katarzynka pisze:To teraz moja kolej Zostawiłam tydzień temu chłopaka, nie mogąc już znieść tego stanu i wiecie co się stało? Żadnej ulgi, żadnej. Zaczął się dramat. Dwa dni płakałam, nic nie jadłam, pogrążyłam się w depresji, nie wychodziłam w ogóle z domu. Pojawiły się myśli samobójcze. Ogólnie po kilku dniach zeszliśmy się, ale od tego momentu kiedy go zostawiłam moje natręctwa 'nie kocham' przybrały postać nie myśli natarczywych, tylko jakby po prostu świadomości, pewności. Od tamtej pory rozkręciła się depresja, a derealizacja sięgnęła zenitu. O ile kiedyś bywały przebłyski, to teraz nie ma zupełnie nic... ktoś coś poradzi, przytuli?

Moim zdaniem to w moim i w twoim przypadku nerwica dalej szaleje... Nie ma innego wytłumaczenia..

@katarzynka: ja też mam taką pewność. Tylko ona wywołuje u mnie lęk paniczny. jestem 10 dzień na zolofcie i teraz mam ochotę dosłownie wyskoczyć przez balkon. mam takie koszmarne bóle głowy, boję się spotkań, na myśl o wspólnym mieszkaniu mnie telepie i płaczę. Nadal myślicie, że to jest nerwica?:( I jestem na tyle bez serca, że w kółko mu o tym mówię... Help...

A ja powoli tracę wiarę we wszystko, w siebie, w życie.
Byłam w trzech związkach, za każdym razem mniej lub bardziej podobnie.
Trzeci, trzyletni związek straciłam rok temu, odeszłam. W niedługim czasie zaczęłam spotykać
się z obecnym partnerem. Ale nie wiem co wyprawiam. Nie umiem odejść. Nie wiem czy kocham. Mam okrutną obawę, że w ogóle nie umiem kochać. Miałam myśli, że niesłusznie odeszłam od poprzedniego partnera, w związku z czym zdradzam emocjonalnie obecnego. Dzisiaj mam myśli, że kocham się w koledze ze studiów, bo rzeczywiście jest przystojny, zabawny i dobrze mi się z nim gada. Nie wiem już co robić, Kochani... Nie wiem.
Czuję się przy Was weteranem.

ksiezycowa pisze:A ja powoli tracę wiarę we wszystko, w siebie, w życie.
Byłam w trzech związkach, za każdym razem mniej lub bardziej podobnie.
Trzeci, trzyletni związek straciłam rok temu, odeszłam. W niedługim czasie zaczęłam spotykać
się z obecnym partnerem. Ale nie wiem co wyprawiam. Nie umiem odejść. Nie wiem czy kocham. Mam okrutną obawę, że w ogóle nie umiem kochać. Miałam myśli, że niesłusznie odeszłam od poprzedniego partnera, w związku z czym zdradzam emocjonalnie obecnego. Dzisiaj mam myśli, że kocham się w koledze ze studiów, bo rzeczywiście jest przystojny, zabawny i dobrze mi się z nim gada. Nie wiem już co robić, Kochani... Nie wiem.
Czuję się przy Was weteranem.

A pro po związków to na nigdy nie mialam nic podobnego. Bylam w związkach, dłuższych bądź krótszych ale nie dosiegnelo mnie to. Moj terapeuta mi powiedział ze dosiegnelo to teraz Patryka bo serio go kocham(lam), na zaboj, do szaleństwa... I dlatego nerwica obrala sobie wlasnie moje uczucia do niego..

kamila1998; NAPRAWDĘ? a masz ataki paniki przy swoim facecie?

laure pisze:kamila1998; NAPRAWDĘ? a masz ataki paniki przy swoim facecie?

Od pewnego czasu tak, ciągle. Po prostu mi zle, wykańcza mnie to. No teraz wydaje mi sje ze chce wrócić do byłego a nie chce zamieszkac z Patrykiem.. Nie moge tego analizować bo bedzie jeszcze gorzej, dlatego przyszla mysl ok... a zaraz odjedzie..

