Victor pisze: ↑

9 stycznia 2018, o 01:19

radiohead_ pisze: ↑

8 stycznia 2018, o 14:02

Victor pisze: ↑

8 stycznia 2018, o 13:52

Przede wszystkim to jest taka pewna rzecz nad, która powinieneś się zastanowić. I myślę, że na terapii też o tym rozmawialiście.
Bo mówisz o objawach sporo, nerwicy ale też jest troszkę widoczna postawa, która prawdopodobnie boi się dojrzałości.

Najchętniej mi się wydaje chciałbyś wrócić do rodziny. Czy nie jest tak, że po prostu boisz się trochę życia ogólnie? I ja nie mówię tu z uwagi na objawy.
Ale pamiętaj, że wszystkie odwroty nie pozwolą Ci dojrzeć tak naprawdę. Jak teraz zawrócisz byle nie czuć się źle, w przyszłości i tak będziesz potrzebował się z tym zmierzyć.
Nie ominie Cię to.

Bardzo prawdopodobne jest to, że miotasz się bo jakby wolałbyś chyba aby życie nie miało wymagań, a może nawet osoby dookoła. Możesz martwisz się, ze temu nie sprostasz?

Szukasz pomocy i dlatego zakładasz taki temat. Natomiast całe życie jest przed Tobą. Nie rób uników a żyj z objawami, rozumiejąc, że trzeba dojrzeć, oraz to, iż tylko w taki sposob w przyszłości możesz mieć coś innego, niż tylko wiecznie złe samopoczucie.

Dobierz lek, który Ci pomoże na sen. Choćby czasowo.

Coś w tym jest, ja się po prostu boję życia. Nie rozumiem tego strachu i nie umiem się z nim zmierzyć. Ciagle szukam pomocy, prawda. Ludzie mówią WEŹ SIĘ W GARŚĆ, ale to nie działa tak prosto ani łatwo. Nie wiem jak to zrobić. Każdy mówi o akceptacji, wpływaniu na stan emocjonalny, dojrzewaniu, a we mnie szaleją emocje. Miotam się i miotam. Ja nie rozumiem tego, nie wiem jak to zmienić.

Czy Ty Victor nie miałeś tez tak, że bałeś się dojrzałości?

A co do leku na sen. Mam Trittico, ale ostatnio czuję się tak źle i tak się nakręcam przed pójsciem spać, że chyba nic nie pomoże mi zasnąć dopóki sie nie uspokoję. Jak klade się spac to badam czy zasnę i boję się, że nie. To jest błędne koło, z którego nie umiem się wyrwać.

Tak bałem się

Nie zrobisz po prostu wszystkiego naraz.
Myślę, że pierwsze co musisz zrobić to...pozwolić na to aby się źle czuć i bez przerwy nie rozprawiać o tym bliskim. Bo własnie to jakby zmusza Cię do tego, ze przez półtora roku nic się nie zmienia.
Bo Ty żyjesz tematami, które nie są życiem.

Jeśli masz tak duży bardzo problem ze spaniem, że nie śpisz kilka nocy pod rząd to trzeba poszukac do skutku czegoś co w tych teraz pierwszych okresach Ci pomoże spać, choćby co drugą dobę.
Bo brak snu maksymalnie to nasila.
Więc jeśli Trittico nie działa, spróbuj innego np Lerivonu, oczywiście po konsultacji z lekarzem

przegrany pisze: ↑

8 stycznia 2018, o 15:36

Victor pisze: ↑

8 stycznia 2018, o 13:52

Przede wszystkim to jest taka pewna rzecz nad, która powinieneś się zastanowić. I myślę, że na terapii też o tym rozmawialiście.
Bo mówisz o objawach sporo, nerwicy ale też jest troszkę widoczna postawa, która prawdopodobnie boi się dojrzałości.

Najchętniej mi się wydaje chciałbyś wrócić do rodziny. Czy nie jest tak, że po prostu boisz się trochę życia ogólnie? I ja nie mówię tu z uwagi na objawy.
Ale pamiętaj, że wszystkie odwroty nie pozwolą Ci dojrzeć tak naprawdę. Jak teraz zawrócisz byle nie czuć się źle, w przyszłości i tak będziesz potrzebował się z tym zmierzyć.
Nie ominie Cię to.

Bardzo prawdopodobne jest to, że miotasz się bo jakby wolałbyś chyba aby życie nie miało wymagań, a może nawet osoby dookoła. Możesz martwisz się, ze temu nie sprostasz?

Szukasz pomocy i dlatego zakładasz taki temat. Natomiast całe życie jest przed Tobą. Nie rób uników a żyj z objawami, rozumiejąc, że trzeba dojrzeć, oraz to, iż tylko w taki sposob w przyszłości możesz mieć coś innego, niż tylko wiecznie złe samopoczucie.

