Czy ja ją/jego kocham? Zanik uczuć? Strata emocji?

Mark · 14 lipca 2017, o 18:11

Zawsze to robię ale jakoś nie widzę poprawy. Moze poza tym ze mniej to przeżywam:( Kilka dni fajnych później kilka kiepskich.

Mark · 14 lipca 2017, o 18:14

laure pisze: ↑
14 lipca 2017, o 18:09
Sluchajcie. Pokonałam lęk. Telepie mnie jak osike.zdecydowalam:jadę do chłopaka. I co? I alarm bombowy w pociągu! I od Nowa lęk. Teraz to już się cała trzese.

Przejdzie Ci przed spotkaniem

laure · 14 lipca 2017, o 18:44

Mark pisze: ↑
14 lipca 2017, o 18:14

laure pisze: ↑
14 lipca 2017, o 18:09
Sluchajcie. Pokonałam lęk. Telepie mnie jak osike.zdecydowalam:jadę do chłopaka. I co? I alarm bombowy w pociągu! I od Nowa lęk. Teraz to już się cała trzese.
Przejdzie Ci przed spotkaniem

Od 8 Miesięcy nie przechodzi więc po tych przeżyciach to J N wiem

prędzej padne ze zmęczenia.

katarzynka · 14 lipca 2017, o 19:03

Hej Kochani.

Obiecałam sobie, że nie napiszę, że zacisnę zęby i dam radę. Przecież jestem silna, przecież to nerwica, przecież to iluzja... Ale czuję jak umieram, muszę to gdzieś wyrzucić, zostawiać, zwłaszcza, że przez prawie miesiąc zostaję bez terapii.

Godzinę temu wróciłam z wyjazdu z chłopakiem. Jeśli spytacie gdzie z nim byłam, odpowiedź jest jedna: w piekle. Czuję się tak strasznie, że chcę żeby mnie nie yło. Każdy dzień naznaczony był łzami. Analizowałam wszystko, każdy ruch, każdy gest. Skanowałam cały czas inne pary, innych mężczyzn. Irytował mnie każdym słowem, każdym zachowanie. Wyglądem, sposobem poruszania się. A w głowie miałam taki chaos. Wiele razy nieładnie się odezwałam do niego, potem przepraszałam. Czułam jakbym go nienawidziła? Nie potrafiłam przytulić, pocałować, wziąć za rękę. Pokazywałam mu zdjęcia, kiedy było pięknie i pytałam gdzie jest ten MÓJ ukochany, dlaczego mi go nie odda? Płakałam przy tym jak dziecko... A teraz siedzę i łzy nie przestają płyną, chcę umrzeć

laure · 14 lipca 2017, o 19:06

Pisz na priv lub gg

Mark · 14 lipca 2017, o 19:15

katarzynka pisze: ↑
14 lipca 2017, o 19:03
Hej Kochani.

Obiecałam sobie, że nie napiszę, że zacisnę zęby i dam radę. Przecież jestem silna, przecież to nerwica, przecież to iluzja... Ale czuję jak umieram, muszę to gdzieś wyrzucić, zostawiać, zwłaszcza, że przez prawie miesiąc zostaję bez terapii.

Godzinę temu wróciłam z wyjazdu z chłopakiem. Jeśli spytacie gdzie z nim byłam, odpowiedź jest jedna: w piekle. Czuję się tak strasznie, że chcę żeby mnie nie yło. Każdy dzień naznaczony był łzami. Analizowałam wszystko, każdy ruch, każdy gest. Skanowałam cały czas inne pary, innych mężczyzn. Irytował mnie każdym słowem, każdym zachowanie. Wyglądem, sposobem poruszania się. A w głowie miałam taki chaos. Wiele razy nieładnie się odezwałam do niego, potem przepraszałam. Czułam jakbym go nienawidziła? Nie potrafiłam przytulić, pocałować, wziąć za rękę. Pokazywałam mu zdjęcia, kiedy było pięknie i pytałam gdzie jest ten MÓJ ukochany, dlaczego mi go nie odda? Płakałam przy tym jak dziecko... A teraz siedzę i łzy nie przestają płyną, chcę umrzeć

Wiesz że to minie i będzie znów dobrze.

Mark · 14 lipca 2017, o 19:17

Rozumiem Cię bo też przechodzę ciężki okres ale jak Ty to często powtarzasz to tylko nerwica albo aż nerwica. Ty przynajmniej płaczesz a ja nawet tego nie moge

katarzynka · 15 lipca 2017, o 23:56

Mark, dd męczy? Musi mnie mega boleć, żeby łzy się pojawiły, ale ostatni tydzień naprawdę umierałam, więc trochę się wypłakałam i jakoś oczyściło ciut. Dzisiaj już znacznie lepiej, myśli zanikły i miałam troszkę ulgi z ukochanym, mogłam się nim pocieszyć odrobinkę

cosdziwnego1234 · 16 lipca 2017, o 10:26

Widzę, że wiele osób jest aktualnie pochłoniętych przez nerwicę, myśli, które podsuwa. Ja napiszę więc coś pozytywnego, bo podobno takie teksty też pomagają się uporać z zaburzeniem.

