiącami, latami niekiedy. Wszystko zależy od nas. Im szybciej przyjdzie akceptacja tym szybciej wrócimy na właściwe tory. Szarpiąc się z tym powoduje, że te "wnyki" zaciskają się coraz bardziej...

kapralis pisze: ↑

19 lutego 2018, o 10:14

Mario26 pisze: ↑

18 lutego 2018, o 22:42

Mario26 pisze: ↑

18 lutego 2018, o 22:26

No jest dowód zaburzenie na tym punkcie.

Wydaje mi sie ze kiedy im bardziej bedzimy prubowali sobie udowodnic tym bedzie gorzej bo bedziemy wpadac w bledne kola a beda soe pojawiac pytania bez odpowiedzi.

Dokladnie tak to działa. W fachowej metodologii nazywa (nazwy anglojęzyczne) Overthinking i Rumination. Poczytajcie artykuł na ten temat z bloga poświęconego stricte rOCD https://www.relationshipocd.com/tip-5-slooooow-down/.

W zaburzeniu związanym z relacjami miedzyludzkimi im bardziej się zastanawiasz, tym mniej wiesz i jesteś mniej pewny swoich wniosków. Tak to po prostu działa. To właśnie ciągle skupianie się na tym problemie, na somatyce, na wszelkich dziwnych odczuciach i emocjach i nie akceptowanie ich napędza całe zaburzenie. Akceptacja stanu w jakim się znajdujemy to pierwszy, podstawowy krok na drodze do wyzdrowienia, choć ja wolę nazywać to wprost rozwojem. Tak naprawdę przez nerwice odbywa się nasz wewnętrzny rozwój, dorastamy, również do prawdziwej miłości. To jest proces długotrwały niestety. Czasami trwa miesiącami, latami niekiedy. Wszystko zależy od nas. Im szybciej przyjdzie akceptacja tym szybciej wrócimy na właściwe tory. Szarpiąc się z tym powoduje, że te "wnyki" zaciskają się coraz bardziej...

Milla31 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 08:34

NotLogged pisze: ↑

19 lutego 2018, o 06:51

Czy ktos z was mial tez takie uczucie obcosci ? Ja jak tylko sie obudze, albo popatrze na chlopaka czy pomysle o nim czuje sie jakby to byla zupelnie obca osoba... taka jakbym go nie znala... tak samo jak wypowiadam jego imie... to tylko iluzja?

No mam dokładnie to samo. Teraz się trochę przyzwyczaiłam, ale z pół roku temu jak nagle wstałam i mój mąż, z którym jestem 10 lat wyglądał tak obco, jakby sąsiad leżał w naszym łóżku... Ja pierd*** To było przerażające. I tak mnie lapie. Są dni lepsze i gorsze, ale ogólnie budzę się z myślą, że kiedyś będę musiała odejść bo to się nigdy nie skończy... Mówią niby, że kluczem jest zaakceptować, że tak może być... Problem w tym, że chodzenie po psychologach mnie wykończylo, kryzys małżeński itd.

Qwerty123 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 07:46

NotLogged pisze: ↑

19 lutego 2018, o 06:51

Czy ktos z was mial tez takie uczucie obcosci ? Ja jak tylko sie obudze, albo popatrze na chlopaka czy pomysle o nim czuje sie jakby to byla zupelnie obca osoba... taka jakbym go nie znala... tak samo jak wypowiadam jego imie... to tylko iluzja?

za dużo osób ma tutaj tak samo, w tym ja, wiec napewno jest to iluzja

nikanere pisze: ↑

19 lutego 2018, o 16:27

Czesc moi drodzy jak sie tam czujecie dzisiaj?