Dobierz lek, który Ci pomoże na sen. Choćby czasowo.

Chcialbym Cie Victor tylko spytac jak rozumiec lek przed dojrzaloscia? Bo teraz w tym stanie wydaje mi sie ze tez tak mam, zreszta czego ja nie mam. Ale czy mozliwe jest abym 30 lat tego leku nie mial a nagle sie pojawil i to tak ogromny przed usamodzielnieniem sie? Z tego co kojarze to Ty tez majac 20 kilka lat tez mieszkales z rodzicami i majac zaburzenie 7 lat tez to traktowales jako lek przed dojrzeniem? Czy teraz inaczej na to patrzysz bedac juz zdrowym? Powaznie pytam, nie chce wywolac zadnej burzy.

Czemu miałbyś wywołać burzę?
Lęk przed usamodzielnieniem się może się pojawić wtedy kiedy próbujemy to robić

Czasem zresztą zaburzenia zaczynają się lub nasilają w momentach kiedy próbujemy się usamodzielnić.

Owszem mieszkałem z rodzicami i w pewien sposób przerażała mnie wizja usamodzielnienia się, bo ja wówczas zwyczajnie w świecie nie byłem na to totalnie gotowy.
Nie posiadałem umiejętności a jedynie przerost ambicji nad mozliwościami, brak odporności na stresy, krytykę, ogólnie było dup.nie.

Ale druga strona medalu jest taka, ze byłem zmuszony. Bo nie za bardzo miałem rodzinę, na której mógłbym polegać, a mieszkanie z rodziną było bardziej toksyczne niż wszelkie zaburzenia.
Więc siłą rzeczy musiałem z zaburzeniem czy bez radzić sobie sam.

Lęk przed usamodzielnieniem się mija kiedy nabywamy zaufania do siebie i stawiamy pierwsze kroki, czyli próbujemy...wszystkiego, nie patrząc ciągle na to jak się czujemy

radiohead_ pisze: ↑

9 stycznia 2018, o 08:37

Victor pisze: ↑

9 stycznia 2018, o 01:19

radiohead_ pisze: ↑

8 stycznia 2018, o 14:02

Coś w tym jest, ja się po prostu boję życia. Nie rozumiem tego strachu i nie umiem się z nim zmierzyć. Ciagle szukam pomocy, prawda. Ludzie mówią WEŹ SIĘ W GARŚĆ, ale to nie działa tak prosto ani łatwo. Nie wiem jak to zrobić. Każdy mówi o akceptacji, wpływaniu na stan emocjonalny, dojrzewaniu, a we mnie szaleją emocje. Miotam się i miotam. Ja nie rozumiem tego, nie wiem jak to zmienić.

Czy Ty Victor nie miałeś tez tak, że bałeś się dojrzałości?

A co do leku na sen. Mam Trittico, ale ostatnio czuję się tak źle i tak się nakręcam przed pójsciem spać, że chyba nic nie pomoże mi zasnąć dopóki sie nie uspokoję. Jak klade się spac to badam czy zasnę i boję się, że nie. To jest błędne koło, z którego nie umiem się wyrwać.

Tak bałem się

Nie zrobisz po prostu wszystkiego naraz.
Myślę, że pierwsze co musisz zrobić to...pozwolić na to aby się źle czuć i bez przerwy nie rozprawiać o tym bliskim. Bo własnie to jakby zmusza Cię do tego, ze przez półtora roku nic się nie zmienia.
Bo Ty żyjesz tematami, które nie są życiem.

Jeśli masz tak duży bardzo problem ze spaniem, że nie śpisz kilka nocy pod rząd to trzeba poszukac do skutku czegoś co w tych teraz pierwszych okresach Ci pomoże spać, choćby co drugą dobę.
Bo brak snu maksymalnie to nasila.
Więc jeśli Trittico nie działa, spróbuj innego np Lerivonu, oczywiście po konsultacji z lekarzem

przegrany pisze: ↑

8 stycznia 2018, o 15:36

Chcialbym Cie Victor tylko spytac jak rozumiec lek przed dojrzaloscia? Bo teraz w tym stanie wydaje mi sie ze tez tak mam, zreszta czego ja nie mam. Ale czy mozliwe jest abym 30 lat tego leku nie mial a nagle sie pojawil i to tak ogromny przed usamodzielnieniem sie? Z tego co kojarze to Ty tez majac 20 kilka lat tez mieszkales z rodzicami i majac zaburzenie 7 lat tez to traktowales jako lek przed dojrzeniem? Czy teraz inaczej na to patrzysz bedac juz zdrowym? Powaznie pytam, nie chce wywolac zadnej burzy.

