Gona, pisz zawsze śmiało, wyrzucaj z siebie jak najwięcej, od tego jesteśmy tutaj Poczytaj materiały, posłuchaj nagrań, ale też bądz dla siebie wyrozumiała. Daj sobie czas i przyzwolenie na objawy, że teraz tak jest, bo jesteś zaburzona. Poczytaj historie odburzonych osób, które wykonały kawał ciężkiej pracy, takiej jaką Ty codziennie wykonujesz.

Mysle co moglabym zrobic,zeby przyspieszyc powrot tych uczuc do dzieci? Zastanawiam sie czy leki moglyby mi w tym pomoc? Dodam,ze nigdy nic nie bralam, kozystalam tylko z pomocy psychologa.

Jeśli czujesz się na siłach bez leków, to nie ma co się pakować w farmakologię, choć czasem jest potrzeba oczywiście. Nie wywieraj na sobie presji czasu, pozwól temu być.

Jeżeli chcesz przyspieszyć powrót uczuć - przestań się przejmować tym że ich nie odczuwasz, po pewnym czasie "ignorowania" umysł powróci do równowagi. Czyli dokładnie tak jak koleżanka wyżej napisała w drugim zdaniu

Ja już tracę nadzieję. boję się jak pisze, jak dzwoni, jestem rozdygotana, mam kołatania serca, silne bóle głowy, nie mogę przestać o tym myśleć. Myśli ciągle mówią: pomyliłaś się. Ale nawet jeśli to czemu mój organizm reaguje tak silnym lękiem? Kompletnie nie mogę sobie z tym poradzić. Już nie daję rady to trwa już blisko 3 miesiące a ja nie widzę w ogóle światła w tunelu...

laure pisze:Ja już tracę nadzieję. boję się jak pisze, jak dzwoni, jestem rozdygotana, mam kołatania serca, silne bóle głowy, nie mogę przestać o tym myśleć. Myśli ciągle mówią: pomyliłaś się. Ale nawet jeśli to czemu mój organizm reaguje tak silnym lękiem? Kompletnie nie mogę sobie z tym poradzić. Już nie daję rady to trwa już blisko 3 miesiące a ja nie widzę w ogóle światła w tunelu...

A temu, że tego nie akceptujesz i wątpisz, że to zaburzenie emocjonalne i po prostu idziesz za tym, a nie za swoją logiką. Ale to nie takie proste, bo też aktualnie pracuje nad akceptacją i jest to ciężkie, bo emocje są silniejsze. Ale coś trzeba założyć, chcesz się tym zamęczać parę następnych lat, czy zaryzykować i w końcu poczuć spokój? Możemy spróbować razem, będzie nam raźniej, hmm?

justi2212 pisze:

laure pisze:Ja już tracę nadzieję. boję się jak pisze, jak dzwoni, jestem rozdygotana, mam kołatania serca, silne bóle głowy, nie mogę przestać o tym myśleć. Myśli ciągle mówią: pomyliłaś się. Ale nawet jeśli to czemu mój organizm reaguje tak silnym lękiem? Kompletnie nie mogę sobie z tym poradzić. Już nie daję rady to trwa już blisko 3 miesiące a ja nie widzę w ogóle światła w tunelu...

A temu, że tego nie akceptujesz i wątpisz, że to zaburzenie emocjonalne i po prostu idziesz za tym, a nie za swoją logiką. Ale to nie takie proste, bo też aktualnie pracuje nad akceptacją i jest to ciężkie, bo emocje są silniejsze. Ale coś trzeba założyć, chcesz się tym zamęczać parę następnych lat, czy zaryzykować i w końcu poczuć spokój? Możemy spróbować razem, będzie nam raźniej, hmm?

Przygarniecie mnie do swojego teamu? Bo ja też muszę solidnie popracować nad akceptacją...

I ja poproszę..

Czy wam też tak uderza w somatykę?:(

Zapraszam wszystkie!

Kobitki, musimy się razem ogarnąć, jak to mówią w kupie siła!

katarzynka pisze:Kobitki, musimy się razem ogarnąć, jak to mówią w kupie siła!

No tak.. Damy radę..

Lekko nie było, nie jest i nie będzie, ale musimy się wspierać. Wszystkie zmagamy się z tym samym dziadostwem. Kropka w kropkę to samo. Dlatego nie ma innej opcji jak nerwica i musimy w końcu w to UWIERZYĆ!

katarzynka pisze:Lekko nie było, nie jest i nie będzie, ale musimy się wspierać. Wszystkie zmagamy się z tym samym dziadostwem. Kropka w kropkę to samo. Dlatego nie ma innej opcji jak nerwica i musimy w końcu w to UWIERZYĆ!

Tak jest

Ja mam wrażenie, że Wy macie nerwicę, a ja nie... że to po prostu przeszło, odeszło i nie ma