Na pokrzepienie serc wyznam wam ze da sie z tym wygrac .... Ja osobiscie widze swiatelko w tunelu. Oczywiscie mecza mnie dalej rozne natrety jak nie jeden to drugi ale umie z tym zyc i juz sie tak nie przejmuje. I powoli odpuszczaja i jak znowu atakuja to sa slabsze niz poprzednio

Po rozwazaniu dzisiaj doszlam do roznych refleksi:
* trzeba racjonalizowac mysli.... Nieznajoma19 masz problem ze jak patrzysz na kobiety to masz sztuczne podniecenie( tez to przechodzilam) powiedz sobie ze zawsze bylas hetero i nic nie jest w stanie tego zmienic a tym bardziej jedna mysl ktorej sie przestraszylas
* mysli ze nie kochamy, ze nas nie podbieca ze nas drazni denerwuje- kochani powiedzcie sobie ze akoro podjeliscie liedys decyzje ze chcecie byc z TA wlasnie osoba to ze to cos znaczylo i bylo w 100% prawdziwe. Mimo ze umysl podpowiada co innego przytulcie sie , powiedzcie ze kochacie, zrobcie cos milego dla tej drugiej, odwiedzcie niespodziewanie w domu lub pod praca itp.... Ja osobiscie lubie robic takie niespodzianki lub tez upiec dobre ciasto, zawsze lubilam i teraz choc czasem uznam ze to bez sensu to i tak to dalej robie w miare czasu jaki mam
* ja np mam mysli ze nie chce dziecka itp - to wystarczy sobie zadac pytanie w srodku czy naprawde chce tego dziecka i czy jestem szczesliwa tu i teraz i wiecie co mi wychodzi zawsze ? ze jasne ze pragne tego dzieciaczka i ze jestem szczesliwa mamusia mimo tego ze jestem zmeczona i czasem zle sie czuje
Moglabym jeszcze napisac rozne roznosci odnosnie innych mysli jakie mialam ale nie bede sie az tak rozpisywac

DosLam tez do wniosku ze duzo tych negatycwnych mysli ktore mnie mecza to nie sa moje wlasne tylko ktos mi kiedys cos nagadal:
* z mojego przykladu moja mam ciagle mi dogaduje ze dziecko to jest klopot na dlugie lata.... Dla mnie zawsze dziecko bylo szczesciem w domu a nie problemem.... A teraz w mojej glowie co jakis czas sa mysli ze po co Ci bylo dziecko ze to sam klopot i problemy....
* albo wyszukiwaniu w chlopaku wad i nwgatywow.... Moja mama po moim rozwodzie jak juz bylam z tym chlopakiem obecnym mowila mi uwazaj na niego , nie ufaj mu sprawdzaj kontroluj itp. Porpwnuj czy nie jest jak ten byly itp. Ze znowu sie zranisz itp itd.
* trafi sie na zlego psychologa/psychiatre to zacznie szukac dziury w calym ze moze boimy sie byc sami , albo z wygody, przyzwyczajenia jestesmy z drugimi polowkami a to nie prawda. Mamy pozniej takie mysli bo to nas boli ale to nie nasze mysli tylko ktos nam tak mowil podpowiedzial a ze mamy zaburzony umysl to wtedy odbieramy to jako wlasne i czujemy lek bo nie chcemy tych mysli....

Przepraszam ze tak dlugo ale musialam napisac co mi w glowie obecnie siedzi buziaki dla wszustkich i wygranych z myslami zycze nawet tych chwilowych kilkuminotowych