Czemu miałbyś wywołać burzę?
Lęk przed usamodzielnieniem się może się pojawić wtedy kiedy próbujemy to robić

Czasem zresztą zaburzenia zaczynają się lub nasilają w momentach kiedy próbujemy się usamodzielnić.

Owszem mieszkałem z rodzicami i w pewien sposób przerażała mnie wizja usamodzielnienia się, bo ja wówczas zwyczajnie w świecie nie byłem na to totalnie gotowy.
Nie posiadałem umiejętności a jedynie przerost ambicji nad mozliwościami, brak odporności na stresy, krytykę, ogólnie było dup.nie.

Ale druga strona medalu jest taka, ze byłem zmuszony. Bo nie za bardzo miałem rodzinę, na której mógłbym polegać, a mieszkanie z rodziną było bardziej toksyczne niż wszelkie zaburzenia.
Więc siłą rzeczy musiałem z zaburzeniem czy bez radzić sobie sam.

Lęk przed usamodzielnieniem się mija kiedy nabywamy zaufania do siebie i stawiamy pierwsze kroki, czyli próbujemy...wszystkiego, nie patrząc ciągle na to jak się czujemy

Czy pozwalanie sobie na źle czucie to też proces? Po czym poznam, że robię to "dobrze"?

radiohead_ pisze: ↑

9 stycznia 2018, o 14:37

Ech... No dziś zaszalałem. Ciągle wracałem do myśli samobójczej. BA, nawet wygooglowałem od firmy chemicznej we Wrocławiu, że sprzedają różne chemikalia w tym CYJANEK POTASU. Napisałem na nich do nich maila... Bo pomyślałem, że "hej, co za świetny i szybki sposób na zabicie się". Niestety (stety) te myśli rozkręciły moje lęki dwukrotnie, zamiast mnie uspokoić (no bo przecież niby tego chce?). Już wiem, że tego nie zrobię (swoją drogą, 1g cyjanku kosztuje prawie 4000 zł )

Za kazdym razem jak przychodzi mi myśl o samobójstwie to w "nią wchodzę", a rozkminiam, analizuję, myślę jak bardzo tego chce. Ale ostatecznie... Nie moge tego zrobić. No bo jakbym bardzo chcial to po prostu bym kupił ten cyjanek w p*zdu, łyknął i szybko zgon. Czyli może ja wcale nie chce umierać? (Wiadomo, że chcę żyć, ale nie w taki sposób). Dalej zamiast chociaż zacząć próbować akceptować, to się szarpie z nerwicą i depresją. E, e, nie tędy droga. Gdyby nie myśli samobójcze to moze mialbym wiekszą motywację by to zrobić. Ba, wiem nawet ostatnio, że nie staram sie tak jak mogę - że mógłbym więcej. Niestety objawy są wkurwe silne, do tego pierwszy raz od zaburzenia doszło mi DD. Zdrętwiała mi twarz kilka dni temu i tak zostało. Teraz przenosi się na dłonie.

Mam wrazenie, że jestem w takim stanie, że to już niemożliwe z tego wyjść. Jest gorzej niż kiedykolwiek wcześniej. Z tego co czytalem u Was - zaakceptować chorobę można zawsze, nawet po latach chorowania, prawda? Więc nic nie jest stracone, potrzeuję sumienności i decyzji DOSYĆ - WYCHODZĘ Z TEGO GÓWNA. Ale jak nawet powiem sobie dosyć, to za kilka godzin/na drugi dzień to znowu wraca. Czuję się żałosny i totalnie bez nadziei... Dziś musiałem się poratować benzodiazepiną i nie powiem, dała mi sporo ulgi.

radiohead_ pisze: ↑

9 stycznia 2018, o 22:37

2 lata przyznawania na takie silne objawy? To dłużej niż ja mam całe zaburzenie! Teraz mam najsilniejsze objawy ever, nie umiałem przyzwalac na objawy wcześniej, a co dopiero teraz kiedy lęk to jakiś kosmos, do tego dochodzi mi powoli DD.

Nie czuję sensu działania... nie chce mi się już tego robić. Jak objawy podskoczyły o 100x w górę, czuję się bezsilny. Jak nie dawałem sobie rady gdy było lżej, to jak mogę teraz?

Dziś zacząłem nowy rodzaj terapii - psychodynamiczna. Mój terapeuta poz beh mnie tutaj odesłał. Zobaczymy. Mój psychiatra ciągle powtarza bym zrozumiał czego się boję, nie udało mi się na pozn beh, może uda się tutaj? Mam taka nadzieję.

radiohead_ pisze: ↑

9 stycznia 2018, o 22:37

2 lata przyznawania na takie silne objawy? To dłużej niż ja mam całe zaburzenie! Teraz mam najsilniejsze objawy ever, nie umiałem przyzwalac na objawy wcześniej, a co dopiero teraz kiedy lęk to jakiś kosmos, do tego dochodzi mi powoli DD.