Od dłuższego czasu jest u mnie świetnie! Czuję, że go kocham. Cieszy mnie to o tyle bardziej, że przez dłuższy czas nie czułam nic: pustkę i niechęć. Ciągle mu powtarzam ciepłe słowa, ciągle chcę mieć go przy sobie. Czy mam natrętne myśli? Pewnie, że mam! Praktycznie codziennie. Gdy się z nim widzę analiza także mi towarzyszy, ale staram się nadać jej nijakie znaczenie, żeby zrobiła się TAKA malutka, a dla mnie praktycznie niezauważalna. Gdy mnie atakuje, to omijam ją szerokim łukiem, nawet nie zwracam uwagi. Z myślami tak samo postępuję. Staram się nie zwracać na nie uwagi, ignorować (btw najlepszy sposób

). One wtedy się czują niepotrzebne i odchodzą. Zaczęłam sobie tak radzić nie tylko z myślami dotyczącymi mojego chłopaka, ale także innych aspektów. A muszę przyznać, że były chyba 100 razy bardziej męczące. Tak więc, trzymam za was kciuki i za siebie z resztą też.

Życzę dużo cierpliwości, samozaparcia i troszkę egoizmu (dla myśli)

Mark · 16 lipca 2017, o 12:03

katarzynka pisze: ↑
15 lipca 2017, o 23:56
Mark, dd męczy? Musi mnie mega boleć, żeby łzy się pojawiły, ale ostatni tydzień naprawdę umierałam, więc trochę się wypłakałam i jakoś oczyściło ciut. Dzisiaj już znacznie lepiej, myśli zanikły i miałam troszkę ulgi z ukochanym, mogłam się nim pocieszyć odrobinkę

Nie wiem czy to dd czy coś innego. Jak się wypłacie to też mi zawsze lepiej. Ale co się zmieniło w ciągu jednego dnia

katarzynka · 16 lipca 2017, o 12:56

Mark, zmienia się jedynie to, co w naszej głowie, choć trudno to zrozumieć, a jeszcze trudniej zaakceptować. U mnie dziś lepiej, także po każdej burzy przychodzi słońce

katarzynka · 16 lipca 2017, o 12:57

cosdziwnego1234 pisze: ↑
16 lipca 2017, o 10:26
Widzę, że wiele osób jest aktualnie pochłoniętych przez nerwicę, myśli, które podsuwa. Ja napiszę więc coś pozytywnego, bo podobno takie teksty też pomagają się uporać z zaburzeniem. Od dłuższego czasu jest u mnie świetnie! Czuję, że go kocham. Cieszy mnie to o tyle bardziej, że przez dłuższy czas nie czułam nic: pustkę i niechęć. Ciągle mu powtarzam ciepłe słowa, ciągle chcę mieć go przy sobie. Czy mam natrętne myśli? Pewnie, że mam! Praktycznie codziennie. Gdy się z nim widzę analiza także mi towarzyszy, ale staram się nadać jej nijakie znaczenie, żeby zrobiła się TAKA malutka, a dla mnie praktycznie niezauważalna. Gdy mnie atakuje, to omijam ją szerokim łukiem, nawet nie zwracam uwagi. Z myślami tak samo postępuję. Staram się nie zwracać na nie uwagi, ignorować (btw najlepszy sposób ). One wtedy się czują niepotrzebne i odchodzą. Zaczęłam sobie tak radzić nie tylko z myślami dotyczącymi mojego chłopaka, ale także innych aspektów. A muszę przyznać, że były chyba 100 razy bardziej męczące. Tak więc, trzymam za was kciuki i za siebie z resztą też. Życzę dużo cierpliwości, samozaparcia i troszkę egoizmu (dla myśli)

brawo Kochana super
dumna jestem z Ciebie, tak trzymaj i nie dawaj się tej podłej cwaniarze, w Tobie siła

Mark · 16 lipca 2017, o 13:22

katarzynka pisze: ↑
16 lipca 2017, o 12:56
Mark, zmienia się jedynie to, co w naszej głowie, choć trudno to zrozumieć, a jeszcze trudniej zaakceptować. U mnie dziś lepiej, także po każdej burzy przychodzi słońce

Może to przez to że nie mogę zaakceptować jej wygląd I choć gdy są przeblyskow wydaje mi się piękna. Ciężko coś zrobić z tym jeśli człowiek cały się trzęsie i myśl i żeby tylko uciec

katarzynka · 16 lipca 2017, o 13:27

Mark, ale ja Cię doskonale rozumiem

Cały tydzień przeżywałam piekło z moim ukochanym, a wczoraj się spotkaliśmy i nagle stał się piękny. Ja wyciągnęłam telefon i zaczęłam mu robić zdjęcia, a on mówił, że niezręcznie się czuje. Tłumaczyłam mu, że muszę te fotki wykonać i porównać co się w nim zmieniło w ciągu 24h. Zdawałam sobie sprawę, że to chore... Na logikę nie da się tego wyjaśnić. Ale czy to, że mamy dość mocno zbieżne objawy, nie utwierdza w przekonaniu o nerwicy?

laure · 16 lipca 2017, o 13:54

Nie wierzę w żadne rocd. :'(