Mario26 pisze: ↑

18 lutego 2018, o 19:39

Fadingspark_ pisze: ↑

18 lutego 2018, o 16:53

Witam. Mam na imię Natalia, 18 lat. Długo śledzę ten temat i postanowiłam podzielić się swoim problemem. No to od początku. Mój tata był alkoholikiem, dlatego dzieciństwa nie miałam zbyt ciekawego. Zawsze byłam lękliwym dzieckiem. W wieku 6 lat bałam się, że zasnę i się nie obudzę. Jak tylko robiło się ciemno, wpadałam w panikę, płakałam, czułam wszechogarniający niepokój, który pamiętam do dziś. Potrafiłam przepłakać całą noc, mając wrażenie, że coś mnie dusi. Mama zabrała mnie do psychologa i po jakimś czasie to minęło. Ale pojawił się strach przed chorobą. Kiedy tylko zobaczyłam na ciele małą plamkę albo coś mnie zabolało, wpadałam w panikę i żegnałam się z rodziną, myśląc, że umrę. Potem bałam się końca świata, śmierci bliskich i tak ciągle czegoś. Miałam też dużo dziwnych zachowań, np. przejeżdżając obok szpitala, zawsze zamykałam oczy, bo byłam pewna, że jak spojrzę to ktoś mi umrze. Jakoś w 5 klasie wszystko minęło. Zawsze jednak miałam bzika na punkcie ocen. Mój perfekcjonizm z czasem zrobił się uciążliwy. W gimnazjum uczyłam się całe noce i jak dostałam 4 to płakałam. Wraz z pójściem do liceum zrobiło się jeszcze gorzej. Presja, oczekiwania, chęć bycia najlepszą i perfekcyjną doprowadziły do tego, że bałam się wstawać do szkoły i po przebudzeniu cała się pociłam i czułam lęk podobny do tego, gdy bałam się zasnąć. Przestałam cieszyć się z życia, a gdy się nie uczyłam, czułam ogromne wyrzuty sumienia. Poszłam do psychiatry, wypłakałam jej się w gabinecie, a ona, że tak powiem, mnie wyśmiała - "nie możesz po prostu się nie przejmować?". Zdenerwowało mnie to i postanowiłam sama wziąć się w garść. Bardzo pomógł mi w tym mój obecny chłopak, z którym jestem ponad 2 lata. Znamy się od dziecka i zawsze nas do siebie ciągnęło. Kiedy zaczęliśmy się spotykać, byłam nieco niedostępna, bo nie chciałam mieć przez niego złych ocen... tak wiem, głupie. Jednak z czasem stał się dla mnie o wiele ważniejszy niż cokolwiek innego. Okres motylków w brzuchu mieliśmy za sobą. Łączyła nas piękna więź. Chcieliśmy po prostu być ze sobą i niczego więcej nie było nam trzeba. Wspieraliśmy się i rozumieliśmy się bardzo dobrze. Nigdy nie miałam żadnych wątpliwości co do naszego związku. Kłótnie zdarzały się rzadko, a spory szybko rozwiązywaliśmy. Zdarzały się drobne kryzysy, ale zawsze wychodziliśmy z nich wzmocnieni. Ten rok miał być naszym rokiem. Mieliśmy tyle planów - wakacje w Chorwacji, osiemnastki. Jednak oczywiście coś musiało się zepsuć. Kiedy obudziłam się w Nowy Rok, napisałam do chłopaka, jak się czuje. Nie odpisywał dość długo, więc zaczęłam panikować. Czułam dziwny niepokój, że coś złego mu się stało, że może przestał mnie kochać. Długo płakałam, nie wiedząc, co właściwie się ze mną dzieje. Do tego byłam strasznie zestresowana nadchodzącym tygodniem, bo czekało mnie mnóstwo sprawdzianów w szkole, a przez niepokój nie byłam w stanie się uczyć. Chłopak oddzwonił, uspokoił mnie i wszystko wróciło do normy. Za jakiś tydzień znów mnie coś wzięło. Wróciłam ze szkoły i ogarnęło mnie dziwne poczucie braku sensu czegokolwiek i ten niepokój, właściwie nie wiadomo skąd. Zadzwoniłam do chłopaka, czy przyjedzie - nie mógł. Przez cały wieczór lały się ze mnie potoki łez. Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Mój chłopak ostatecznie do mnie przyjechał i próbował mnie pocieszyć, ale to nic nie dawało. Czułam się tak bezradna i przestraszona. Przytulił mnie i jakoś mi przeszło, ale przyszło mi wtedy do głowy pytanie "czy ty się cieszysz, że on przyjechał?". Wtedy się zaczęło. Oglądanie wspólnych zdjęć, czytanie starych wiadomości, sprawdzanie swoich uczuć i strach, że nie będą takie, jak kiedyś. Sprawdzałam, czy czasem nie czuję się w towarzystwie koleżanek lepiej niż z nim, czy za nim tęsknię. Zaczęłam wpisywać do przeglądarki hasła w stylu: wypalenie uczucia, koniec miłości. Zaczęłam się zastanawiać, czy to było tylko przyzwyczajenie, czy może sam pociąg fizyczny. Ale coś mi cały czas nie pasowało. Ten niepokój. To napięcie. Natknęłam się na artykuł Zordona o rocd i bardzo mnie on pocieszył. Powiedziałam chłopakowi o tym wszystkim i zrozumiał. Popłakaliśmy się, szczerze porozmawialiśmy i zasnęliśmy przytuleni. Przez chwilę czułam się wtedy jak dawniej. Byłam zmotywowana, żeby z tym walczyć. Ale z dnia na dzień było coraz gorzej. Codziennie budziło mnie uczucie niepokoju, bez przerwy płakałam, nie mogąc złapać oddechu, do tego problemy z żołądkiem, zero apetytu i brak chęci do czegokolwiek. Zauważyłam, że stresuję się przed spotkaniem z chłopakiem, że sprawdzam emocje, że wracam myślami do przeszłości, próbując odnaleźć jakieś niedoskonałości, że spinam się, gdy widzę, że dzwoni, zastanawiam się, czy mogłabym być z innym facetem. Ostatnio było lepiej przez parę dni. Dostosowałam się do waszych rad i skupiałam się na tym, żeby po prostu z nim być. Czułam się sobą, ale pojawiło się coś nowego. Poszłam do szkoły i patrząc na moje koleżanki, zaczęłam się zastanawiać, czy nie jestem czasem lesbijką... Nie mogę się teraz od tego uwolnić. Za każdym razem jak na nie spojrzę, mój wzrok sam wędruje na ich piersi, przychodzą mi do głowy obrazy mojego życia z kobietą i mam wrażenie, jakbym żyła w kłamstwie. W walentynki zdarzyło się coś jeszcze gorszego. Siedząc z nim w kawiarni, nagle poczułam, jakby w ogóle przestał się dla mnie liczyć, jakby coś mnie od niego odcięło. Patrzyłam na niego i nie widziałam tych wszystkich spędzonych razem lat...wszystkich rozmów, pocałunków. Poczułam potrzebę zerwania, ucieczki i prawie to zrobiłam, ale złapał mnie za rękę i zaproponował, żebyśmy wyszli. Na zewnątrz ochłonęłam i nagle poczułam, jakby jakaś iluzja ze mnie schodziła. Spojrzałam na niego i popłakałam się z radości, że już nie chcę z nim zerwać. Spędziliśmy razem wspaniały wieczór. Czułam, ze lęk chce się przebić, że myśli nachodzą, ale nie dawałam im szansy. Czułam też, że to nas wzmocni i że jak już z tego wyjdę, będziemy jeszcze szczęśliwsi niż przedtem. A teraz znów wszystko wróciło - zero motywacji, chęci do czegokolwiek, lesbijskie myśli, strach przed tym, że sobie to wszystko wmówiłam i że tak naprawdę to przestałam go kochać i że nawet jak z tego wyjdę to uczucia nie wrócą i się rozstaniemy. Myślicie, ze uda mi się z tego wyjść? To wgl ROCD? Bo nie mam wszystkich objawów - nie analizuję jego wyglądu, uważam, że jest bardzo przystojny, podnieca mnie, ale czasem strasznie irytuje. Mam ogromne wyrzuty sumienia, że tak się o mnie troszczy, a ja mu codziennie płaczę w ramię. Tak wiele bym oddała, żeby znów czuć się jak przed miesiącem. Proszę o pomoc, potrzebuję solidnego kopa i słów motywacji od ludzi, którzy przechodzą przez ten sam koszmar.

