Też mam stany lękowe od 3 miesięcy, niestety. Chociaż..... dzisiaj w pracy pomyślałam, że to zaburzenie jest dla mnie szansą. Szczerze w to wierzę. Przez wiele lat wgrywałam sobie szkodliwe oprogramowanie no i w końcu wirus odpalił w moim umyśle
. Wiem co robiłam źle, wiem że trochę czasu mi zajmie odinstalowanie wrednego oprogramowania. Być może do końca życia będę musiała czyścic ten dysk. Zakładam jednak wersję optymistyczną. Nie będę pisać jakie mam objawy bo to nieistotne. Napiszę jednak co robię żeby wyjść z zaburzenia. Tak na marginesie podoba mi się określenie "zaburzenie". Bo nerwica to jest zaburzenie, nie choroba. Co więc robię:*uczę się relaksacji Jacobson, treningu autogennego
*uczę się medytacji; mam pliki mp3 do medytacji opracowane przez Johna Kabata Zinna autora "Świadomą drogą przez depresję" oraz życie piękna katastrofa. Bardzo, bardzo polecam!
*bardzo mi pomaga wiedza zdobyta tu na forum od Ciasteczka, Victora i Divina (całusek Kochani za Waszą pracę
) na stronie Grzegorza Szaffera i Adama Kizama oraz wyniesiona z przeczytanych książek (niemal w 100% się pokrywają). Przeczytałam lub jestem w toku: -Susan Jeffers "Nie bój się bać",
-Judith Bemis i Amr Barrada - Oswoić lęk. Jak radzić sobie z niepokojem i napadami paniki
-Eckhart Tolle "Potęga podświadomości"
-Jon Kabat Zinn "Zycie piękna katastrofa"
- Clair Weeks "Kompletna samopomoc dla Twoich nerwów"
- Steven Hayes "W pułapce myśli. Jak skutecznie poradzić sobie z depresją, stresem i lękiem.
Część z tych książek mam w wersji elektronicznej-mogę udostępnić. Uważam, że książki Kabata Zinna, Clair Weeks oraz Stevena Hayesa są niezwykle cenne.
*staram się często uśmiechać choć czasem wolałabym ryczeć ale nie!!!!! Uśmiecham się pomimo. Bo taka właśnie jestem. Wesoła. Świadomie piszę że jestem, a nie że byłam wesoła, przecież nie jestem moimi zaburzonymi emocjami. Ja to duch, świadomość. NIE jestem moim zaburzeniem brrr. Gdy jestem smutna, przybita to staram się myśleć: o mój umysł się smuci... staram się nie identyfikować z tym smutkiem, raczej patrzeć na niego... Jest to ogromnie trudne dla mnie -dystans.
*gdy się boję staram się popatrzeć czy to nie jest jakiś "wgrany program" - na ogół tak jest
*uczę się nie uciekać od emocji, uczuć bo one mnie przerażają, somatyka nie rusza mnie tak bardzo
*staram się mówić radosnym głosem pomimo że mój umysł krzyczy:.... NIEEEE nie możesz tak robić przecież jesteś przybita....Odpowiadam mu wtedy "Spieprzaj dziadu". Staram się odbicie emocji w ciele (ucisk, pieczenie itp) nie przypisywać do konkretnego samopoczucia. I tak decydując się na bycie "radosną" i trwanie przy tej DECYZJI czasem powoduje że zapominam o złym samopoczuciu aż w końcu orientuję się ze minęło
*w odpowiedzi na pytanie co u mnie ZAWSZE mówię DOBRZE. Tylko moja mama wiem jakie to cierpienie dla mnie....
*chodzę często na mszę do kościoła, modlę się codziennie, jak już nie mogę poradzić sobie z lękiem mówię sobie "WSZYSTKO MOGĘ W CHRYSTUSIE KTÓRY MNIE UMACNIA"
*w domu podczas prac odpalam audiobooki, ostatnio słucham namiętnie Biblii nie jest to zwykły audiobook tylko coś w rodzaju słuchowiska. Staram się skupiać żeby wyłapać wszystkie fragmenty budujące moją nadzieję. Zapisuję je. Kartki mam przyklejone wszędzie w domu. Chcę podkreślić, że nadzieja to nie uczucie (emocja) że będzie dobrze, dla mnie to decyzja żeby tak myśleć pomimo że moje emocje w to nie wierzą,
Niestety czasem bywa tak że mam bardzo zły dzień i nic nie działa...wtedy ryczę ale nie daję sobie na płacz wiele czasu...
Ale się rozpisałam.
Pozdrawiam wszystkich
Gafa