Po prostu ja wiem, że mnie to spotka za każdym razem. Nie łudzę się już, że zmiana partnera cokolwiek zmieni. To bzdura. Psycholog u której byłam dwa razy w poprzednim związku doprowadziła mnie do gorszych stanów.
Stwierdziła, że skoro tak się męczę, mam wątpliwości, prawie wymiotuję, to po co tkwić w związku? Sugerowała, że powinnam odejść.
Odeszłam, bo już nie wytrzymałam. No i mój mężczyzna, mimo że bardzo mnie kochał też się poddał, bo to go przerosło. Te stany były i są nie do zniesienia.

Kochani, co robić?

kamila: a psycholog na podstawie Twoich objawow to wywnioskowal?

laure pisze:kamila: a psycholog na podstawie Twoich objawow to wywnioskowal?

Tak, bo mam wszystkie objawy nerwicy natręctw myślowych dot. Mojego związku. Strasznie sir balam ze przestane kochac bo az tak mi zalezalo no i obudzilam sie i oo, nie czułam nic. Nie zachowuje sie normalnie do tej pory, jestem przygnebiona, ciagle mysle. Muszę myslec. nie moge funkcjonować, jestem nie mila itp i wszystko upewnia mnie w tym ze nie kocham..

Kamila, co zamierzasz z tym zrobić?
Zapewniam Cię, że z dnia na dzień to nie minie. Trzeba się leczyć. Ponoć najlepsza jest terapia behawioralno-poznawcza. Mi się kiedyś wydawało, że dam radę sama. Dziś jestem pewna, że bez leczenia się nie obejdzie.
Na ten moment szukam pracy i jeśli tylko mi się uda, nie będę się wahać.

czyli mogę mieć nadzieję, że mam to samo?:(

Dziewczęta, mam wrażenie, że ignorujecie moje wpisy. Przeczytałam wszystko co jest dostępne, po polsku, po angielsku na temat ROCD. Zaczęłam mieć coś podobnego, kiedy taka nazwa w ogóle nie funkcjonowała.

Tu nie chodzi o to, aby się pocieszać faktem, że się choruje. To samo w sobie nie zmienia objawów. Chodzi o to żeby działać. Jak najszybciej. Ja gdybym wówczas wiedziała to, co wiem dzisiaj, nie byłabym taka hop do przodu. TERAPIA - przede wszystkim.

ksiezycowa pisze:Kamila, co zamierzasz z tym zrobić?
Zapewniam Cię, że z dnia na dzień to nie minie. Trzeba się leczyć. Ponoć najlepsza jest terapia behawioralno-poznawcza. Mi się kiedyś wydawało, że dam radę sama. Dziś jestem pewna, że bez leczenia się nie obejdzie.
Na ten moment szukam pracy i jeśli tylko mi się uda, nie będę się wahać.

Sama juz walczę, Patryk mi pomaga. Wierze ze najpierw musze uwierzyć ze kocham. Są lepsze i gorsze chwile.a najlepiej czuje sie przy nim, jak z nim spie, jestem przy nim po prostu... W maju ze sobą mamy zamieszkać, mam nadzieję ze wszystko będzie okey.

Staram sie i robię wszystko zeby nie analizować niczego i po prostu żyć jak kiedyś... Ale to nie takie latwe..

no ja biorę Zoloft. zaczęłam terapię. Dzięki Bogu, terapeutkę mam świetną, ale jestem w ciąży i ciągle się boję, że to nie przejdzie. mamy razem zamieszkać, a ja zamiast się skupić na tym że rośnie we mnie życie spędzam dnie na strachu przed pomyłką, walce przed atakami paniki przy nim, płaczę coziennie, chwilami mam ochotę dosłownie zasnąć i obudzić się w innym świecie i życiu najlepiej.

laure pisze:no ja biorę Zoloft. zaczęłam terapię. Dzięki Bogu, terapeutkę mam świetną, ale jestem w ciąży i ciągle się boję, że to nie przejdzie. mamy razem zamieszkać, a ja zamiast się skupić na tym że rośnie we mnie życie spędzam dnie na strachu przed pomyłką, walce przed atakami paniki przy nim, płaczę coziennie, chwilami mam ochotę dosłownie zasnąć i obudzić się w innym świecie i życiu najlepiej.

a co czujesz do partnera?..