Zmagasz sie z tym samym co każdy z nas w tym wątku, musisz to zakceptowac zeby moglo to minac pozwolic temu byc spytasz jak? Nie odpowiem ci bo mam z tym cholerny problem nie potrafie tego zrobic ale musze bo chce byc ze swoja kobieta tak jak Ty ze swoim chłopakiem. Nerwica atakuje najwieksze wartosci a to sa nasze słabe punkty dlatego sie tego boimy, zauważ ze przyszła jedna mysl i sie zaczelo gdybys odpucila pewnue szybciej by minelo... Ja tez z poczatku mialem jedna mysl potem kolejna i kolejna i tak do tej pory 8 miesiąc wiesz jak jest cholernie trudno pewnie tak bo juz jestes w tym błędnym kole ktore trzeba przerwac zeby zakończyło sie to cale zaburzenie. To sa tylko mysli i wyobrazenia emocje ktore sa powiązane z myslami a tym mozesz zdzialac wszysyko mowie to zebys wiedziala nie chce cie straszyc ludzie boja sie śmierci i analizuja my boimy sie zaniku uczuc i ciągle analizujemy i sie utwierdzamy w tym a czemu? Bo jestesmy zaburzeni i mozg bedzie nam podsylal mysli ktorych sie boimy nie da sie z tym wygrac jesli nie zakceptujemy tego epizotu ktorym jest nerwica. Posluchaj nagran divovic i czytaj artykuły. Nie nakrecaj sie nie rob tego co my tutaj bo ja zaluje ze odrazu o tym nie wiedziałem i ze nerwice mam od dziecka a nie miałem problemow z rodzina ale nie bylem akceptowany a rodzice popelnili maly teraz widac ze duzy błąd przy wychowaniu ale nilogo nie obwiniam. Jesli nie przestaniesz sie nakrecac to czeka cie jeszcze mnustwo glupich mysli i coraz wieksze przekonanie ze to prawda a to tylko iluzja ktora sama dostrzegasz. Ja tu pocieszam cie ale sam mam cholernie ciezko zakceptowac to wszystko ale musze bo chce z moja miloscia i tylko z ta kobieta spedzic reszte zycia i nie sluchajac juz mysli nigdy w zyciu. Duzo sil dla ciebie i do dziela nie ma na co czekac ale nie rob sobie presji!

