weird_thoughts pisze: ↑

11 października 2017, o 19:03

W skrajnych momentach stwierdzam, że to musi być początek schizofrenii

1987 pisze: ↑

11 października 2017, o 22:56

weird_thoughts pisze: ↑

11 października 2017, o 19:03

W skrajnych momentach stwierdzam, że to musi być początek schizofrenii

Kiedyś terapeuta prawie mnie opluł śmiechem kiedy przedstawiłem mu taką teorię

coyot.inc pisze: ↑

12 października 2017, o 14:50

Moja Droga, doskonale się rozumiem. Też mam wkręcanie sobie schizofrenii jakiejś, że jak dalej tak pójdzie to przerodzi się w schizę. Normalnie żyję tzn staram się ale w ciągu dnia mam takie momenty, że przychodzi myśl "a co jeśli mam schizofrenię" albo "a co jeśli będę miał schizofrenię" .... także rozumiem Cię

weird_thoughts pisze: ↑

12 października 2017, o 15:01

coyot.inc pisze: ↑

12 października 2017, o 14:50

Moja Droga, doskonale się rozumiem. Też mam wkręcanie sobie schizofrenii jakiejś, że jak dalej tak pójdzie to przerodzi się w schizę. Normalnie żyję tzn staram się ale w ciągu dnia mam takie momenty, że przychodzi myśl "a co jeśli mam schizofrenię" albo "a co jeśli będę miał schizofrenię" .... także rozumiem Cię

Na trzeźwo, bez nerwicowych wkrętek, stwierdziłam, ze cierpię na hipochondrię schizofreniczną
Przeczytałam kiedyś tutaj na forum, że jeśli mamy w tych złych dniach przebłyski lepszego samopoczucia to znaczy, że żadna schizofrenia nas nie dotyczy. Staram się wierzyć, że to iluzja... ale boję się, że sama siebie oszukuję.

weird_thoughts pisze: ↑

11 października 2017, o 19:03

Nie mam już sił na ten lęk.
Myślałam, że mam opanowane przebywanie samej. Widziałam już dużą poprawę. Piszę ten post po krótkim ataku paniki. Zostałam tylko na pół godziny sama i automatycznie z minuty na minutę krążyło coraz więcej natrętnych myśli, że stracę nad sobą kontrolę. Ciśnienie 150/90, dreszcze, ogólnie zrobiło mi się niedobrze. Ten lęk jest tak silny, że boję się że faktycznie może być ze mną coś nie tak. Wiem, że to głupie stwierdzenie, ale może ja bronię się przed tą psychozą, a i tak mi się przydarzy epizod prędzej czy później Boję się, że to tkwi gdzieś w głębi mnie i kiedy jestem sama coraz trudniej to powstrzymać. W skrajnych momentach stwierdzam, że to musi być początek schizofrenii

Boję się, że przez to wszystko przestanę być samodzielna. Nigdy nie miałam problemu z przebywaniem samej, wręcz lubiłam przebywać bez nikogo w pobliżu, dlatego ten lęk jest dla mnie tak uciążliwy. Odpuściłam na razie dalsze samotne spacery, bo najpierw chciałam poradzić sobie z przebywaniem samej w domu. Podobne obawy mam spacerując sama - zaraz zacznę się dziwnie zachowywać, dopadnie mnie psychoza itp. Do tego dochodzi uczucie, że zaraz zemdleję, ale wolę to niż ewentualne wariactwo.

Nie mam lęku, ze dostanę zawału, zasłabnę, ale że jestem o krok od szaleństwa, zwariowania. Nie umiem się wtedy czymś zająć, bo siła tych myśli jest za duża żeby dać im swobodnie płynąć i robić coś innego. Oglądanie telewizji, przeglądanie internetu, słuchanie muzyki potrafi nakręcić mnie jeszcze bardziej. I tradycyjnie w takich sytuacjach mam obawy, że to nie minie nigdy, że nie znajdę sposobu i ostatecznie któregoś dnia zwariuję

Natalie1208 pisze: ↑

13 października 2017, o 09:21

weird_thoughts pisze: ↑

11 października 2017, o 19:03

Nie mam już sił na ten lęk.
Myślałam, że mam opanowane przebywanie samej. Widziałam już dużą poprawę. Piszę ten post po krótkim ataku paniki. Zostałam tylko na pół godziny sama i automatycznie z minuty na minutę krążyło coraz więcej natrętnych myśli, że stracę nad sobą kontrolę. Ciśnienie 150/90, dreszcze, ogólnie zrobiło mi się niedobrze. Ten lęk jest tak silny, że boję się że faktycznie może być ze mną coś nie tak. Wiem, że to głupie stwierdzenie, ale może ja bronię się przed tą psychozą, a i tak mi się przydarzy epizod prędzej czy później Boję się, że to tkwi gdzieś w głębi mnie i kiedy jestem sama coraz trudniej to powstrzymać. W skrajnych momentach stwierdzam, że to musi być początek schizofrenii

Boję się, że przez to wszystko przestanę być samodzielna. Nigdy nie miałam problemu z przebywaniem samej, wręcz lubiłam przebywać bez nikogo w pobliżu, dlatego ten lęk jest dla mnie tak uciążliwy. Odpuściłam na razie dalsze samotne spacery, bo najpierw chciałam poradzić sobie z przebywaniem samej w domu. Podobne obawy mam spacerując sama - zaraz zacznę się dziwnie zachowywać, dopadnie mnie psychoza itp. Do tego dochodzi uczucie, że zaraz zemdleję, ale wolę to niż ewentualne wariactwo.

Nie mam lęku, ze dostanę zawału, zasłabnę, ale że jestem o krok od szaleństwa, zwariowania. Nie umiem się wtedy czymś zająć, bo siła tych myśli jest za duża żeby dać im swobodnie płynąć i robić coś innego. Oglądanie telewizji, przeglądanie internetu, słuchanie muzyki potrafi nakręcić mnie jeszcze bardziej. I tradycyjnie w takich sytuacjach mam obawy, że to nie minie nigdy, że nie znajdę sposobu i ostatecznie któregoś dnia zwariuję

Wierz mi kochana, że nawet nie stoisz koło schizofrenii czy psychozy. Naprawdę ! Ja tez miałam taką wkrętke na tym punkcie. Apogeum strachu przed zwariowaniem osiągnełam jak wyjechałam na wakacje do Włoch. Całe 2 tygodnie byłam pewna ze to juz ten stan kiedy jestem o krok od zwariowania, miałam w głowie obrazy jak tracę nad soba kontrole, byłam przekonana że zaraz dostane omamów słuchowych i wzrokowych, wręcz wyczekiwałam tylko na moment kiedy to sie stanie i nastawiałams ie , ze neistety ale po powrocie to juz tylko szpital psychiatryczny, bo nie będzie dla mnie ratunku.
Tak naprawde na właną prośbę tkwiłam w tym stanie, bo szarpałąm sie z tym lękiem, uciekałam przed nim, niby próbowałams ie czymś zajomowac a i tak ciagle analizowałam czy to juz shcizofrenia cyz jescze nie.
Minął mi ten wkręt autentycznie dopeiro gdy posłuchałam sie rad z forum i zaczełamt o olewać, racjonalizować i wyśmiewać, a przede wsyztskim pozwalałam sobie na te mysli, co spowodowąło ze przestałam sie ich bać. Teraz czasem mi przemknie przez głowę " a co jeśli jednak dostane tej schizofrenii?" ale to juz na starcie to ucinam i nawet nie próbuje włazić w analize.
Upór i jescze raz upór, a z czasem naprawde ta myśl da Ci spokój