Nie czuję sensu działania... nie chce mi się już tego robić. Jak objawy podskoczyły o 100x w górę, czuję się bezsilny. Jak nie dawałem sobie rady gdy było lżej, to jak mogę teraz?

Dziś zacząłem nowy rodzaj terapii - psychodynamiczna. Mój terapeuta poz beh mnie tutaj odesłał. Zobaczymy. Mój psychiatra ciągle powtarza bym zrozumiał czego się boję, nie udało mi się na pozn beh, może uda się tutaj? Mam taka nadzieję.

radiohead_ pisze: ↑

9 stycznia 2018, o 22:37

2 lata przyznawania na takie silne objawy? To dłużej niż ja mam całe zaburzenie! Teraz mam najsilniejsze objawy ever, nie umiałem przyzwalac na objawy wcześniej, a co dopiero teraz kiedy lęk to jakiś kosmos, do tego dochodzi mi powoli DD.

Nie czuję sensu działania... nie chce mi się już tego robić. Jak objawy podskoczyły o 100x w górę, czuję się bezsilny. Jak nie dawałem sobie rady gdy było lżej, to jak mogę teraz?

Dziś zacząłem nowy rodzaj terapii - psychodynamiczna. Mój terapeuta poz beh mnie tutaj odesłał. Zobaczymy. Mój psychiatra ciągle powtarza bym zrozumiał czego się boję, nie udało mi się na pozn beh, może uda się tutaj? Mam taka nadzieję.

eiviss1204 pisze: ↑

8 stycznia 2018, o 12:52

Z akceptacją to jest jedna taka piękna rzecz,ze jesli zaczynasz ja w jakis spoosb praktykowac to ona daje potezna ulge i jak na poczatku mysli moga sie nasilac z czasem daje odpoczynek,a przebiega to w taki sposob
Akceptacja pierwszych mysli - wiera ze to tylko lęk- potykanie sie i wkrecanie w cos innego- praktykowanie po calej lini zaburzenia- na koncu to wydaje sie wrecz az zabawne.
Teraz jak mam jakas mysl ( a mysli maja ludzie rowniez niezaburzeni) to mnie nawet one bawia czasami zastanawiam sie jak moglam byc kiedys tak na to nastawiona. Ale traktuje tamten czas z pokora i szacunkiem,ale tez bez strachu . Jesli bede musiala przez to jeszcze rax przejsc to przejde.Jak bedzie trzeba 1000 razy
Akceptacje poznasz bardzo szybko po prostu godzisz sie z samopoczuciem i myslami,nie da se tego nie zauwazyc.
Tutaj masz kilka waznych punktow

Kilka błędów, które nie pozwalają nam się uwolnić od lęku i zamartwiania:
1. Szukanie otuchy,
2. Pozostawanie w strefie komfortu i unikanie,
3. Brak akceptacji szalonych myśli,
4. Zbytnie przygotowywanie się,
5. Nietolerancja niepewności,
6. Szukanie perfekcyjnych rozwiązań

Jesli uwazasz ze sie uzalasz to nie rob po prostu tego.
Uwierz troche w siebie i to,ze mozesz bo naprawde zycie potrafi byc jeszcze ciezsze i czasami upadamy na kolana. Jesli widzisz tutaj osoby ktore maja to za soba to zaloz sobie ze ty bedziesz jednym z nich,ale nie nakladaj na to presji czasu,bo to Cie bardzo zgubi. Jest to jest i tyle no i tak nic z tym nie zrobisz
Musisz uzmyslowic sobie,ze to ze Ty bedziesz nad tym plakac,nie chcec to nic nie da nie mozesz niczego z tym zrobic wiec zostaw to w spokoju.

radiohead_ pisze: ↑

9 stycznia 2018, o 22:37

2 lata przyznawania na takie silne objawy? To dłużej niż ja mam całe zaburzenie! Teraz mam najsilniejsze objawy ever, nie umiałem przyzwalac na objawy wcześniej, a co dopiero teraz kiedy lęk to jakiś kosmos, do tego dochodzi mi powoli DD.

Nie czuję sensu działania... nie chce mi się już tego robić. Jak objawy podskoczyły o 100x w górę, czuję się bezsilny. Jak nie dawałem sobie rady gdy było lżej, to jak mogę teraz?

Dziś zacząłem nowy rodzaj terapii - psychodynamiczna. Mój terapeuta poz beh mnie tutaj odesłał. Zobaczymy. Mój psychiatra ciągle powtarza bym zrozumiał czego się boję, nie udało mi się na pozn beh, może uda się tutaj? Mam taka nadzieję.