kapralis pisze: ↑

18 lutego 2018, o 09:59

nieznajoma19 pisze: ↑

17 lutego 2018, o 19:37

Wiem wiem. Ale fajnie ze nie odczuwacie na każdym kroku uczucia sztucznego podniecenia - o to mi dokładnie chodziło. Bo sztuczne podniecenie wobec innych osób jest straszne jeśli mam Chłopaka.... I po prostu już dostaje na głowę, bo nie wiem co mam z tym zrobić. A jak u Ciebie?

Nieznajoma mam pytanko, a w sumie nawet kilka powiązanych ze sobą pytanka do Ciebie. W sumie nie musisz odpowiadać, ale mam nadsieje, że zatrzymasz się chwilę nad nimi. Pozwól, że je tylko zadam i na tym zakończe moją wypowiedź:

- czy zdrowa kobieta lub mężczyzna w stałym zdrowym związku/małżeństwie przestaje być kobietą i mężczyzną w momencie związania się z drugą osobą?
- czy odczuwanie podniecenia na widok atrakcyjnej osoby płci przeciwnej jest zle w momencie kiedy jestesmy w stałej relacji, np. małżeństwie?
- czy sądzisz, że masz realny wpływ na Twoje uczucia i emocje w tym na podniecenie (czy możesz np. siła woli spowodować, że się pojawi lub nie?)
- czy można moralnie oceniać człowieka za to co myśli lub czuje w danej chwili/sytuacji?


P.s.: przed chwilą doczytałem, o decyzji Twojego chłopaka. Jest mi przykro i współczuję Ci. Pamiętaj jednak, że nie ma co go naciskać. Jeśli będzie chciał wróci, jeśli nie i tak nic z tym nie zrobisz. Zajmij się proszę teraz sobą, postaraj się ubornowac swój wewnętrzny świat. Zainwestuj swój czas we własny rozwój. Jeśli zmienisz się na lepsze, sama ze sobą będziesz się czuła lepiej, a z taka kobietą bardzo dobrze się czują jej partnerzy. Z Twoich postów widać duża złość na siebie. Nie na wyrozumiałości dla siebie żadnej. Daj czas czasowi. Zobaczysz jeszcze się wszystko dobrze poukłada i będziesz szczęśliwa. Ja w to mocno wierzę, ale samo się nie zrobi.

Trzymam za Ciebie kciuki.

NotLogged pisze: ↑

19 lutego 2018, o 16:02

Qwerty123 pisze: ↑

19 lutego 2018, o 07:46

NotLogged pisze: ↑

19 lutego 2018, o 06:51

Czy ktos z was mial tez takie uczucie obcosci ? Ja jak tylko sie obudze, albo popatrze na chlopaka czy pomysle o nim czuje sie jakby to byla zupelnie obca osoba... taka jakbym go nie znala... tak samo jak wypowiadam jego imie... to tylko iluzja?

za dużo osób ma tutaj tak samo, w tym ja, wiec napewno jest to iluzja

Dziekuje Ci za odpowiedz ! Dobrze wiedziec ze nie jestem sama (nie zebym sie cieszyla z waszego nieszczescia) ale jednak to pomaga ta wiedza

kapralis pisze: ↑

18 lutego 2018, o 09:59

nieznajoma19 pisze: ↑

17 lutego 2018, o 19:37

Wiem wiem. Ale fajnie ze nie odczuwacie na każdym kroku uczucia sztucznego podniecenia - o to mi dokładnie chodziło. Bo sztuczne podniecenie wobec innych osób jest straszne jeśli mam Chłopaka.... I po prostu już dostaje na głowę, bo nie wiem co mam z tym zrobić. A jak u Ciebie?

Nieznajoma mam pytanko, a w sumie nawet kilka powiązanych ze sobą pytanka do Ciebie. W sumie nie musisz odpowiadać, ale mam nadsieje, że zatrzymasz się chwilę nad nimi. Pozwól, że je tylko zadam i na tym zakończe moją wypowiedź:

- czy zdrowa kobieta lub mężczyzna w stałym zdrowym związku/małżeństwie przestaje być kobietą i mężczyzną w momencie związania się z drugą osobą?
- czy odczuwanie podniecenia na widok atrakcyjnej osoby płci przeciwnej jest zle w momencie kiedy jestesmy w stałej relacji, np. małżeństwie?
- czy sądzisz, że masz realny wpływ na Twoje uczucia i emocje w tym na podniecenie (czy możesz np. siła woli spowodować, że się pojawi lub nie?)
- czy można moralnie oceniać człowieka za to co myśli lub czuje w danej chwili/sytuacji?


P.s.: przed chwilą doczytałem, o decyzji Twojego chłopaka. Jest mi przykro i współczuję Ci. Pamiętaj jednak, że nie ma co go naciskać. Jeśli będzie chciał wróci, jeśli nie i tak nic z tym nie zrobisz. Zajmij się proszę teraz sobą, postaraj się ubornowac swój wewnętrzny świat. Zainwestuj swój czas we własny rozwój. Jeśli zmienisz się na lepsze, sama ze sobą będziesz się czuła lepiej, a z taka kobietą bardzo dobrze się czują jej partnerzy. Z Twoich postów widać duża złość na siebie. Nie na wyrozumiałości dla siebie żadnej. Daj czas czasowi. Zobaczysz jeszcze się wszystko dobrze poukłada i będziesz szczęśliwa. Ja w to mocno wierzę, ale samo się nie zrobi.

Trzymam za Ciebie kciuki.

katarzynka pisze: ↑

20 lutego 2018, o 08:35

Nieznajoma, przeczytałam Twój post. Wprawdzie nigdy nie doświadczyłam sztucznego podniecenia, ale widzę jak strasznie się meczysz i szarpiesz z tym. Myślę, że duże znaczenie ma tu akceptacja. Nie rozważałaś terapii albo wizyty u innego psychiatry?

nieznajoma19 pisze: ↑

20 lutego 2018, o 09:17

katarzynka pisze: ↑

20 lutego 2018, o 08:35

Nieznajoma, przeczytałam Twój post. Wprawdzie nigdy nie doświadczyłam sztucznego podniecenia, ale widzę jak strasznie się meczysz i szarpiesz z tym. Myślę, że duże znaczenie ma tu akceptacja. Nie rozważałaś terapii albo wizyty u innego psychiatry?

Dzięki, że przeczytałaś. Byłam pewna że nikt nie będzie chciał tego nawet czytać.
Masz rację.. szarpie się z tym strasznie.. Jeśli chodzi o psychiatre to byłam u najlepszego w moim mieście. Długo szukałam tego najlepszego, kierowałam się opiniami .. ten miał najwięcej i tak naprawdę same pozytywy. Ludzie go tak chwalili, że to człowiek, który wysłucha do końca, bardzo pomaga, wyciąga ludzi z największego bagna. A ja gdy do niego poszłam to było całkiem inaczej. Notował tylko to co powiedziałam na kompie, ja się wygadałam, nic ze mną nie porozmawiał tylko ciągle pytania ... no i na końcu leki, pieniążki i do widzenia. Pod koniec był taki ze przyspieszał, żebym skończyła juz gadać, żebym jak najszybciej poszła. Leków nie wykupiłam bo tak naprawdę poszłam tam porozmawiać.. nie chciałam leków, ja mam ogólnie problemy przez ciągłe łykanie tabletek. Zawsze jak mnie coś bolało to od razu tabletki, miliardy witamin w tabletkach, tabletki na włosy skórę paznokcie, na nerwy itd ... oj dużo tego i teraz mi się to na zdrowiu odbiło, a gdybym łykała jeszcze te psychotropy od niego to wątpię że skończyło by się to dobrze. A poza tym chodzę na prawo jazdy a po takich lekach nie można kierować. Wiem teraz, że do psychiatry się chodzi po leki, a na rozmowy do psychologa czy na terapię.. jednak wcześniej o tym nie wiedziałam, po prostu jak widziałam opinie ze ten gosciu jest takim wspanialym specjalistą to tez byłam pewna tego ze mogę iść po prostu porozmawiać, tak żeby obeszło się bez leków. Żeby mi wytłumaczył to i owo i tyle. No ale już wiem, że tam chodzi się tylko po leki ...
Właśnie terapia.. tyle razy czytałam jak tu pisaliśmy o terapi. Tylko jaka to terapia jest? Gdzie taka się odbywa? Ja nie jestem w temacie w ogóle, nawet nie wiem czy w moim mieście takie terapie się odbywają :/

katarzynka pisze: ↑

20 lutego 2018, o 10:05

nieznajoma19 pisze: ↑

20 lutego 2018, o 09:17

katarzynka pisze: ↑

20 lutego 2018, o 08:35

Nieznajoma, przeczytałam Twój post. Wprawdzie nigdy nie doświadczyłam sztucznego podniecenia, ale widzę jak strasznie się meczysz i szarpiesz z tym. Myślę, że duże znaczenie ma tu akceptacja. Nie rozważałaś terapii albo wizyty u innego psychiatry?

Dzięki, że przeczytałaś. Byłam pewna że nikt nie będzie chciał tego nawet czytać.
Masz rację.. szarpie się z tym strasznie.. Jeśli chodzi o psychiatre to byłam u najlepszego w moim mieście. Długo szukałam tego najlepszego, kierowałam się opiniami .. ten miał najwięcej i tak naprawdę same pozytywy. Ludzie go tak chwalili, że to człowiek, który wysłucha do końca, bardzo pomaga, wyciąga ludzi z największego bagna. A ja gdy do niego poszłam to było całkiem inaczej. Notował tylko to co powiedziałam na kompie, ja się wygadałam, nic ze mną nie porozmawiał tylko ciągle pytania ... no i na końcu leki, pieniążki i do widzenia. Pod koniec był taki ze przyspieszał, żebym skończyła juz gadać, żebym jak najszybciej poszła. Leków nie wykupiłam bo tak naprawdę poszłam tam porozmawiać.. nie chciałam leków, ja mam ogólnie problemy przez ciągłe łykanie tabletek. Zawsze jak mnie coś bolało to od razu tabletki, miliardy witamin w tabletkach, tabletki na włosy skórę paznokcie, na nerwy itd ... oj dużo tego i teraz mi się to na zdrowiu odbiło, a gdybym łykała jeszcze te psychotropy od niego to wątpię że skończyło by się to dobrze. A poza tym chodzę na prawo jazdy a po takich lekach nie można kierować. Wiem teraz, że do psychiatry się chodzi po leki, a na rozmowy do psychologa czy na terapię.. jednak wcześniej o tym nie wiedziałam, po prostu jak widziałam opinie ze ten gosciu jest takim wspanialym specjalistą to tez byłam pewna tego ze mogę iść po prostu porozmawiać, tak żeby obeszło się bez leków. Żeby mi wytłumaczył to i owo i tyle. No ale już wiem, że tam chodzi się tylko po leki ...
Właśnie terapia.. tyle razy czytałam jak tu pisaliśmy o terapi. Tylko jaka to terapia jest? Gdzie taka się odbywa? Ja nie jestem w temacie w ogóle, nawet nie wiem czy w moim mieście takie terapie się odbywają :/

Kochana, poszukaj może na NFZ coś jest u Ciebie. Choć tam są długie terminy oczekiwania. Z pewnością terapeuci są też prywatnie. Ważny jest też nurt w którym chcesz pracować. Możesz poczytać o tym na forum. Uszy do góry